Zo niet mezelf.

Hebben jullie dat ook wel eens? Zo'n dagje dat je niet jezelf bent?
Niet dat er dingen tegenzitten, maar het is net alsof de dingen verkeerd in elkaar zitten.

Allereerst moest ik iemand bellen en kwam er achter dat er een aantal telefoonnummers op mystieke wijze uit mijn telefoon verdwenen zijn. Daarna drukte ik op verkeerde knopjes en/of belde de verkeerde.

Die pokken-belastingdienst schreef dat ik toch een bedrag moest terugbetalen (en ik dacht dat ik geld zou krijgen), wat weer werd goedgemaakt door het feit dat de chef wel geld terugkrijgt.

Ik bakte een cake en vergat er bakpoeder bij te doen, zodat de cake ietwat plat is uitgevallen.

En bij het avondeten zette ik de schaal met sla teveel op het randje, zodat alles op de keukenvloer belandde.

Nou ja....als het niets ergers is...ik hoor het jullie zeggen.
Nee, gelukkig niet!

Ik ging op het einde van de middag een heel stuk wandelen. In de zon. Daar knapt een mens van op!

Skat

Skat,
Het woord voor schat, maar ook het woord voor belasting.
Rond deze tijd krijgt iedereen te weten of hij/zij geld terug krijgt van de belasting of dat er geld moet worden bijgelegd.
Alleen wij hoorden (en lazen) niets. 
En telefonisch was er geen doorkomen aan bij de belastingdienst...tot vandaag.
Blijkt dat er een rubriek niet was ingevuld.
Blehhh..
Gewoon omdat we een jaar geleden niet wisten dat we dat geld zouden ontvangen en het daarom niet konden invullen.
Het is maar een kleine post, maar dat zorgde wel voor stagnatie.
Ik ben benieuwd of het nu is opgelost.
(En ik verwacht dat we geld terug krijgen).


Verkiezingen in Nederland.
Dat komt hier op het nieuws.
Waarschijnlijk vooral vanwege die heibel met Turkije.
Tjonge, wat hebben jullie een hoop politieke partijen!!
Ik hoop dat jullie eruit komen.

God valgdag...goede verkiezingsdag gewenst.
Ik vermoed dat iedereen zijn/haar democratische recht gebruikt!

Johnny

De Johnny Cash Roadshow gaf een concert in het Muziekhuis in Vejle en omdat de man een grote fan was van Johnny Cash hadden we daar kaartjes voor.
Lang geleden besteld, als een van de eersten, vandaar dat we goeie plaatsen hadden, bijna helemaal vooraan.

Wie Johnny Cash zegt, zegt ook June Carter, die op een eminente manier vertolkt werd door Amanda Stone.

Een fantastische avond!!
Het publiek? Tja, de meesten waren van onze leeftijd. Ha!

Het langzame luisteren.

Ik houd van boeken.
Boeken om in te snuffelen, woon-boeken, kookboeken, creatieve-dingen-doen boeken, ja zelfs tuinboeken. Van romans en thrillers, van crimi's, sommige biografieën en historische boeken. 
Wat ik lees hangt een beetje af van min gemoed en van de jaartijden.
Ik kijk graag rond bij de boekhandel. Hier in de stad, bij de supermarkt en op de net-site van de bibliotheek.
Want echt naar de bibliotheek gaan doe ik zelden; ik download de boeken via het net, ik krijg ze, leen ze of koop ze.
Lezen op mijn tablet of telefoon doe ik minder; ik pak dan toch eerder een papieren boek.
Maar een luisterboek downloaden, dat doe ik regelmatig.

In het begin erger ik me dan groen en geel omdat het zo langzaam gaat:
"Dit boek is geschreven door..... en uitgegeven door.....Hoofdstuk één"....
Een boek vangt bijna nooit op de eerste bladzijde en bij een luisterboek worden álle woorden nauwkeurig uitgesproken. Willen mijn ogen bij het lezen nogal eens snel over de eerste bladzijden heen suizen, is dat bij een luisterboek niet mogelijk.

Het laatste boek dat ik hoorde was Hjemkomsten (The return in het Engels) van Victoria Hislop.

