Weinig nieuws van het noord-front.

Augustus is nu eenmaal augustus.

Komkommertijd.

Weer naar school-tijd.

Een lange maand.

Een dure maand.

(nu was het de grasmaaier die kapot ging en vervangen moest worden. Er komt geen einde aan de kosten....zucht)

Eindelijk weer een paar dagen mooi weer.

Ik heb de struiken gesnoeid.

Best veel werk, maar de chef kan het niet zo goed volhouden met die kwaaie rug.

Er zit geen operatie in voor hem.

De wervels zijn versleten en wervels kun je nu eenmaal niet vervangen.

Dat komt zijn humeur niet ten goede, vooral niet omdat de chirurg zei dat hij een hoop moest afvallen.

Hij is een man van extremen.

Nu wil hij niks meer eten (wel drinken gelukkig).

Tja, stijfkoppig!

Maar we (hij) zullen er toch mee moeten leven.

Het gaat zoals het gaat.

Wel zijn we vandaag met z'n tweeen drie keer naar de stort gereden.

Dat kan hij gelukkig nog wel.
En ons werk gelukkig ook.
We doen het maar in ons eigen tempo.

De kunstenaar Jens Galschiøt heeft deze week zijn kunstwerken ten toon gesteld in de hele stad.

Hier het vrijheidsbeeld aan het havenfront.
De tekst luidt: "bevrij ons van vervuiling".
(dus geen afgehakte ledematen dumpen - tjé wat een toesteand met die onderzeeër).

Ex machina.

Heb je ooit de film "Ex-machina" gezien?

Niet, dan zie hier een filmclip.

Soms denk ik weleens dat het werk wat we doen best overgenomen kon worden door robots. Door machines die we niet hebben.

Maar toen keek ik naar de film "Ex-machina" en dat was een doordenkertje. Want machines kunnen veel; heel veel. Denk maar eens aan je mobieltje, tablet, een robotstofzuiger of een wc die je droog blaast. Aan deuren die vanzelf opengaan, aan printers die zelf kunnen kleuren en snijden, aan al die apparaten die in een ziekenhuis gebruikt worden..

Teveel om op te noemen.

Maar nu waarschuwen de meest vooraanstaande uitvinders van de wereld voor robot-machines.

Machines doen wat hun wordt opgedragen. Ook oorlog voeren. Ook dood en verderf zaaien. 

Machines / robots kennen geen gevoelens.

Ze kunnen sympathiek en empathisch overkomen. Ze herkennen je gemoedstoestand. Ze kunnen zelfs oogcontact vasthouden. Ze  reageren op gevoelens. 

Maar ze voelen niks. Ze zijn machines!

Nee, dan werk ik maar liever verder met mijn lancet.

Grotendeels klaar.

• Bovenkastjes geschilderd aan de binnenkant - tjek
• Houtwerk geschilderd - tjek
• Plinten geschilderd - tjek
• Kruidenkastje geschilderd, plankjes vervangen met glas, glazen deurtjes ervoor met magneetslotjes - tjek
• Muren geschilderd.
• Electriciteit veanderd - stopcontacten aangesloten op "krafstikket" - 16 amp (krachtstroom) - tjek
• Afwasmachine aangesloten (waterafdichting vervangen) - tjek
• Plafond afgewassen - tjek
• Lampeschermen staan nu in de afwasmachine - tjek
• Gordijnkap gewassen / hangt nu te drogen - tjek
• Heel veel gereedschap teruggesleept naar de werkplaats :-) - tjek

En we zijn nog niet helemaal klaar.

We moeten nog :

• De kast met etenswaren schoonmaken
• Een lijst aanbrengen onder een kast
• Tegels afwerken met een siliconevoeg
• Alle werkbladen in de olie zetten.

Dán zijn we helemaal klaar!

Gelukkig hebben we veel hulp gehad. Vorige week van Jeff en Philip, gisteren van Sandra, Peter en Carl.

Zodoende is de grote struik voor het huis ook beschoren - door Carl

Het ene voert naar het ander.

Het begon eigenlijk met een lek bij de afvoerpijp op het dak (waar de afzuigkap op uitkomt)

Die was kapot en daardoor kwam het regenwater uit de afzuigkap bij hoosbuien.

"Eigenlijk zou ik best willen weten hoe dat in zijn tijd gemaakt is", zuchtte de chef. Maar dat zou betekenen dat de halve keuken gesloopt moest worden en daar hadden we echt geen zin in (en zoveel centjes hebben we ook niet).

Maar goed, we kennen een loodgieter en die heeft een nieuwe pijp/afvoer op het dak gemaakt en daarom hoefden we 
"alleen maar" een nieuwe afzuigkap aan te schaffen.

"Doen we eerst de keukenvloer", zeiden we tegen elkaar.

Eindelijk, na 47 jaar is de vloer voorzien van een mooi egaal laagje, dat de vloer gelijk maakt en de tochtgaten dicht!
Woensdag kwam het vinyl erin en de chef ging een nieuwe afzuigkap kopen. Hetzelfde merk als we eerst hadden, dat past vast en zeker. Dat had je gedacht!
Het was maar goed dat Sandra en Peter langs kwamen, anders hadden we dat bakbeest nooit gemonteerd gekregen.

Tja, toen wachtte het schilderwerk (na het schoonmaakwerk).

Die plinten zijn het ergste. Over de grond kruipen gaat minder soepel dan tien/twintig, wat zeg ik: veertig jaar geleden.
Mensch wat was ik moe!
Gelukkig moest ik vanmiddag nog even naar een verjaardag, wat een zeer welkome onderbreking was.

