Mid-west /midt Vest.

Arrowtown.

Hoofdstad van de goudgravers. Nu is alles gerestaureerd en zijn er alleen nog butiekjes en eettentjes.

Centrum af guldgraver riget. Nu er alt restaureret og der findes kun forretninger og spisesteder.

Toeristische lunch in Arrowtown. 

Turistisk frokost i Arrowtown.

Lokale varer salges.

Markt met lokale etenswaren

Disse huse er oprindelige.

Enkele originale huizen.

Hierachter liep een riviertje.

Her bagved var en flod.

Tussen (mellem) Twizel en Lake Tekapo .

We reden door hoge bergen, door smalle passen met een bord dat de pas "open" was voor verkeer.  We zagen Mount Cook, de hoogste berg in NZ;  3754 m hoog. We reden langs en door prachtige nationaalparken en dit prachtige meer. Omdat de bodem uit kalk-zandsteen bestaat en het heldere weer zagen we dit tafereel. Mooier kan haast niet.

Vi kørte gennem høje bjerge, smalle pas med et skilt hvorpå der stod at passet var "åbent" for trafik. Vi så Mount Cook, det højeste berg i NZ;  3754 m højt. Vi kørte lang pragtfulde nationalparker og denne underskønne sø Fordi bunden består af kalk-sandsten og det klare vejr så vi dette tableau. Flottere bliver det nok ikke.

Lake Tekapo Holiday parc

Golddiggers

En dan letterlijk, hè. 

Wij reden naar Milton en volgden vanaf daar de goudgravers route naar het westen. Als eerste kwamen we terecht in Lawrence, waar we het miniput museumpje bezochten. De dame die het museum beheerde vertelde over de goudkoorts, wilde weten waar wij vandaan kwamen en kon ons vertellen dat het vaderlandslied "God Defend New Zealand" is geschreven door een man uit Lawrence - Thomas Bracken, die de schrijfwedstrijd won. Het is een mooi lied. Het eerste deel in de Maori-taal, de tweede helft in het Engels. We leerden ook dat het mooie groene gras van Engels zaad afkomt en dat er 4,8 miljoen mensen in NZ wonen.
Lawrence is zo'n typisch klein stadje (dorpje) zoals er velen zijn in NZ. De huizen zijn van hout en de winkels en cafeetjes liggen allemaal langs de hoofdweg die dwars door het dorp loopt. Hier kopen de mensen hun goederen en levensmiddelen en knopen een praatje aan. Velen wonen ergens in de bergen. Lawrence heeft een klein schooltje, de kinderen die ver weg wonen worden met de schoolbus gehaald en gebracht. De schoolbus heeft een aantal haltes langs de grote weg, dus de kinderen die hoog in de bergen wonen zullen naar de haltes moeten komen of gebracht moeten worden.
De kinderen dragen schooluniformen. 
Ook de post wordt in een van de privé brievenbussen gestopt die langs de hoofdweg staan. Vaak een stuk of zes bussen op een rij.

Wij zeiden Lawrence vaarwel en reden via Roxburgh langs de rivier Clutha. De bergen werden hoger en hoger en we zagen sneeuw op de toppen. Bij Clyde lag een enorm stuwmeer waarbij een aantal transformators stonden. Stuwmeren zijn er een hoop in NZ en hiervan wordt een groot deel van de elektriciteit opgewekt. 
Wij parkeerden de camper voor de nacht. Zelfs al was het lente zie je op het zuidelijk halfrond niet de lichte nachten van het noordelijke. Midzomer blijft het hoogstens licht tot 9 uur 's avonds en de schemering is maar kort.

 

Der er ikke mobilnet alle vegne / er is lang niet overal mobielnet

Bogstavelig.

