Over dingen en doetjes in Denemarken.

maandag 29 februari 2016

Mijn werkende jaren 3.

Ik zocht en kreeg een nieuwe baan.

"Ungdomsvejleder" - raadgever en begeleider voor werk en studie.
Tezelfdertijd was er een nieuwe vak-opleiding gekomen, die ook hier werd ondergebracht: een EGU (erhvervs-grund-uddannelse) een basisopleiding voor vak-en bedrijfswerk. 
Dát was een ontzettend spannende tijd. En echt werk in mijn straatje.
Ik besloot zelfs om er nu eindelijk werk van te maken om mijn opleiding om te zetten naar Deense evenredige opleidingen. Een equivalent-waardering heette dat (ik steeg meteen in graden).



Via het werken met o.a. deze EGU - vakopleiding - opleiding in bedrijven, veel praktijk en weinig "school" kwam ik in heel veel fabrieken, bedrijven en firma's. Ik maakte afspraken, regelde contracten, steunde bij conflicten en sleepte een grote groep jongeren via opleiding naar een vaste baan.
Ik ontmoet ze nog af en toe. Het is de meesten voor de wind gegaan.
(Zo leuk dat ze nu af en toe met hun kroost bij mij komen).

Een van de allerleukste en meest inspirerende dingen waar ik in die tijd mee begon was het mede-organiseren van cursusdagen voor alle studie-, vak- en werkbegeleiders in (zo heette dat toen nog )Vejle Amt.
We waren met z'n vieren: Elisabeth uit Kolding, Hans uit Vejle, Thorkild uit Horsens en ik uit Fredericia. Kurt E was de roerganger.
Hij was een paar jaar tevoren gestart met deze cursus, omdat hij vond dat men geen goed advies kon geven als men niet wist welke kwalificaties het bedrijfsleven nodig had.
Hij kreeg geld vrij van het Regionale-Arbeids-Bureau en zodoende was de cursus te betalen voor bijna iedereen.
In de tijd dat ik mede organisator was hebben we de cursus uitgebreid tot een drie daags evenement, waar meer dan 150 mensen aan deelnamen. 
25 jaar heb ik deze cursus mee verzorgd en oh man, wat heb ik veel gezien, geleerd en ervaren.
Vooral tijdens de planning van de jaarlijkse cursus, als er afspraken gemaakt moesten worden met bedrijven, dan wandelden wij bij de grootste bedrijven rond op de directiegangen en spraken met top-leiders.
We waren onder andere bij Novo-Nordisk, Løven, Mærsk, Bestseller, Coop, Risø en ga zo door. Voor 150 studieraadgevers gingen alle deuren open. 


We begonnen ook culturele evenementen in te bouwen, zodat de avonden gevuld waren (we sliepen 2 nachten in een hotel) en mijn beste prestatie (vind ik) was toen ik 150 man meenam naar "Det Kongelige Teater" om een ballet te zien. Vele studieraadgevers waren mannen....maar niemand verliet de zaal voortijdig en iedereen vond het een belevenis. Andere keren waren het theaterstukken, concerten en zelfs een musical.


In 2006 werden de Amten afgeschaft en vervangen door regionen. De regionale-arbeids-raad werd ontbonden en weg was onze subsidie. Jammer.......

Na vier jaar werk op deze locatie werd ik "ge-head-huntet" door de directeur van de gemeentelijke jeugd -en jongeren dienst.
Een staf-functie bij de gemeente.




zondag 28 februari 2016

Mijn werkende jaren 2.

Na negen jaar in het jeugd-en-jongerencentrum (Ungdomsgården) te hebben gewerkt, vond ik het tijd om wat anders te vinden.
Ik wilde van die avonddiensten af en nu de kinderen op school zaten wilden we graag de vrije tijd met elkaar doorbrengen.
Ik zocht en kreeg een baan als "dagplejepædagog". Dat was/is een baan waar je de dagmoeders steunt in het opvangen van kinderen (van 0 tot 3 jaar), de ontwikkeling van het kind volgt, nieuwe dagmoeders rekruteert, zorgt voor opvang tijdens ziekte en vakanties, cursussen voor deze dagmoeders organiseert, speelgroepen opzet, ouder-contact hebt, in-en uitschrijven verzorgt, enzovoort, enzovoort.... Een baan van 30 uur per week, die binnen een half jaar ook weer full-time werd.