Het fornuis is weer op z'n plaats geschoven en voor het eerst in vier dagen konden we koken.
Zondag aten we iets bij de Italiaan, maandag bij Joni uit Syrië, dinsdag een burger bij Kitzchen in Middelfart (onder een afdakje in de regen)..

...en gisteren gewoon een boterham.

Morgen hoop ik dan het meeste weer te kunnen inruimen.
Zucht.

Fantasie.

Als je oudere zus en broer niet thuis zijn en je komt mee naar mormor/morfar omdat je vader nieuwe voorlichten in zijn auto moet maken....dan moet je je fantasie gebruiken...plus de grote kartonnen dozen..

Het was een beetje een rommelig weekend.

Gisteren hebben we de tegelvloer uit de keuken gesloopt.

Onder de tegels ligt namelijk een planken vloer en dat "akkedeert" niet met de tegels.

Ze scheuren helaas.

De zoon bracht zijn zoon mee...en er is hard gewerkt.

(de chef kan helaas niet zoveel met die slechte rug en ik ben ook geen 25 meer)

In de namiddag kwam de zon door en zijn we nog even naar een heel rustige braderie met kermisattracties gelopen.

Morgen komt de "vakman" de vloer schuren (met een machientje) en egaliseren. Dan komt er dinsdag linoleum op.

Alles een keertje proberen.

Ik had er een hard hoofd in, maar de chef meende dat er aan de cruise-schepen die hier aanleggen best wel een centje te verdienen kon zijn.

Ergo drukte hij wat mooie foto's, maakte magneetjes voor op de koelkast, een bakje met sleutelhangers en een paar T-shirts.

En daar stonden we dan met ons kleine kraampje. Die worden overigens gratis ter beschikking gesteld door Frederica C.

Het schip liep om acht uur 's morgens binnen.

Er waren een aantal bussen die de passagiers die daarvoor kozen naar Legoland, Egeskov Slot of Odense (Hans-Christiaan Andersen) vervoerden.

De anderen bleven in de stad.

Die kwamen dus langs waar wij en vele anderen stonden.

Heel gezellig.

Mooi weer, lekker druk, muziekje op de achtergrond..

Verkocht??

Voor in totaal 8 Euro.
HA!

Om half twee pakten wij ons boeltje samen en vertrokken.

"We hebben het in ieder geval geprobeerd" zeiden we tegen elkaar.

Adieu Serenade of the Seas.

De handel laten we liggen in de handen van de cafeetjes en restaurants die wel goed bezocht werden.

Wij werken gewoon weer thuis.

Er is (gelukkig) meer dan genoeg te doen.

De straat van mijn jeugd

Ik was negen jaar toen we er kwamen wonen. 
In de straat - nee, in de laan!
 Twee onder een kap in een nieuwbouwwijk. 
Die nieuwbouwwijken van toen waren niet zo als vandaag. Het ging allemaal wat langzamer... eerst een straat klaar voor we aan de volgende beginnen leek het motto wel.

Wij woonden in nummer zeven.
Mijn moeder met vier kinderen. 
(Mijn vader was een jaar eerder overleden).

Een heerlijk huis met vier slaapkamers en een douche in de bijkeuken. Later is het huis aangepast; er kwam een badkamer boven en de bijkeuken werd behandelkamer voor het pedicuren. Mijn moeders beroep.

Toen we er kwamen wonen kreeg ik een eigen kamer. 
Mijn kamer! Ik weet nu nog hoe nieuw alles rook.

Aan de achterkant van het huis gelegen, uitkijkend op een flinke tuin.

Van die tuin werd jaren later een stuk gebruikt om de garage op te zetten, maar in 1959 had nog bijna niemand in de straat een auto en dus geen garage nodig.

Naast ons woonde een jong echtpaar, dat in korte tijd twee kinderen kreeg. De heggen waren nog laag, dus wij stapten lustig elkaars tuinen (en huizen) in. 

Er werden grasvelden gezaaid, heggen geplant en tuinen aangelegd.

Wij, kinderen speelden op de stoep, de straat voor het huis en de wildernis aan de achterkant. 
Er was altijd wel iemand om mee te spelen.

Mijn vriendinnetje Clara woonde in nummer 17. Wij zaten in dezelfde klas op de school die aan het einde van de straat stond. (De school staat er overigens nog steeds).

We kenden iedereen in de straat.
Daar woonde die zuster (verpleegster vermoed ik) met die twee grote honden. Ze verhuurde haar bovenverdieping maar ik kan me haar huurder niet meer voor de geest halen. Naast haar woonden een paar jaar Franssprekende belgen en Katia kwam bij mij in de  klas te zitten.
Daarnaast woonden Keizers, waar ik regelmatig op de twee jongetjes paste. De oude heer Keizers is deze week overleden. 
Dan had je Lowiesje met familie en daarnaast dat gezin waarvan de dochter een paard had dat in de garage woonde.
Verder woonde er ook nog een nicht van mijn vader in de straat en de familie Schut, de enige die een auto had omdat  de papa wagens verkocht. 
Familie de Boer woonde er, Brugmans met vijf kinderen, Jansen, waarvan de moeder uit Groningen kwam wat wij héél ver weg vonden. Ongeveer 40 huisnummers; c'est ca.

Mijn broer speelde met Hubie, Mijn zus met Ineke en Marion, mijn jongste broertje met Tinus.....en natuurlijk nog vele anderen.

De wijk werd uitgebreid, maar echt groot is hij nooit geworden. Mooi gelegen, vlak bij de bossen, waar we vaak gingen wandelen.
De wijk van mijn jeugd.
Mijn kinder-laantje.

Nu zijn (bijna) alle oude bewoners weg.
De huizen bieden ruimte voor nieuwe gezinnen.
Zo moet het ook.
Ik ben wel benieuwd of iedereen nog steeds iedereen kent.