Vi kørte til Milton og fulgte derefter guldgraver-routen vestpå. Allerførste lillebitte by var Lawrence, hvor vi besøgte et lillebitte lokalt museum. Damen der passede museet fortalte en del om guldrusen, ville vide hvor vi kom fra og kunne fortælle os at NewZealands nationalhymne: "God defend NewZealand" er skrevet af en lokal herre ved navn Thomas Bracken. Der var blevet udskrevet en konkurence, som han vandt. Det er en skøn sang. Første del på Maori-sprog og så på Engelsk.
Vi fandt også ud af af meget af de fineste græs kom fra oprindelig engelske frø og at der "kun" bor 4,8 miljon mennesker i landet.
Lawrence er sådan en typisk lille by som der ses mange af i NZ.
Husene er lavet af træ; forretningerne ligger allesammen ud mod hovedgaden og har de der typiske gavle, som du ofte kan se i Amerikanske film. Her handler og mødes folkene også dem der bor længere væk eller dem der bor højt op i bjergene. Lawrence har en lille skole, børn fra omegnen hentes og bringes med skolebussen. Og posten bliver afleveret i en af de mange private postkasser der står side om side langs hovedvejen. 
Vi sagde farvel til Lawrence og kørte videre til Roxburgh langs Clutha River. Bjergene blev højere og højere og vi så de snebeklædte toppe. Ved byen Clyde kunne man se et kæmpe vandreservoir og masser af transformatorer. Dem er der mange af i landet og herfra kommer den største del af electriciteten. Og her slå vi os til ro.
Selv om det var forår har man ikke de lyse nætter som her på den nordlige halvfront. Midt sommer bliver det højest lyst indtil kl. 9 om aftenen og skumringstiden er kort. 

Zaterdag 20 oktober

We reden naar de stad Dunedin, een stad met Schotse wortels. We zetten de campervan op een van de Holiday Parcs, en deze lag vrij dicht bij de stad. We namen de bus naar het centrum en gingen naar een telefoon-reparateur die de eindelijke doodsdom over de telefoon uitsprak. We liepen wat door het centrum en het viel ons op dat er geen speciaal winkelgebied is waar auto's niet mogen komen. Daarentegen was er "The Mall" een overdekt shoppingcenter. Gek en ook leuk om de zomercollectie te zien hangen. De zomer is in aantocht en net als hier het geval is als de kalender Zomer schrijft liepen er al veel rond in korte broeken en zomerjurkjes. Het werd 22 graden. Alle terrasjes zaten vol met veelal jongere mensen die het lange weekend vierden. De maandag erop, de 22.ste was het Labourday; voor velen een vrije dag. Wij gingen iets eten in een restaurantje. De serveerster hield een lange en snelle speech over wat we konden eten en hoe het concept in elkaar stak, waar we maar de helft van begrepen. We moesten echt wennen aan het brede Engels dat ze in NZ spreken. Een brood noemen wij een bread, maar zij zeggen bree. Tja, alles went. We leerden dat men meestal wat verschillende gerechten bestelt om die dan te delen. We kregen wat spareribs, frites en een berg heerlijke gemengde sla. Als toetje ijs en bavarois en daarbij een heerlijk glas bier. We weten nu dat avondeten/diner een ondertoon voert in NZ. Overal kun je Breakfast en Lunch krijgen. Breakfast tot twee uur 's middags en lunch tot zeker vier uur. Heel veel "Take Away" en "Coffee to Go".
Wij namen de bus terug en de vriendelijke chauffeur vertelde ons wanneer we moesten uitstappen. NB je moet er wel aan denken dat je aan de linkerkant aan de weg moet staan voor de bus.
Wat hebben we geslapen die nacht!
NZ is een héél schoon land. Nergens ligt vuil, geen papiertje of lege bekertjes. Geen verdwaald plastic of een oude krant. NZ' landers ruimen zelfs op voor andere mensen. Als er iets naast de prullenbak ligt dan gooien ze dat erin. Op de campings worden de toiletten geregeld schoongemaakt en er is altijd zeep, warm water, een handdroger en vaak ook nog een handcrème aanwezig. 
Het is ook een geduldig volkje. Niemand dringt voor, er wordt niet getoeterd op de wegen en de mensen laten je hoffelijk voorgaan. Wij reden door het meest fantastische landschap. Bloeiende mimosa, listeria, brem en net ontloken bomen. Eerst het lage land, daarna meer gecoupeerd terrein. We stopten bij een baai waar de wilde golven van de Pacific Ocean te zien waren. Overal waren weilanden en grote bossen. Prachtig!

