Nu was het Britta's beurt.

 

In 2016 ging ik met pensioen. Drie jaar later ging Marianne. En nu was de beurt aan Britta. Twee vrouwen met wie ik heel veel samengewerkt heb en met wie ik zeker een keer of vijf per jaar een gezellig avondje door breng. Volgende week bijvoorbeeld weer. 

Wat gaat het snel in de "kommunale" wereld. Er waren slechts vijf mensen die ik nog kende op de afscheidsreceptie. Toch leuk om die weer te zien.

Ik nam de fiets naar de stad. De receptie werd gehouden in het gemeentehuis. Man, wat was/is het koud. Een venijnige oostenwind die overal doorheen blaast. Gisteren sneeuwde het en het vriest 's nachts nog steeds.....brrrr. Het is maar goed dat de winterbanden nog onder de auto zitten.

Maar in de werkplaats is het gelukkig lekker warm.

Waar blijft het geld?

De vertrekkende chef van Regio Zuid hier in DK uitte haar bezorgdheid over de grote tekorten in de gezondheidszorg. Daar zijn de laatste jaren zoveel besparingen doorgevoerd dat de toestand critisch genoemd kan worden. Daar ben ik het helemaal mee eens, vooral nu we zelf in het circuit zitten. Maar waar is al dat geld gebleven? Onder andere hebben corona- en alle test en testcentra- de kosten omhoog gejaagd. De verpleging kreeg er na hun lange staking, geen centje bij en nu hebben vele zorgmedewerkers andere wegen gezocht. Tekorten in geld, in handen in...nog veel meer. De ouderencentra schreeuwen om hulp; de psychiatrie nog meer. En wat doet de overheid? Die bouwen super-ziekenhuizen die ver boven het geplande budget rijzen. Stenen in plaats van mensen 😡. Of ze zetten weer een duur betaalde commissie op die "het" moet uitzoeken. Met een aantal academici die goed kunnen rekenen zolang ze niet met hun schoenen in de werkelijkheid staan. 

Zo! pfffft, ik moest even stoom afblazen.

De dame die de telefoon beantwoordde bij de patient-begeleiding klonk al moe toen ze de hoorn opnam. Ik snap het best, al die mensen die bellen omdat er zo'n enorme achterstand is bij heel veel behandelingen. Het was net alsof de chef blij moest zijn dát hij een operatie-tijd heeft, ook al is dat pas over vijf maanden. "Skejby ziekenhuis? Het duurt minstens zes weken voordat u daar een eerste gesprek krijgt en daarna zeker 20 weken tot de operatie. Mølholm of een ander privé ziekenhuis? Dan moet U een formulaar invullen. Dat zal ik U mailen". Ik denk dat de chef zich heeft neergelegd bij het feit dat de operatie pas in augustus plaats vindt. Hij krijgt nu medicijnen om de spieren en zenuwen te helpen ontspannen. Zucht.

Fietsen kunnen we gelukkig nog steeds. Kijk maar wat een stralend weer het was gisteren, bij de jachthaven. 

Werken gaat ook nog. Het zijn slechts vijf passen van huis uit naar de werkplaats. Er liggen nu 3600 etiketten die verstuurd moeten worden plus andere opdrachten.  

Dat verzet de gedachten.

C'est la vie. 

Zon, zolang het nog duurt.

Het leven is het leven waard. We zijn weer "in het normale". We zoeken oplossingen en dat is goed. Beter dan diepe zwarte putten vullen met gal.

Misschien is een ander ziekenhuis een mogelijkheid...Ik kan maandag bellen met een "patientbegeleider". Wie weet komt er iets uit. Misschien is er een andere mogelijkheid. En ondanks alles gaat de tijd snel. Alweer een week voorbij. 

Ik was donderdag in IKEA met Caroline. Zij moest een vitrinekastje hebben nu ze weer terug is in haar eigen appartementje. Mikkel is verleden tijd. Ze likt haar wonden; kop op Caroline. Ook voor jou komt "de ware". Zeker weten.

De magazijnen bij Ikea zijn weer aardig aangevuld. We konden daarom ook een verlaat keukenkastje voor dochterlief meenemen. Ook weer gepiept.

Even met m'n gezicht in de zon zolang het nog kan. Er komt een lagedrukgebied aan, dat ons koude en wind gaat bezorgen volgende week. NU dus Genieten .