Het meeste speelt zich af in Spanje tijdens de burgeroorlog en de vertelster zet er een eer in om alle Spaanse woorden op z'n Spaans uit te spreken. Met van die rollende rrrr's in Granada en een perfecte uitspraak van de Spaanse namen die er in voorkomen.
In het begin is het hinderlijk, die langzaamheid, totdat ik me er aan overgeef. Ik doe m'n ogen dicht en ik sta in Granada. Ik ruik de beschreven geuren van de stad en zie de uitgetekende personen duidelijk staan. Dan begin ik te genieten van de langzaamheid. 
Het is altijd weer spijtig als een boek ten einde is.

Gewoon weer werk.

Geen vakantie meer. Geen vrije dagen van niks doen. Geen sauna en warm-water zwembaden. Geen ontbijttafel die klaar staat en menu's om uit kiezen. 

Maar ook geen regen. En geen onpersoonlijke hotelkamer. Geen computer (al was dat eigenlijk best fijn).

Gewoon lekker thuis. 
Een gezellige avond met oud-collega's maandag.
Zang en muziek dinsdag.
En flink wat werk..... (gelukkig maar).

Ik snij op maat....

Knippen, stapelen, ombinden, pakken en verzenden...

Maar het grote voordeel is dat ik m'n eigen baas ben. Dus als ik het "genoeg" vind dan zet ik lekker een aflevering van "Badehotellet" op midden op de dag.

Gegroet

"Schüss", zeggen ze in het Harzgebied. Zelfs zowaar "Schüssie".

Vanaf Kolding tot ver over de Duitse grens, in heel Sleeswijk eigenlijk, zeggen ze "Moin". Moin 's morgens, s'middags en s'avonds.

Hier waar ik woon zeggen we "Hej" en "Farvel". En soms ook : "Fortsat god dag". 

Op Fyn zeggen ze "Daw-du", met hun zangerige accent.

In Brabant, waar ik zovele jaren woonde zeiden ze destijds "Houdoe". Omdat er veel mensen geen houdoe kennen, vooral de import uit de Hollandse provincies, zeggen velen nu "Doei".
Voor mij mag het lekker "Houdoe" blijven. Klinkt zo vertrouwd!

Verwennerij.

Zo, daar ben ik weer; terug van weggeweest.
De chef en ik waren een paar dagen in het Harz-gebergte, in het stadje Bad Harzburg.
Een paar dagen vol met heerlijke dingen, zoals:
Elke dag lekker uit eten.
Naar de zoutwater Thermen en sauna (een hele dag).
Stadjes bekijken,
En lekker niks anders doen dan cappuccino en warme chocolade drinken, ijs eten en/of apfelstrudel, warme wafels of een drankje en zo van die dingen.

Ik doe maar wat foto's:

Mooi stadje, Bad Harzburg.
Er waren weinig of geen toeristen. 

De bron op een pleintje.
Duitsers houden van beeldjes.

Uitzicht vanuit onze hotelkamer. We zaten bovenaan. Er loopt een riviertje net langs het hotel en dat maakt nogal een herrie, dus lekker rustig bovenaan.

Heerlijk eten bij restaurant Plumbohms. Fantastische wijn ook.

We dachten even naar Braunlage te rijden, waar we een aantal jaren geleden waren, maar de weg was gesperd door vrachtwagens die niet naar boven konden.

In Bad Harzburg was er van sneeuw niets te zien. Hier aten we dag 2, bij Ristorante Firenze.
Zo heerlijk. Hier een foto van het plafond waar wijnflessen en wijnkistjes opgeplakt zaten.

En wat een wijn!!

Dag drie reden we naar Wernigerode. Een prachtig stadje dat vroeger in de DDR lag.
Vol met mooie vakwerkhuizen.

En een leuke kleine marktplaats.

Met een raadhuis uit een sprookje.

Natuurlijk kwam er later ook nog een bruidspaar uit, maar die heb ik maar niet op de foto gezet-

Dit is het kleinste huisje van de stad.
Nu een toeristische bezienswaardigheid. Entree één Euro, maar je hebt het zo bekeken.
Hier woonde een schoenmaker met z'n vrouw en zeven kinderen.

Dé lekkernij van de stad is: Sneeuwballen.

Wernigerode heeft zelfs een kasteeltje!

Het was maar goed dat de chef z'n wandelstokken bij had. We hebben vrij veel gelopen.






Nu zijn we weer thuis.
Er ligt een berg werk te wachten!!
Kunnen we sparen voor ons volgende uitje.