Zonnig Pinksteren.

Pinksteren is een zonnig "een" dit jaar. 

Al jaren lang wordt er in "kastellet" elk jaar een gezamelijke kerkelijke pinksterviering gehouden, maar dat "mag" dit jaar niet. Net nu het zo'n mooi weer is mag en kan het niet.

Of ik een gelovig mens ben weet ik eigenlijk niet zo goed. In tijd van nood dan "steek ik nog wel 'ns een kaarsje aan", zoals Toon Hermans zong, maar het is meer het gevoel van saamhorigheid dat me aanspreekt. En de hoop dat een mens niet voor niets heeft geleefd. 

Wij hielden pinksteren op het strand, waar Philip, Ivona en Jeff op bezoek kwamen. Gewoon een luie zondag aan het strand, met een beetje balspelen, rondslenteren, ijs eten en wat drinken op het terras van het strandcafé.

Even uitrusten van al ons geschilder; morgen gaan we weer verder.

Dan wordt het warmer...en dinsdag nog warmer.

Ik teken ervoor!

Het sociale leven komt weer op gang.

Vandaag was ik op de koffie bij drie van mijn zangmaatjes. Wat was dat weer gezellig. Zo gezellig dat we drie uur lang zaten te keuvelen. De chef vond het allang goed; die heeft er ook genoeg van om mij elk uur van de dag om zich heen te hebben ;-).. 

Even een foto laten zien van de prachtige gele en rode brem die nu in bloeit staat. Onze tuinhulp is ziek - psychisch - zo ziek dat hij echt niet kan komen (dat weet ik van z'n moeder). Ik schrijf af en toe sms'jes om contact met hem te houden en daar antwoord hij gelukkig ook op; met een paar woorden.

We schilderen; nou ja, de chef doet het meeste.

de achterkant.

Morgen ga ik schuren...en schuren..

Tuinkruiden en kasgroente.

Een blik op de tuin.

Sla, currykraut, peterselie, uien, lavas, bieslook, waterkers, thijm, soepselderie, daslook, oregano, citroenmelisse, estdragon, peper, augurken en tomaten.

De foto's zijn een paar dagen oud en er zitten al piepkleine tomaatjes aan de plant.

Hou jij ook zo van de maand mei?

Als alles bloeit en groeit..

De vogelhuisjes zijn bewoond. In de ene nestelt een pimpelmeesje (wij zeggen en musvit); wie er in de andere twee wonen weet ik (nog)niet.

De dakranden zijn geschilderd - door de chef ;-) - en de nieuwe schuur! Nu is hij bezig op het balkon.

Ondertussen ging ik naar de kapper.

Deze keer liet ik ook mijn haren wassen, iets wat ik normaal nooit de kapper laat doen. Iets met geld en tijd besparend....

Maar ik ben gisteren naar dé behandelaar geweest, die naast masseuse en acupuncturist ook alles weet over sportblessures.
Ja, een verstrekte pees (dacht ik al). Ze heeft m'n knie "opgebonden" met van die elastieken en jeetje, dat steunt beter dan een knieband. Vijf dagen erop laten zitten en dat is lastig bij het douchen. Dat doe ik dus maar kort, dat douchen en haren wassen duurt nu eenmaal veel langer.

PS; ik heb de fysiotherapeut maar afgebeld, want Karina is lid van onze "noget for noget - iets voor iets" bank. De chef heeft haar heel veel geholpen toen ze haar eigen zaak ging opzetten, nu vijf jaar geleden en dat vergeet Karina nooit. Ik protesteerde flink maar mocht écht niet betalen. 

Ik heb ook een "trainingselastik" meegekregen van Karina en elke dag even oefenen...

Het fietsen gaat gelukkig goed.

Oh, het is weer zo gezellig bij het strand.

Je ziet het al, het is niet zo warm als in Nederland. Iets boven de twintig graden; dat vinden we hier al heerlijk. Er waren best al veel mensen (vooral jongeren) die een duik in zee namen...brrr.

