Vandaag was ik een een klein dorpje omdat ik nog een meisje moet inschrijven voor een speciale opleiding. Een meisje met Down-syndroom, dat zelf niet aanwezig was.
De moeder woonde in een lieflijk huisje, twee onder een kap, met een rieten dak en ramen met kleine ruitjes.
Ik kon dan ook niet nalaten om het even te prijzen.....en toen begon het!
Ja, zei deze dame, ik heb een groot huis verderop in het dorp, maar dat ligt te dicht bij de weg en daar raakt Mia gestresst van. En ik kan het niet verkopen!
Ach, vervelend.
Ja, maar ik heb het verhuurd; dan vang ik nog iets. Ik moet er natuurlijk wel de hele tijd een oogje op houden.
Mmmm, loopt het rond?
Ja, dat wel, maar ik kan gewoon niet verder in mijn leven voor het verkocht is.
Koffie?
Ja graag.
Iets erin?
Een beetje melk alstublieft.
Ik heb alleen ecologische melk. Wij leven heel ecologisch. Als je hoort hoeveel mensen er ziek worden van wat ze in hun lijf proppen! Nee, geef mij maar natuurlijk eten en drinken. Ik heb ook kippen gehad. Dat vond Mia heerlijk; ze voeren en eieren rapen... Maar ik vond het teveel werk, dus nu zijn ze weg. Maar 't is maar niks zonder dieren.
En de honden dan?
Ja, de ene is hier blijven hangen toen mijn zoon hem vijf jaar geleden bracht voor een vakantieperiode en dit kleintje was de laatste uit een nest bij mijn dochter. Niemand wilde haar hebben, dus heb ik haar maar gekocht. Het geeft wel veel vuiligheid hoor.
Nu, zullen we maar? Kunt U beginnen met een kort overzicht over de scholen, hulpmiddelen, diagnose enz..?
Ach, zo'n kind als Mia. Ja, ik hou natuurlijk veel van haar, maar wat een zorgen heb ik gehad en die worden steeds groter.
Ze neemt heel veel tijd in beslag en mijn twee oudste kinderen willen gewoon bijna geen contact met mij omdat ik altijd Mia op sleep heb. Ze is ook heel vaak ziek. Ik heb wat afgesukkeld.
Nou, ik schrijf even waar de opleiding zich op moet concentreren...
Misschien met hulp van apps op het tablet?
Ja, daarom heb ik dit tablet gekocht, maar ik kan er niet mee overweg en Mia gebruikt het nooit. Mijn zoon heeft er wat apps opgezet, maar ik snap er niet veel van.
Mijn kleinkinderen wel, die pakken meteen het tablet als ze binnen zijn. De jeugd van nu, daar kun je niet mee praten. Die hebben geen tijd voor mij!
Werkt U nog?
Nee, ik kreeg een depressie toen mijn baas failliet ging 7 jaar geleden. Ik heb weken in bed gelegen van ellende.
Nu kan ik niets meer.
Oh, m'n brood. Dat moet uit de oven; bijna weer vergeten. Ik vergeet alles. Kost me handenvol geld, alles wat ik weggooi.
Nu, ik ben klaar. Ik mail het naar U als het klaar is.
Zou Mia worden opgenomen? Ik zal wel weer overal buiten vallen! En is het wel de juiste keuze voor. Ik kan je zeggen, de school ! En de leraren!! Die deugen geen van allen..
Dag mevrouw.