The Pacific Ocean

Grøn og groen

Op weg naar/på vej til Dunedin

Het treinstation/togstationen in Dunedin

Vi kom til byen Dunedin, een by med Skotske rødder. Vi stillede camperen på en af de mange Holiday Parcs der findes; denne her lå tæt ved byen. Vi tog bussen ind til centrum og gik ind til en telefonreparatør, som gav min telefon sit endelige dødsstød. Tja..
Vi vanderede igennem byens centrum og fandt ud af at der ikke findes gågader i NZ. Men så er der "The Mall" et overdækket shoppingcenter. Mærkelig og sjovt at se sommerkollektionen i vinduerne. Sommeren var på vej og ligesom i Danmark, når solen viser sine første stråler, kommer folk med det samme i shorts og sommerkjoler. Det blev 22 grader den dag. Alle fortorvscafeer var fyldt med folk som fejrede den lange weekend. Mandag var nemlig en fridag for mange; Labourday. Vi fandt noget at spise i en hyggelig restaurant. Servetricen remsede i hurtig tempo en masse af omkring konceptet og menuerne, men vi fik kun det halve med. Det brede Engelsk som tales i NZ skulle vi lige vænne os til. Brød udtaler vi på Engelsk som bread. NZ'erne siger "bree". Men vi fik  efterhånden ret godt fat i det. Vi erfarede at man som regel bestiller et par retter, som man så deler. Et koncept der også er ved at finde impas i DK. Vi fik spareribs, pommes frites og et bjerg rigtig lækkert salat. Is og fromage til dessert og en pilsner til os hver. Jo længere vi var i NZ jo mere vi lærte at diner/aftensmad ikke er ret vigtig. Alle vegne skiltes der med Breakfast og Lunch. Breakfast ofte til kl. 2 om eftermiddagen og lunch i hvert fald til kl. 4 - ofte også senere. Meget "Take Away" og Coffee to Go". 
Vi tog bussen tilbage til campingpladsen og den venlige chauffør viste os hvor vi skulle stå af. NB, vi huskede at stå på venstre side af vejen da vi ventede på bussen. Vi sov som roser denne nat. Og tænk at der var gulvvarme i baderummene!.
NZ er et meget rent land. Der ligger intet skidt nogen steder. Ikke engang et stykke papir, et papkrus eller et forblæst stykke plastik kan man finde. NZ-ers rydder endda op efter andre. Hvis noget ligger ved siden af skraldespanden, så samler de det op og smider det i. På campingpladserne bliver toiletterne rengjort mange gange
om dagen og der er altid sæbe, gratis varm vand, en håndtørrer og ofte enda noget håndcrème at finde. Nz'ers er også et tålmodigt folk. Ingen prøver at komme foran i køen, der bliver ikke dyttet på vejene om at skynde sig og man får høfligt en plads alle vegne. 
Vi kørte igen igennem et fantastisk flot landskab. Blomstrende mimosa, listeria, gyvel og lysegrønne træer. Først igennem lavland, så blev terrænnet mere kuperet. We holdt ved en bay hvor de vilde bølger af Pacific Ocean brusede på stranden. Alle vegne så vi grønne bakker og kæmpestore skove. Så flot.

Vrijdag 19 oktober

Om half drie 's nachts werd ik wakker en kon niet meer in slaap komen. Jetlag! Gelukkig had ik naast een stapel boeken er ook een paar op mijn telefoon en ik bleef lekker in mijn warme holletje. Later viel ik alsnog in slaap en om 9.00 uur stonden we op, ontbeten en reden verder naar het zuiden. Ik heb altijd gedacht dat het zuid-eiland koud zou zijn omdat het volgende stuk vasteland de Zuidpool is, maar dat is dus niet waar. De bergketen langs de hele westkust houdt de wind tegen en zorgt voor een aangenaam klimaat. Zomers is het er meestal kurkdroog; nu was het prachtig groen.
We stopten in de buurt van Waianakarua, op een vrije (= gratis) campingplaats langs een rivier. Wat een vreemde namen hebben veel plaatsen in NZ. Maori-namen. En dan worden ze in het Engels uitgesproken. De bergen aan de overkant waren zwart. Vulkaangebergte. Er stonden meer campervans en caravans. Naast ons stonden drie vriendenparen die ons 's avonds uitnodigden om een pilsje te komen drinken. Ze hadden me toch een hoop bier bij. Om het lange weekend en het begin van de zomer te vieren. Vriendelijke mensen en op die manier krijg je een hoop te weten over het land en de bevolking. Helaas waren wij te moe om het laat te maken, maar gezellig was het. 

De volgende dag waren er heel veel roeiers op het water. /der bliver roet.

