Gisteren had ik twee gesprekken met ouders die alle heft uit handen hadden gegeven aan hun respectieve zonen.
Je zou ze toch wat!
Het ene ouderpaar had al jaren opgevend toegekeken hoe zoonlief spijbelde, van verschillende scholen verwezen werd, alle andere mogelijkheden zoals praktijk, produktionsschool, een baantje weggooide, pas rond de middag z'n bed uit kwam en 's avonds rondhing met zogenaamde vrienden. Hij was al verscheidende keren opgepakt door de politie.
(natuurlijk zat er ook hasj tussen, en diefstal, en geweldpleging)
Hij kwam hier, samen met z'n ouders.
En hij zat daar maar te zitten, terwijl vader het hoogste woord voerde en vroeg waarom de gemeente niet wilde helpen.
Uh?
Als de gemeente hem nu een cursus aanbood zodat hij bij de windmolens kon werken.....Of hem een truck rijbewijs kon geven....
(er zijn diverse (gratis) opleidingen hiervoor, maar daar had de heer geen zin in).
Mijn voorstel dat hij eerst moest proberen om een klein baantje te vinden; misschien een paar uur per dag) viel niet in goede aarde.
Hij had een maand gewerkt, bij een supermarkt, maar was ontslagen omdat hij zijn vriend een pakje sigaretten had "gegeven".
Dat ie daardoor ontslagen was kon de vader niet begrijpen.
's Middags was er een gesprek bij de jeugdzorg met een moeder (de zoon had geen zin om mee te komen) een pedagoog, een mentor, een maatschappelijk werker en ik.
Deze moeder klaagde ook iedereen aan dat er niets gedaan werd voor haar zoon. Hij is ingeschreven op een hele speciale school, met heel weinig leerlingen, met ondersteuning. Hij komt een keer per week - hooguit.
De pedagoog komt bij hem thuis; hij belt en stuurt sms'jes.
De mentor steunt de moeder; probeert en probeert....
Niets helpt.
Maar waarom dóet de gemeente niks?
(wat doet moeder?)
Tja...
Ik krijg er grijze haren van.