Ik heb hier hele leuke herinneringen aan.
Ik ben in wel meer dan honderd woningen geweest. 
Ik heb de meest intieme, zorgelijke, blije. komische en gevoelige verhalen gehoord. En die kleine kinderen van toen zijn de moeders van nu.....

In het begin had ik een autootje, maar toen die in de soep werd gereden fietste ik de stad en dorpjes af om de gastgezinnen te bezoeken. 

"Dagplejen" hoorde thuis bij de Sociale Dienst en ook daar kreeg ik wat tolk-werk te doen. Leuke afwisseling! Groot netwerk.

In deze periode volgde ik een jaar lang een cursus in supervision, dus dat kan ik ook. 


Hier werkte ik zeven jaar.


zaterdag 27 februari 2016

Mijn werkende jaren...

De allereerste baan 
die ik hier in Denemarken had, kwam als het ware aangewaaid. Het vrijetijdscentrum voor jeugd- en jongeren zocht iemand die de voor-en-naschoolse opvang wilde opstarten.


Een van mijn bekenden werkte daar en vroeg of ik er iets voor voelde.
Het was een deeltijdbaan; vóór de middag en een enkele avond.
Ja, je moet ergens beginnen, dus ik zei ja, al was het met wat beven.
Twee kinderen had ik, van twee-en-een half en bijna een jaar oud. En een man die vaak op reis was met z'n werk. 
Boven ons woonde Inger, een jonge vrouw, die graag de ochtenden wilde oppassen. Oei, wat wás het moeilijk om van huis te gaan.
Huilende kindjes voor het raam die "mama, mama" riepen. Stand houden, sterk zijn, ik ben om half een weer thuis. 
Inger hield niet zo lang stand; ze werd vervangen door Else, een aardige en bijdehante jonge vrouw.
Die was bij ons tot ze zelf een kind kreeg en tóen kwam:
Fru Hansen. Een dame van net 60, die bij ons in de straat woonde.
Fru Hansen paste op de kinderen.
Fru Hansen dweilde ook de gang en keukenvloer als het nodig was.
Fru Hansen kocht presentjes voor de kerstkousjes.
Fru Hansen leerde de kinderen kaartspelletjes.
Fru Hansen hield van kinderen.
Fru Hansen was een cadeau.

Mijn deeltijdsbaan was intussen veranderd in een full-time baan, wel met variabele werktijden.
De kinderen werden groter en gingen naar school en ik werkte vaak een paar avonden, een ochtend of twee en een paar middagen.
De kinderen kwamen na school ook naar "mijn" vrijetijdscentrum. Ze gingen mee op zomerkamp en andere uitvluchtjes. Ze groeiden op met de kinderen uit het centrum en hebben daar nog altijd vrienden. 
Mijn baan was op die manier perfect aan te passen aan de schooltijden en toen de echtgenoot weer aan de studie ging hadden we geen oppas meer nodig, ook niet als de kindjes ziek waren (waren ze gelukkig bijna nooit).
Fru Hansen was allang niet meer nodig, maar was er nog altijd voor een spelletje, een kopje koffie en wat gezelligheid.

Ik maakte "carrière", zoals ze dat noemen.
Ik verdiende meer, ik kreeg wat staf-functies, ik zat in het bestuur van het centrum en ik werd "tillidsman", het verbindingsstuk tussen de vakbond en de werknemers. Ik kwam zelfs in het hoofdbestuur van de vakbond LDK- Landsforening Danske Klubfolk.
Ik leerde veel in die tijd.
Natuurlijk leerde ik allereerst de taal: kinderen zijn experts in het corrigeren van verkeerde uitspraak en hebben eindeloos geduld.
Ik leerde "bestuurswerk" en hoe de samenleving hier in elkaar zat.
Ik leerde hoe het systeem werkte en welke ingangen er waren.
Ik leerde de geschreven en ongeschreven regels. 