Kl.halv tre om natten vågnede jeg og kunne ikke falde i søvn igen. Jetlag! Heldigvis havde jeg ved siden af en stak papirbøger også downloaded nogle på min telefon og jeg blev dejligt liggende i min varme hule. Nætterne var temmelig kolde. Senere faldt jeg alligevel i søvn igen og vi vågnede kl. 9.00. Vi spiste og kørte længere sydpå. Jeg har altid haft den ide at sydøen vil være meget koldere end nordøen, da næste fastland immervæk hedder sydpolen, men det passer ikke rigtig. Bjergkæden på øens vestside bremser for vinden (og regn)og giver øen et behageligt klima. Om sommeren bliver det endda meget varmt og også meget tørt. Der blev allerede nu vandet mange steder med kæmpestore vandingsanlæg.
Vi stoppede i nærheden af Waianakarua på en fri campingplads ved en bred flod. Der findes mange anderledes og mærkelig by-og stednavne i NZ. Maori-navne, som udtales på Engelsk.
Bjergene på den anden side var meget mørk, næsten sort. Vulkanbjerge. Der var flere overnattende gæster og ved siden af os stod der campingvogne af tre vennepar. De inviterede på en øl om aftenen  - de havde mindst 5 kasser med - til at fejre sommerens kommen og den lange weekend. Hyggelige mennesker i NZ og på den måde får man meget at vide om landet, dens skikke, vaner og om befolkningen. Desværre var vi for træt til at blive længe oppe, men hyggeligt var det.

Autocamper

Autokamper /Campervan
Het is een lucratief zaakje, autokampers verhuren in New Zealand. 
De campers stonden geparkeerd in lange rijen op het terrein van de verhuurders. Het land leent zich ook uitermate goed voor deze vorm van rondreizen. Wij melden onze aankomst bij de balie, werden geregistreerd en zaten daarna te wachten met vijf andere paren voor ons. Als je aan de beurt was dan vertelde de medewerkster aan de hand van tekeningen het gebruik van de camper, vroeg hoeveel kilometers we dachten te rijden, maakte de verzekering in orden en wij konden tekenen. Buiten bij de campervan werd alles nog een keer herhaald en toen konden we aanrijden. "Keep Left" staat er met grote letters op de voorruit. Eerste stop was bij een supermarkt. We moesten provianteren. Brood, boter, kaas, schoonmaakmiddel, poederkoffie, fruit.. Je zoek maar wat "op gefühl". De prijzen zijn vergelijkbaar met de prijzen hier thuis. Er wordt veel waarde gehecht aan duurzaamheid. Geen toevoegsels, groente en fruit van de nabije boerderij enz.. Dat zie je aan de prijzen. 
We besloten om naar het zuiden te rijden en Christchurch op de terugweg te bezoeken. En zo reden wij, door een laagland met weiden vol koeien en schapen die op kleine arealen bij elkaar stonden te grazen. Als de ene wei kaal was werden de koeien naar een andere wei gebracht en kon de vorige weer groen worden. We passeerden uitgedroogde rivieroevers want het was toch al weer een tijdje geleden dat ijs en sneeuw gesmolten was. Alles stond in bloei. De gele brem versierde de berghellingen en de bermen en op een bord stond "Zomerfeest 1. november". We reden langs een spoorbaan met smalle rails en bemerkten dat alle overwegen onbewaakt waren. Er stond slechts een bord dat je moest uitkijken dat er geen trein aankwam. Later vonden we uit dat hier goederentrein op diesel rijden en dan meestal 's nachts. De gewone spoorweg is elektrisch. We reden die dag ca. 220 km en toen vond de chef dat hij nu zowel het links rijden als de camper onder controle had. We waren in Glenavy (Salmon country) en vonden een plaatsje voor 30 New Zealand Dollar (NZD) inclusief stroom, water en fantastisch schone toiletten en douches. Er was bijna niemand op de camping en het was heel stil en mooi. We bakten een paar biefstukjes en lente-uitjes en om 9 uur gingen we zelf 
"down under".

