En toen was ik hier...

... op de camping Villey le Sec in de Lorraine (Lotharingen).

We hadden onze tent langs de rivier de Moezel gezet.

Ja...we waren met een tentje. Heel primitief; alleen tent, luchtbedden en slaapzakken. Als het mooi weer is slaapt het heerlijk in een tent....

Alleen spullen voor het ontbijt bij; een mes en een kaasschaaf ; koffie op het terras van de camping.

Doorkijkje vanaf de camping.

De oneindige wegen liepen door velden en akkers. Alles zag geel vanwege de droogte.

Er was ook een heerlijk meer in de buurt (nou ja, zo ongeveer) om te zwemmen. 

..of te zonnen (luieren)...

We brachten ook een bezoekje aan Nancy..

....morgen meer...

Hier woon ik.

Op de fiets naar het strand.

Een containerschip vaart naar de haven.

Zon, zee en blauwe lucht.

Alledag.

 Het leven gaat gewoon z'n gangetje; alsof er niets veranderd is.

De zon draait iedere dag gewoon haar rondje; onze magen rommelen gewoon door; de koelkast blijft om inhoud vragen; het onkruid blijft groeien.

We wachten op de bijzetting vrijdag en intussen doen we die dingen die we anders na de vakantie gepland hadden.

De voortuin is weer netjes..

De heggen in de achtertuin en de moestuin zijn geknipt...

De was is weer klaar....

Goede vrienden zijn bezocht...

De chef print zoals gewoonlijk etiketten en posters..

Ik heb vandaag 25 potjes bessengelei gemaakt.

En we fietsen zo af en toe naar het strand en de haven.

Het voelt wel vreemd en onze gedachten zijn constant in Odense.

Maar het leven gaat door.....

Citaten

Als iemand weg gaat is het omdat iemand anders er aan komt.

Wat is dat toch met sterfgevallen en citaten....

Misschien zijn er zoveel omdat wij mensen toch allemaal op elkaar lijken en er velen vóór ons hun gevoelens kenbaar hebben gemaakt via spreuken, gezegdes en citaten.

Sommigen hebben het woord in hun macht; anderen lenen deze woorden.

Olivera wordt vrijdag begraven.
Vanuit de katholieke kerk in Odense.
Om een uur s'middags.

Hier stuurt men geen overlijdenskaarten.
Hier wordt gebeld, geschreven en door gegeven.
Hier worden bloemen gestuurd en er wordt een rouwboeket mee genomen naar de kerk.
..vrijdag..

Adieu voor altijd.

Olivera is heel vroeg in de ochtend gestorven.

Om vijf uur 's morgens.

In de lichte nacht.

De zon was al lang op.

Olivera, 

De moeder van Ivona, de Baba van Philip...

Net 60 jaar geworden....veel te vroeg...

Maar toch is het zo.

Adieu; adieu voor eeuwig.

Ik denk aan jullie...

Ik vouw mijn handen en stuur mijn gebeden vol medeleven en steun naar Ivona, haar zus, mijn zoon en alle mensen die Olivera (Ivona's moeder) kennen.

Gisteren is ze naar het ziekenhuis gebracht.

De ene long werkt helemaal niet meer; de andere zit vol vocht.

Ze kan niet meer praten; een beetje fluisteren.

Ze heeft veel pijn.

Misschien is het ook een longontsteking.

Misschien kunnen ze iets tegen de pijn doen.

Misschien.....

Jeff heeft een waak-lijst gemaakt.

We wachten......

In rood en wit.

En zo gingen de vijfde en zesde juli weer voorbij.

De jaarlijkse Frederica feesten.

De viering van de overwinning in 1864 :-)

De kleuren zijn natuurlijk rood en wit.

Dit dametje was er helemaal klaar voor.

De bloemen die gelegd worden....ook in rood en wit.

Het officiële boeket is gemaakt van eikenbladeren en rode en witte anjers. Maar veel mensen brengen iets uit eigen tuin mee.

De vele soldaten in oude uniformen moeten het vreselijk warm gehad hebben. Het was hier gisteren ook 30 graden.

Leuk dat er zoveel toeristen in de stad waren. Je hoorde Nederlands, Zweeds, Noors, Duits, Engels en talen die ik niet thuis kon brengen.

Fijn dat het deze keer NIET regende de vijfde juli.

Da's anders ook zo'n beetje de gewoonte..