Door mijn moedertaal kreeg ik hele leuke extra opgaven.
Zo was ik een week mee in Brussel - een EU (toen nog EEG) -project over samenwerking onder jeugdorganisaties in Europa.
Ik was mee op studiereis (als tolk) bij Nederlandse jeugdinstanties en een studiereis om de alcohol en drugs bestrijding in NL. te onderzoeken.
Ik werd gevraagd om te tolken als er groepen Nederlanders kwamen die hier bijvoorbeeld de zorgcentra bezochten of de stadswallen kwamen inspecteren (ik woon in een historische stad).
Toentertijd was niet iedereen de Engelse taal machtig, wat mij ten goede kwam.
Ik kreeg veel bekenden, een groot netwerk én, de hoofdzaak mijn eerste collega's, die nu tot mijn vriendenkring horen en die ik heel regelmatig zie.

Zo gingen er negen jaren voorbij.....






woensdag 24 februari 2016

Truukje...

Vrijdag bestelden wij een nieuwe wasmachine.
"Als U meer dan drie dagen kunt wachten, dan leveren wij kosteloos" stond er op de website.
Nou, wij konden best wachten. Eigenlijk kwam dat ook beter uit.
Doe maar woensdag.
Vandaag kwam er een sms:
"Wij hebben Uw bestelling binnengekregen en de machine wordt donderdag dan-en-dan geleverd".
Uhh, "leveringskosten zus-en-zoveel kronen".
Jaaa, zo kan ik het ook. Op deze manier zitten er dus geen drie dagen tussen, maar spreken we over directe levering.
"La-maar-zitten" zegt de chef; zo duur is het nu ook weer niet.


Het is natuurlijk wel kostenbesparend - voor het bedrijf dan!

zondag 21 februari 2016

Bryggers.

Bryggers.
Zo wordt de bijkeuken hier genoemd.
Je spreekt het uit als bruggers.
Het woord is overgenomen uit de tijd dat men bier brouwde in de  de bijkeuken, ook wel grove keuken genoemd (grovkøkken).
Ook de was werd hier gedaan en 's zomers werd zelfs het meeste eten in de bijkeuken klaargemaakt.
Alle huizen hebben nog steeds een bryggers.
Mijn opa en oma hadden er ook een. Daar stond het petroleumstel soep te trekken en werden de appels bewaard.
Wij hebben maar een kleine bryggers.
Daar staan de kasten met schoonmaakmiddelen, de droogtrommel, de magnetron en de wasmachine.
De wasmachine gaf dus vrijdag de geest.
Er is een nieuwe besteld; die komt woensdag en daarom besloten we om de oude vandaag vast naar de stort te brengen.
Tjeetje; die pomp was waarschijnlijk al langer kapot. Omdat er een afvoerput naast de wasmachine zit hebben we niet gemerkt dat het water niet gewoon afgevoerd werd. Eerlijk is eerlijk; ik zet een was over, druk op de knoppen en ga naar m'n werk. Thuisgekomen hang ik het hele zaakje op het droogrek en ik kijk echt niet onder de machine vóór vandaag.
Brrrr, het rook minder aangenaam.
Deheer en mevrouw spin hebben ook ettelijke nesten uitgebroed aan de achterkant.
Dat is een flinke schoonmaak geworden!
Ik heb meteen ook maar het plafond afgewassen, de kasten schoongemaakt, het aanrechtblad geschuurd en de eega heeft nieuwe rolgordijnen voor de installaties gemonteerd.
Het kan er weer mee door.



vrijdag 19 februari 2016

Seniordagje.

Er was geen fluit te doen op mijn werk en daarom besloot ik gisteren dat het vandaag een seniordagje zou worden.
Kijk, dan komt de chef ook vlugger klaar met het werk; twee paar handen doen meer dan één en zodoende hadden we de middag vrij.
Vlug nog even een wasje draaien....oeps, pomp kapot.
Daar sta je dan met kletsnat en zwaar ( broeken en truien van de chef) wasgoed.
Uitwringen en dan maar in de badkamer drogen.
En dan zal er een nieuwe machine moeten komen.
(die is intussen besteld en wordt woensdag geleverd)

Nog even langs de apotheek; dan de konijnen verzorgen; dan naar het strand .... go west ... waddeneiland - nou ja, eiland?! Het is met een dam aan het vasteland verbonden.
Rijden door de regen, daarna door dichte mist en toen:
de zon!


