Tussen de paasvuren door reden wij terug naar huis. Een gezellig weekje Nederland rijker.
De meeste tijd waren Philip en zijn ouders bij ons; dat geeft leven in de brouwerij (en een hulpje bij het schilderen).
Want het huisje in het bos moest een schoonheidskuur ondergaan.
De keukenkastjes zijn parelgrijs geschilderd en de muren en het plafond wit.
We doen het met het oog op een hopelijke verkoop dit jaar. We hebben er van genoten al die jaren, maar er gaat toch ieder jaar veel werk in zitten. Heg knippen, regelmatig onderhoud en af en toe vernieuwingen kosten én tijd én geld. En we hebben al een huis hier, waar je je nooit hoeft te vervelen.
Dus....iemand interesse????
Maar enfin, schoondochter en ik lieten de heren schilderen en gingen op stadstoer.
Philip had z'n stepje bij en zat geduldig uit te rusten en te wachten op mama die in de paskamer stond.
Nøjjj, wat kan hij zielig kijken...
Dinsdags moesten we de oude twee- en driezitsbanken kwijt zien te raken. Eerst naar de Kringloop, maar die wilden hem niet.
Toen naar de "afvalverwerking" gereden. Gesloten. Er hing wel een telefoonnummer.
Dag meneer. Ik heb een probleempje. Ik moet wat meubels kwijt, maar ik heb geen pasje of kaart, omdat ik uit Denemarken kom. Kan ik het toch morgen hier naar toe brengen?
Nou, dat denk ik niet mevrouw. Onze stortplaatsen worden door de inwoners betaald via hun belasting en daar mogen anderen geen gebruik van maken.
Maar ik wil er best voor betalen hoor. Ik kan toch moeilijk alles mee terug naar Denemarken nemen
Nee, dat snap ik wel mevrouw. Ik vind het ook goed dat u het vraagt. Maar we durven geen precedens te scheppen.
Zal ik het dan maar in het bos achterlaten, zodat de gemeente het op moet ruimen?
Weet u mevrouw, ik zit hier maar alleen. Ik zal het eens gaan navragen.
Kunt u mij over twee uur terug bellen?
Naast ons huisje in het bos woont een erg aardige man, die alles op zijn wagen laadde en voor ons naar de stort reed.
..............morgen verder....