Er gaat meer en meer "van het slot af".

De gymnasiumleerlingen mogen morgen weer beginnen. Een maandje voor de jaarafsluiting, maar beter dan niets. Vanaf gisteren mogen we weer naar de musea, de bioscoop, het theater, de dierentuinen en de kunstgallerijen.

Er zijn maar heel weinig mensen besmet en weinig patiënten in het ziekenhuis. 

Maar de grenzen.....daar zijn ze nog over aan het vergaderen.

Dan maar met de auto..

Het gaat stukken beter met m'n knie, maar ik zal hem toch maar goed in de watten leggen.

Een knieband om, voorzichtig met draaien en niet overbelasten.

Daarom namen we vandaag de auto. Nou ja, een bijkomstigheid was natuurlijk ook dat het bewolkt was met af en toe een paar regendruppels.

We reden naar de bron waaruit de Gudenaa ontspringt.

Denemarken kent geen rivieren maar wel stromen, beken en meren.

De twee grootste stromen ontspringen hier een uurtje rijden vandaan.

De Gudenaa en Skjern aa; de ene stroomt naar het oosten, de andere naar het westen.

(een aa oftewel een å is een stroom/beek)

Het water dat omhoog komt is altijd tussen de zeven en elf graden.

Vroeger dacht men dat zo'n bron een heilzame werking had en daarom kwamen er nogal wat mensen op af, vooral op Walpurgisnacht 30 april en met Sankt Hans - midzomernacht.

De bronnen liggen beide langs de Hærvej - de ossenweg, die ontstond rond het jaar 1000.

De Hærvej loopt van de Limfjord in het Noorden van Jutland tot Sleeswijk in Duitsland. Het zijn zandpaden, bospaden, af en toe met wat fijngetrapte steentjes en soms ook stukken verharde weg.

Je kunt er niet met de auto rijden, maar overal zijn parkeerplaatsen. 

Wij liepen maar kleine stukjes....

We reden verder door berg en dal, langs mooie meren...

 ..en akkers vol met koolzaad en wuivende groene korenvelden.

Verder naar Vestbirk.

Ik wilde de "teruggevonden" brug graag zien

In de dertiger jaren van de vorige eeuw was er grote werkeloosheid en een tekort aan (goedkope) energie. De spoorlijn op dit traject was al eerder opgeheven en men besloot om een stuwdam te bouwen. De Gudenaa werd gedeeltelijk verlegd. Het ijzeren geraamte van de brug diende om de stuwdam te verstevigen en honderden, wat zeg ik, duizenden kruiwagens grond werden in, onder en over de brug gestort. Het meer werd een stuwmeer en er werd een groot elektriciteitswerk naast gebouwd. 

In de negentiger jaren van de vorige eeuw was de textielfabriek die de elektriciteit nodig had allang gesloten en nieuwe millieu eisen wilden de oude loop van de Gudenaa herstellen. Toch duurde het nog tot 2014 voordat men besloot om de brug uit te graven en in ere te herstellen.

En zie hier het resultaat.

Vanaf de railing van de brug is het 14 meter naar beneden.

Zo breed is de Gudenaa hier.

Mooi hè.

En dan langzaam weer op huis aan.

(Door het Grejsdal, maar daar schrijf ik wel een andere keer over)

Toch weer die knie.

Toen ik gisterenochtend opstond kon ik niet op mijn been staan. Ik had de halve nacht al wakker gelegen van de pijn. De knie voelde alsof hij helemaal gedraaid zat. Gaat misschien over als ik opsta, dacht ik. Maar tjee dat deed vreselijk pijn. Gisteren zat is daarom de hele dag met het been omhoog. Ijs erop en eraf en wat pijnstillers. Oei wat had ik een zelfmedelijden! Vreselijk als je niet kunt lopen!! Dan ben ik echt zo'n zielig pietje...