Mijn breiwerkje is er bij ingeschoten. Gewoon maar een voorjaars sjaal.

We zagen de toneelvoorstelling "PIAF", die ik heel geslaagd vond maar de chef wat minder. Het was zo leuk dat de toneelzaal in het Bruunske Pakhus helemaal was aangekleed als een café in Parijs. Alles in stijl van de entree met een namaak straatje met wasgoed tot en met de bediening. Van mij : vier sterren. 

Nu hangt de was buiten en gaan we vandaag wat gezellige dingen doen. Eerst naar de namiddag-film Belfast en daarna eten bij Magma. Je moet er wat van maken. Het leven is het leven waard! (en af en toe is het best weleens moeilijk).

At livet det er livet værd                                              Het leven is het leven waard 

på trods af tvivl og stort besvær                         Ondanks twijfel en een hoop bezwaar  

på trods af det, der smerter,                               Ondanks dat wat pijn doet,  

Oh what a life..

Ik moest er even uit zaterdag en wandelde "over de berg" langs het parcours voor afstandsbestyrbare auto's. Twee heren van middelbare leeftijd bestuurden de auto's en de koeien kwamen nieuwsgierig even kijken. De foto is van zaterdag en wat ziet alles er nog saai en droog uit. Of schim ik een groen waasje....

Dit is het uitzicht bij de dokterspraktijk. Gelukkig hielp het gesprek met de arts. 

Een arts die luistert is goud waard!!

We hebben met z'n allen mijn eega weer op het droge getrokken. 

Zijn humeur is beter en hij denkt weer positief.

Wat zijn er veel lieve mensen die met ons meeleven. Naast de kinderen en aanhang was er Suzana, met wie ik zaterdagavond een hapje ging eten. Vandaag kwam de oude tuinman Michael opdraven en mijn zangvriendinnen steunen ons (mij). En dank jullie wel voor de reacties op mijn blog. "Af hjertet tak" zegt onze koningin altijd, "Met dank uit mijn hart".

Vandaag gingen we fietsen. Eerst door het bos waar ik de eerste anemoontjes zag. Hoera. 

(De chef moest even bellen..)

 Er groeiden madeliefjes in het gras en er waren nog volop sneeuwklokjes te zien.

Narcissen bloeiden volop langs de rijstroken. Paaslelies, noemde mijn oma ze altijd; zo heten ze hier ook: påskeliljer. 

We moesten nog wel een winterjas aan op de fiets, want de kou zit in het oosten. In de zon en uit de wind komen we misschien wel op 15 graden, maar in de schaduw is het echt frisjes. 

Humperding - de grasmaaier - heeft vandaag voor de eerste keer z'n werk gedaan.  En misschien ga ik morgen wat plantjes kopen voor de bloembakken. Ik heb er zin in.

We fietsten daarna langs de jachthaven. 

Die ligt hier achter me terwijl ik de Lillebælt fotografeerde.

En eindigden tenslotte in de stad waar we koffie dronken. De negerzoenen (mag je die nog wel zo noemen?) kreeg je er gratis bij. Mijn maag is nog steeds niet sterk genoeg voor zo'n uitspatting, maar de chef lustte er wel twee. En al die uitgestalde lekkernijen...die zeiden me (gelukkig) niks. De kilootjes die er tijdens de corona en een bedorven maag af gingen mogen wegblijven.

Tot slot wisselde ik een met mijn verjaardag gekregen boekenbon in voor een boek dat ik normaal te duur zou vinden om te kopen.

Oh what a life. Het gaat wel vaak op-en-neer.

Het gaat lang niet altijd zoals het moet.

De lang geplande operatie van de chef, die ein-de-lijk de 30 juni zou plaatsvinden werd weer (voor de derde keer) uitgesteld. Dat kreeg hij te horen toen hij vorige week het ziekenhuis belde om te vragen of hij op de acuut-lijst kon. Nee, helaas en ik moet u bedroeven met het feit dat de operatie weer uitgesteld gaat worden. Toen ging de chef kopje onder.....

Tijd voor de hulptroepen.

Ik belde de huisarts, die eerst met mij en daarna met mijn eega sprak. We hadden een afspraak voor vandaag en ze beloofde om alles te doen wat in haar macht lag om de operatie te versnellen. Ik belde vanmorgen het ziekenhuis met mijn verhaal en de assistente zei dat er een arts zou bellen (dat bleek achteraf een secretaresse te zijn, met een beetje inspraak) Per, de vriend van onze dochter die orthopedisch chirurg is belt en schrijft ook naar het OUH (Odense Universiteits Hospitaal) dus...afwachten maar weer. Wat een zorgen, wat een pech. 