Autocamper.
Det er en indtægtdækkende forretning at udleje autocampers i New Zealand. Landet egner sig til denne form for transport. Vognene stod i lange rækker på firmaets parkeringsplads, klar til afhentning. Vi meldte vores ankomst på kontoret, blev registreret og så kunne vi ellers vente sammen med 5 andre par. Når det blev ens tur så gennemgik medarbejderen hele autocamperen på papir, undersøgte hvor mange kilometer vi havde tænkt at køre og ordnede alle papirer til underskrift. Dette tog næsten een halv time. Derefter blev det meste af det gentaget da vi stod ved autocamperen og fik vist hvor alting befandt sig og hvilke knopper ,haner, låger og ventiler der skulle bruges. Så kørte vi. "Keep left" står det med store bogstaver i ruden. 
Første stop var hos et supermarked. Vi skulle proviantere. Brød, smør, ost, rengøringsmiddel, drikkevarer, pulverkaffe, frugt.. Man leder efter varene og køber lidt "på gefühl". Priserne ligger på niveau med de Danske priser. Der lægges meget vægt på bæredygtighed. Ingen tilsætningsstoffer, lokale varer hvilket kan ses på prisen. 
Vi blev enige om at køre sydpå og besøge Christchurch på tilbagevejen. Og så kørte vi - på venstre side af vejen - gennem et lavland fyldt med køer og får på små arealer. Køerne græsser den ene eng af og flyttes så til den næste, mens engene gror til igen. Vi passerede næsten udtørrede flodbreder, for det var alligevel et stykke tid siden at sne og is på bjergene var smeltet. Alt stod i blomst. Den gule gyvel prydede bjergskråningerne og vejkanten og på et skilt stod der "Sommerfest afholdes den 1. november". Vi kørte langs en jernbane med smalle spor og bemærkede at langt de fleste overskæringer var totalt ubevogtet. Der var et træskilt hvorpå der stod at man skulle se sig for, det var alt. Senere fandt vi ud af at der kører godstog, på diesel, på disse skinner og de kører mest om natten. Resten af tognettet er elektrificeret. Vi kørte ca 220 km og så mente chefen at have fuld kontrol over både venstre kørsel og den alligevel ret store campervan. Vi kom til Glenavy (Salmon Country) hvor vi fandt en plads for natten. 30 New Zealand Dollar (NZD), inklusiv strøm, vand og utrolig rene toiletter og brusere. Der var næsten ingen  andre og det var utroligt stille og smukt. Vi grillede nogle bøffer og forårsløg og kl. 9 gik vi "down under". 

Op reis.

Zo, ik ben terug van weggeweest.
Nog wat duf in lijf en leden vanwege de jetlag, maar gelukkig niet zo erg als op de heenweg.
Wij reisden naar New Zealand en dat is precies aan de andere kant van de wereld. Een tijdsverschil van 12 uur. Een reistijd van meer dan 30 uur.

Op het vliegveld van Brisbane in Australië ging mijn mobiel kapot. De sim kaart weigerde. Mijn zus stelde voor om een dagboek bij te houden en voilá... Ik schrijf nu iedere dag een stukje hier.

16.10.2018:
We vertrokken uit Frederica om 8.40. Ulla, een van mijn vriendinnen bracht ons weg naar Billund Airport, een klein uurtje hier vandaan. We konden onze bagage inchecken - voor de hele reis - zelfs met de 4 overstappen. We vlogen met Singapore Airlines waar ze de mooiste en vriendelijkste stewardessen hebben. Die dragen mooie lange jurken (design Paul Balmain). Ook al vlogen wij economie-klasse was er op de service en het comfort niets aan te merken. Plaats genoeg voor de benen, zelfs die lange van de chef. Alle stoelen hebben een klein scherm voor zich en we kunnen kiezen uit meer dan 800 films, tv, muziek, radio of de vliegreis volgen. Je wordt verwend met eten, snacks en drinken. Mijn dokter zei dat veel drinken goed was. Dan moet je vaak naar de wc en dan sta je op en loopt wat. De reis van Kopenhagen naar Singapore duurt immers 12 uur. Gelukkig was ons aansluitende vliegtuig van Singapore naar Brisbaine in het zelfde terminaal, want er zat niet veel wachttijd tussen deze twee vluchten. Deze keer vlogen we 8 uur. De bediening was iets minder en het vliegtuig was van een iets oudere datum. Singapore Airport is enorm groot en ruim. Alle vloeren zijn bedekt met vloerbedekking. Jørgen zorgde ervoor dat we onze boardingpassen naar Christchurch kregen want we konden in Billund nog niet bij die vlucht inchecken. Dat lag te ver vooruit in de tijd! In Brisbaine gaf mijn telefoon op. Geen sim-kaart contact. Ach, ik kon mijn gedownloade boek nog lezen en dacht dat we die telefoon wel in NZ konden onderzoeken. De laatste vlucht was van Brisbaine naar Christchurch, drie en een half uur. We moesten én in Australië én in New Zealand door de security. Beide landen zijn erg bang dat we (voor dieren) besmettelijke ziektes meebrengen. Onze rugzakken werden van onder tot boven onderzocht, net als wij zelf. Ook werden we besnuffeld door narko-honden. Mensch, wát waren we moe na deze lange reis. Al die tijdzones zorgen ervoor dat je totaal de kluts kwijt raakt. Je lichaam volgt gewoon niet mee. Als voorbeeld, om 11 uur 's avonds (Europa-tijd) kregen we ons ontbijt geserveerd. Het was toen al lang dag in Australië. Tijdens de laatste vlucht schoof de tijd nog verder op en was het de 18.oktober. We landden om 1 uur 's nachts in Christchurch. Gelukkig hadden we een hotel gereserveerd. Dat lag op een steenworp van het vliegveld en zo sukkelden wij met onze koffers door de warme voorjaarsnacht. Denk je dan dat je kunt slapen als je eindelijk naar bed kunt? Vergeet het maar. We probeerden nog of we mijn telefoon weer aan het werk kregen, maar niks hielp. Ach, we hadden de mobiel van de chef nog en daar moesten we het dan maar mee doen. Een paar uurtjes slaap zat er nog in en een ontbijt in het hotel.
Daar was het een gekwetter vanjewelste (gezellig geklets hoor). Wat bleek, een netwerk van vrouwelijke "farmers" hielden hun jaarlijkse bijeenkomst in dit congreshotel. Dat vertelde een van de deelneemsters mij. De mensen in New Zealand zijn erg open en knopen graag een praatje aan.