Het was eb; het water was nog niet helemaal teruggetrokken.
Je mag met de auto dit stuk strand op.
Vanaf de duinen tot de zee is het strand bij eb zeker een kilometer diep.


Het hoogteverschil tussen eb en vloed is vier meter.
En de vloed komt heel snel opzetten!
Ieder jaar is er wel weer en auto die het droge zand niet haalt!




donderdag 18 februari 2016

De overkant.


Ik werkte vanochtend in Middelfart.
Dan zie je de brug van de andere kant.


Met de Lillebælt aan de achterkant.

Wat een verschil van lucht.
Gisteren zag het er zó uit:


Hier parkeerde ik de auto om bij dochterlief de konijnen van de kleinkinderen te verzorgen.


Deze heet Carlos. (het is een dwergkonijntje; zou je niet zeggen hè)


Hier hebben we Tøsen. (da's een groot konijn; schijn bedriegt)
Ze missen hun baasjes; ze willen geknuffeld worden.
Overmorgen zijn ze weer thuis.

woensdag 17 februari 2016

Altijd iemand anders schuld.

Gisteren had ik twee gesprekken met ouders die alle heft uit handen hadden gegeven aan hun respectieve zonen. 
Je zou ze toch wat!
Het ene ouderpaar had al jaren opgevend toegekeken hoe zoonlief spijbelde, van verschillende scholen verwezen werd, alle andere mogelijkheden zoals praktijk, produktionsschool, een baantje weggooide, pas rond de middag z'n bed uit kwam en 's avonds rondhing met zogenaamde vrienden. Hij was al verscheidende keren opgepakt door de politie.
(natuurlijk zat er ook hasj tussen, en diefstal, en geweldpleging)
Hij kwam hier, samen met z'n ouders.
En hij zat daar maar te zitten, terwijl vader het hoogste woord voerde en vroeg waarom de gemeente niet wilde helpen. 
Uh?
Als de gemeente hem nu een cursus aanbood zodat hij bij de windmolens kon werken.....Of hem een truck rijbewijs kon geven....
(er zijn diverse (gratis) opleidingen hiervoor, maar daar had de heer geen zin in).
Mijn voorstel dat hij eerst moest proberen om een klein baantje te vinden; misschien een paar uur per dag) viel niet in goede aarde. 
Hij had een maand gewerkt, bij een supermarkt, maar was ontslagen omdat hij zijn vriend een pakje sigaretten had "gegeven".
Dat ie daardoor ontslagen was kon de vader niet begrijpen.


's Middags was er een gesprek bij de jeugdzorg met een moeder (de zoon had geen zin om mee te komen) een pedagoog, een mentor, een maatschappelijk werker en ik.
Deze moeder klaagde ook iedereen aan dat er niets gedaan werd voor haar zoon. Hij is ingeschreven op een hele speciale school, met heel weinig leerlingen, met ondersteuning. Hij komt een keer per week - hooguit.
De pedagoog komt bij hem thuis; hij belt en stuurt sms'jes.
De mentor steunt de moeder; probeert en probeert....
Niets helpt.
Maar waarom dóet de gemeente niks?
(wat doet moeder?)
Tja...
Ik krijg er grijze haren van.




maandag 15 februari 2016

Konijnen-oppasser.

Het is wintervakantie in Denemarken.
Dat is het altijd in "week 7".
De kinders zijn met hun echtgenoten en kinders naar de Deense westkust vertrokken. 
Naar Rømø en naar Blåvand, waar ze vakantiehuisjes gehuurd hebben.
Mijn collega's met jonge kinderen houden ook vrij.
Ik werk.
En ik pas op de konijnen.
En maak een foto uit het raam van dochterlief.
Een stukje winkelstraat...


De zon schijnt, maar er waait een gure, koude wind.
Dat geeft niks; het is droog.

Thuis maakte ik ook een foto uit het raam van de werkplaats.