De liefste kinderen van de wereld kwamen op bezoek. Zaterdag ook de kleinkinderen, zondag dochter met vriend en zoonlief. Alles helpt om de moed erin te houden. 

Tjeesus, alsof het niet genoeg was had ik ook een voedselvergiftiging opgelopen. Hoogst waarschijnlijk van kippenpootjes, die ik bakte, omdat de chef die lekker vindt. Die pootjes waren niet goed! Ik was de hele zondag ziek, de chef kreeg 's avonds last van maagkrampen.

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Ik ben weer opgeknapt en de chef heeft iets teruggewonnen van zijn verdwenen optimisme.  Duimen jullie maar een beetje mee. Wie weet of het helpt.

Vandaag regen.

Het regent vandaag. Het voelt koud aan en het is zwaar bewolkt. Een "binnen-blijven-dag". Ook goed.  Onze energie is nog lang niet op standje normaal en daarom is het fijn dat er lange middagspauzes op het programma staan. 

De chef kreeg bericht dat hij de 30 juni geopereerd kan worden. Die arme man; het is een langgerekt proces gebleken. Eigenlijk zou hij in mei vorig jaar geholpen worden, maar toen kreeg hij een pacemaker. Daarna was er nog steeds corona die voor uitgestelde operaties zorgde en toen....staakte de verpleging. En ja, hier in maart ging het ook niet door omdat hij zelf corona kreeg. Zucht. Laten we hopen dat het eind juni wel doorgaat.🙏. En dat de operatie lukt!! Hij lijdt aan spinalstenose  en waarschijnlijk worden de onderste wervels ook nog stijf gemaakt met metalen plaatjes. Niet niks!

Als het goed weer is gaan we fietsen. Vooral om zijn conditie zo goed mogelijk op peil te houden. Maar wat is het nog steeds koud...ook als de zon schijnt.

Gelukkig is er warme chocolademelk. Hier bijvoorbeeld, bij "Gelato di Natura". Het is maar goed dat we nog niet veel trek in taart en cake hebben, want daar bij Gelato kun je je vingers aflikken, zoveel lekkers ligt er.

Voor morgen heb ik kaartjes gekocht voor de voorstelling PIAF, gespeeld door het locale teater Malstrøm.

Malstrøm is een combinatie van amateur-toneelspelers met enkele professionels en een professionele regie. Hier een voorproefje...ik ben benieuwd. 

Bacon and eggs.

Er wordt gewerkt aan mijn conditie. Dat is nodig, dus wordt dat rustig aan weer opgebouwd. Ik wandelde best veel deze week, werkte gisteren een paar uurtjes in de tuin en vandaag werd er weer gefietst. Voor de middag zelfs en plotseling kreeg ik zin in roerei met bacon. Daar heb ik bijna nooit zin in, maar mijn smaak doet rare dingen na de corona. Kaas smaakt me bijvoorbeeld helemaal niet, terwijl ik er eerder zo van kon genieten.

Thuisgekomen maakte de chef "eggs and bacon", heerlijk en fijn dat hij mij lekker verwent. We hadden in de stad kunnen lunchen, maar eerlijk is eerlijk, thuis smaakt het gewoon beter. 

Er waren veel mensen die van het mooie weer genoten. Veel fietsers en wandelaars op de wegen en paden. De zon schijnt, maar de temperaturen blijven laag. We komen niet boven de vijf graden uit.

Ach ach, dan denk ik aan de kou in Oekraïne. Kou, honger, gemis, vluchten, verdriet. "Dag papa, ik hoop dat we je snel weerzien". Ellendige oorlog!!! 

Hier ter land wordt het militaire budget verhoogd; meer jonge mensen moeten hun dienstplicht (die is hier nog steeds) gaan vervullen, er wordt zelfs gedacht om een onderzeeër te bouwen....Je voelt de dreiging. We liggen een beetje in de vuurlijn hier aan de Oostzee, zo voelt het. 

Maar de politieke enigheid van een paar dagen geleden zorgt nu alweer voor kibbelen. Want alles kost geld. Wat zijn de prioriteiten. Eerst natuurlijk de vluchtelingen opvangen....We hebben plaats in dit land en in ons hart.