Singapore Airport

Afgang fra Fredericia den 16.10 kl. 8.40 hvor Ulla hentede os.
Det tager en lille time at køre til Billund, hvor vi fik checket vores bagage ind, så den kunne komme helt til Christchurch - uagted 4 flyskift. Vi fløj med Singapore Airlines, hvor de har de yndigste og venligste stewardesser i smukke lange kjoler (designet af Paul Balmain). Selv om vi fløj økonomiklasse var flysæderne behagelige og der var god benplads. På stolen foran er der placeret en skærm som giver adgang til mere en 800 film, musik, tv og fly-information, så man kan se hvor man flyver hen og over. Man får ret god mad, små mellemsnacks og ofte noget at drikke. Min læge sagde at man skulle drikke meget vand for så skulle man ofte på toilet og så kom man op ad stå og gå. Så sandt, som sagt så gjort. Turen fra København til Singapore tager immervæk 12 timer. Heldigvis var afgangen til vores næste fly fra Singapore til Brisbaine i samme terminal, for der var ikke meget tid til at daske lidt rundt. Denne flugt tog 8 timer og servicen var lidt mere "tilfældig" hvis man kan sige det om service. Flyet var af lidt ældre dato og maden nogenlunde det samme som vi fik på vores første fly. Singapore Aiport er enorm stor og rummelig og der ligger gulvtæppe i hele bygningen. Jørgen fik ordnet vores boardingpas til Christchurch, for det kunne ikke lade sig gøre i Billund da checkin ikke var åbent på det tidspunkt. I Brisbaine stod min telefon af. Den kom med meddelelse at der ikke var noget simkort. Nå ja, i flyet bruger jeg kun mobilen til at læse min bog, så det problem måtte vi senere tage os af. Det sidste fly var fra Brisbaine Australien til Christchurch. Vi kom igennem sikkerhedstjek i Australien og New Zealand. Begge lande er meget opmærksomme på at der ikke slipper "noget smitsomt" ind i deres lande. Smitsomt for dyr, vel at forstå. Det vil være katastrofalt. Så både rygsækkene og vi selv blev tjekket grundigt og scanned. I NZ blev vi også snust igenem af en narkohund. 
Mensch, hvor var vi mørbanket efter en rejse af næsten 30 timer. Al disse tidszoner gør en skør i knolden, forvirret og uendelig træt. Tiden flytter sig hele tiden og ens krop kan ikke følge med. Vi fik f.eks morgenmad kl.23 (Dansk tid). Da var det nemlig begyndt at blive lyst der hvor vi befandt os. På den sidste flyvetur blev tiden skubbet til næste døgn. Vi landede i Christchurch kl. 1 om natten. Den 18. oktober. Vi havde reserveret et hotel den første nat og hotellet lå en stenkast fra lufthavnen. Vi trillede med vores kufferter gennem en lun forårsnat. Tror du så man kan sove? Forget it! Vi prøvede om vi kunne få min telefon til at virke, men intet hjælp. Nå, så måtte vi "nøjes" med én telefon i ferie; det overlever vi nok. Hen under morgenstunden fik jeg da sovet et par timer. Hen og få morgenmad. Sikken en hønsegård - hygelig snak og mange "ahs og ohs". Det viste sig at være er netværk af kvindelige farmere der holdt deres årlige seminar på hotellet. Det fortalte en af deltagerne mig. NZ'ers er meget åbne og spontane mennesker og altid klar til en snak.

November

November rain