Half vijf en nog steeds licht. 
Op naar het voorjaar!

zondag 14 februari 2016

Een hekel aan...

Ik heb zo'n man die het vreselijk vindt om nieuwe kleren te kopen.
Vooral broeken.
En dan is hij ook nog het type die met een mooie broek rustig olie gaat verversen....grrrr.
Ik heb geleerd ermee te leven; 't zal wel moeten, nietwaar?!
Maar een keer per jaar is hij het haasje; dan moet er aangeschaft worden.
We reden gisteren naar Flensburg, aten een broodje in de auto en doken de winkel in.

Na wat rondsnuffelen en een paar broeken over z'n arm om te proberen werd hij het pashokje ingeschoven. "Daar blijven!", want de eerste twee pasten natuurlijk niet. Of te strak, of te kort, of te lage taille...
Intussen keek ik de winkel rond en verzamelde verschillende broeken die ík mooi vond.
Gelukt: vier paar broeken gingen mee naar huis (het was opruiming) én drie sweatshirts.


Ik heb meteen de kast opgeruimd en alles wat niet meer paste in de zak gestopt. Wat een opluchting en wat een ruimte!

woensdag 10 februari 2016

Huiswerk

De chef volgt nu sinds het najaar de navigatie lessen voor zeevaart.
Poeha, dat is best zware kost.
Deviatie, kompaskoers, varende koers, sturende koers, miswijzing, lengte en breedtegraden, tijd en knopen....
Ik kijk vaak mee, maar ik zit niet op de les en nu nadert de examentijd.
Daarom heeft hij samen met zijn makker afgelopen zondag zitten blokken en over vaarkaarten gebogen gezeten.
Ik heb ze maar een tijdje alleen gelaten....


maandag 8 februari 2016

De kat in de ton.


Geen carnaval hier, maar de kat (teken van het kwaad) wordt "uit de ton" geslagen. Vroeger zat er (och-arme) een echte kat in, nu alleen nog maar snoepgoed.

Na afloop:


Fastelavnsboller.
Vastenavond bolletjes.

Foto's van STU Fredericia, 
een speciale opleiding voor speciale jongeren.

zondag 7 februari 2016

Just eat.

Gisteren leek het wel "de dag van het eten".
Het begon al om tien uur 's morgens in het messencentrum bij 
Skills 2016.
Wij waren statisten, zodat de kelners/obers in spe beoordeeld konden worden.
De kelners brachten ook een portie naar de jury, zodat ook de caters en koks een cijfer kregen.


We hadden plezierig gezelschap aan tafel (deze dame runt een vier-sterren restaurant in Kolding en had haar jongste zoon bij) en we hadden veel bekijks. Je zit wel een beetje in de toonzaal.
Het eten was lekker, maar niet goed gepland. Aan onze tafel kregen we kabeljauw als voorgerecht én als hoofdgerecht.
Dat geeft natuurlijk een minus punt.
(maar het smaakte voortreffelijk).
Tot dessert kregen we crêpes Suzette; lekker, maar het flamberen was niet helemaal 100%. Ook weer een minnetje.
Maar het was leuk om te doen.

Nog even rondkijken bij de verschillende stands. Tjonge, jonge, wát zijn er veel knappe vaklui! Om trots op te zijn.

's Avonds had ik een etentje samen met mijn aller-eerste collega's. Thuis bij Sashi, wiens vrouw voor een uitgebreid Indisch diner had gezorgd. Lekker, spicy en licht verteerbaar.

Vandaag....eten we maar gehaktballen (overigens zijn Deense gehaktballen heel anders dan de Nederlandse - en lekker bij prei of gestoofde kool).

vrijdag 5 februari 2016

Brand, Image en Skills

In de nacht van woensdag op donderdag hoorden we de sirenes. Vier keer, een groot alarm.
Er was brand uitgebroken aan de haven, daar waar olietanks staan.
Een heftige brand; een gevaarlijke brand.
250 mensen werden geëvacueerd en moesten de nacht in het sportcentrum doorbrengen. 40 brandweer-eenheden namen aan het blussen deel, waaronder twee hele grote bluswagens van de twee vliegvelden in de omgeving.