Vandaag belde ik de dokter en na wat uitleg heeft ze me verwezen naar de fysiotherapie. Ik heb artrose in m'n voet en daarom is een operatie van de knie (die waarschijnlijk ook daarvan is aangestoken) niet aan te bevelen. 
Gelukkig gaat het vandaag al een stuk beter. Maar wat is het lastig voor een bezige bij als ik.

Gek dat het zo in een keer kan veranderen. Woensdag voor Hemelvaart had ik nog nergens last van. Omdat we redelijk vroeg stopten in de zaak stelde ik voor om wat verse vis voor het avondeten te halen in Middelfart. Het was prachtig weer; we hadden tijd en besloten om een heerlijke garnalentoast te kopen en ter plekke te verorberen.

Het voelde als een vakantie dag, want zeg nu zelf waar je zo'n heerlijk plekje met uitzicht vindt.

Later op de middag namen we de fiets.

Langs ons "eigen" Østerstrand. 

Hier sta ik bijna met m'n voeten in het water en maak eens een foto vanaf de waterkant. Zie je de chef op het bankje?

Hopelijk kan ik over een paar dagen weer fietsen....

Twintig mei.

Dat was ons moeders verjaardag. 

Wat hebben we veel verjaardagen gevierd!!

Als tieners die toastjes smeerden, kaasblokjes aan prikkers staken, koffie met gebak serveerden en daarna een glaasje cognac of bessenjenever voor de ooms en tantes.
Toen de kamer en/of de tuin vol zat met familie, want die waren er een hoop! Soms waren er wel veertig man!
Als volwassenen, met onze eigen kinderen. Acht kleinkinderen waren er; wat een rijkdom. Die waren er allemaal toen je zeventig werd.
Nog later toen er niet meer zoveel familie was (behalve eigen kroost enzo), maar de zussen trouw op elkaars verjaardag kwamen. We sneden de taart, smeerden broodjes en maakten vruchtenbowl.. Soms waren er ook een paar van de elf achterkleinkinderen.
Je laatste verjaardag; in het restaurant van Heelwijk, met familie en kennissen. 
Anderhalve maand later was het leven op.... 94 mocht je worden. 

De twintigste mei zal ik nooit vergeten.

Zonder foto's.

Een kort blogje zonder foto's. Het is niet dat ik geen foto's maakte, maar deze keer fotografeerde ik de bermkant toen ik een eind ging wandelen. Ik heb zo'n app op mijn mobil die mij aan de hand van een foto van dichtbij kan verklaren welke planten er groeien. Op de paardenbloemen na zag ik weinig "bloemigs". Wel groen. Lancet weegbree, tuinkervel, wilde kervel, jakobskruiskruid en een bloeiende struik waar zure appelbessen aankomen. En nog iets dat stinking willie genoemd wordt (in het Deens: engbrandbæger).

Ik was een eind gaan wandelen omdat ik vond dat mijn conditie wel en stootje kon gebruiken. Ik had last van een stijve rug en die verdraaide knie. Dat wandelen hielp wonderwel. Mijn knie is er gewoonweg weer normaal en mijn humeur steeg ook een aantal graden. Het regende; nou ja, meer dan motregen was het niet. De tuin is er dankbaar voor, want het is erg droog. 

Er staan plantjes in de plantenbakken, komkommerplanten naast de al in bloei staande tomaten in de kas en allerlei kruiden in de moestuin. Gisteren zette ik een paar daslookplantjes onder de appelboom. 

De ijsheiligen kwamen hier iets later aan dan aangekondigd en ze brachten een paar koude dagen mee. 
Morgen wordt het zonnig en gelukkig warmer. Maar van een weerbericht kun je eigenlijk niet op aan, wel? Toen mijn zoon een klein  jochie was vroeg hij eens "waarom de man van het weerbericht mocht bepalen wat voor weer het morgen werd". 
Tja... ;-)