Iets na tweeën,  donderdagmiddag, werd het alarm afgeblazen.
Gelukkig ging het deze keer "goed"; er was geen persoonsschade.
Het gebied waar de brand was ziet eruit alsof er een bom is gevallen.
Maar..... in Frederica C, op de punt waar vroeger de kunstmestfabriek lag, daar waar een hele nieuwe luxe wijk gepland is, dáár liggen olietanks van Shell. Op een steenworp van het nog te bebouwen gebied. En da's natuurlijk helemaal niet goed. De gemeenteraad zegt keer op keer dat het" helemaal niet gevaarlijk is". We bouwen gewoon een hoge muur.
Of daar nu nog iemand intrapt is maar de vraag.
Maar zo'n Shell krijg je niet zomaar verplaatst en dan nog, waar naar toe.
Net nu Frederica haar image ging veranderen van industrie naar woongemeente gebeurt er dit.
Dat wordt nadenken politici! 

De dag van de brand was ook de openingsdag van Skills 2016.
Een groot gebeuren waar de beste leerlingen van de vakopleidingen met elkaar wedijveren om een eerste plaats.
Door de brand waren een aantal hoofdwegen afgesloten en dat gaf lange files door en naar het Messencentrum.
De officiële opening door de minister werd drie uur verschoven. 
Ik deed er meer dan een uur over om naar min werk te komen, een afstand van normaal vijf kilometer. Ik had de auto nodig want ik moest door naar Middelfart.
Vandaag ging de rondweg weer open, maar de Strandweg blijft nog zeker een paar dagen afgesloten. Daar moet opgeruimd worden.

Ik had "wacht" op Skills vandaag. Van negen tot drie.
Mens, ik voel mijn voeten!
Naast het raadgeven en assisteren had ik tijd om even wat rond te neuzen bij de verschillende stands.

Een bloemstuk wordt beoordeeld....

Hier wordt een glas-in-loodvenster gemaakt....

Een klokkenmaker in spe was er ook...

En zo had deze slagersleerling zijn vlees uitgesneden..


Met de hand beschilderde taart..

Dit was om te proeven: wormpjes, kakkerlakken en maden.

De jury zit klaar...

Chocolade en suiker als vastenavond-tonnetje en suikerstuk met masker.

Morgenmiddag zijn de chef en ik restaurant-statisten.
Wij gaan eten wat de concurrerende koks op tafel zetten
Dat wordt vast lekker.



woensdag 3 februari 2016

Grenzen verleggen.

De tijdelijke grenscontrole tussen Duitsland en Denemarken is weer verlengd. Tja, wat zal ik ervan zeggen. Zoals ik eerder schreef zijn er grenzen aan hoeveel mensen een bevolking van vijf miljoen kan opvangen. Of de controle iets uithaalt weet ik niet; de grenzen zijn gewoon open maar er worden wel vaker passen en auto's gecontroleerd.
Het is misschien meer een signaal....?! Geen goed signaal voor mensen - vluchtelingen - die natuurlijk welkom zijn. 
Misschien wel een goed signaal voor die jongens die gehoord hadden dat Denemarken tot een van de gelukkigste landen van Europa hoorde. Die verwachten een land van melk en honing...?! Moeilijk hoor.
De grens waarop de grens weer helemaal open gaat is dus verlegd.

Ik was op controle bij de huisarts; voor de bloeddruk.
"Is't ie aan de hoge kant?"
"Nee mevrouw: Hij is okay. De grenzen zijn verlegd." ???

Twee jaar geleden moest heel het land acuut aan de B-vitaminen.
We kregen veel te weinig zon; veel te weinig "B" in het eten!
De waarden waren veel te laag.
Daar hoor je nu niets meer over.
Plotsklaps is heel de bevolking "gezond".

We wegen allemaal nog iets te veel. Althans...een jaar of wat geleden wogen we te veel. Nu mag je gewoon iets zwaarder zijn, want: de grenzen zijn verlegd.

Studeren?
Middelbare school?
Cijfers?
Doe niet zo moeilijk joh, de grenzen zijn verlegd!


Een foto van vandaag; zon door de wolken.