Onrustig water

De hemel was staalblauw. De zee azuurblauw. Weinig of geen wind. Het was zondag.

"Zullen we een bootje huren?" vroeg de chef.

Maar het botenverhuur-bedrijfje gooide net de zaak dicht toen we aankwamen lopen.

"Vandaag verhuren we niks meer. De zee wordt onrustig".

En inderdaad, rond twee uur 's middags begonnen alle aangemeerde zeilschepen flink te wiebelen. De vissersboten legden een voor een aan. De toeristische bootjes hielden het voor gezien. 

Op elke boot of schip werd de wacht gehouden.

Het klotste en klapperde. De aanlegplanken werden naar binnen getrokken. De schippers hielden angstvallig hun boten in de gaten.

Een Duitse motorboot deed vergeefse pogingen om binnen te lopen, en nadat hij flink heen-en-weer geslingerd was en een aantal andere schepen had geraakt, sprongen er twee ervaren zeelui aan boord en loodsten het schip onder applaus en hoera-geroep de haven binnen. De schipper gaf een rondje voor de helpers en hun vrienden.

Een bootje huurden we de dag erna. Toen was alles weer rustig.

Prachtig om hier rond te varen. Het gebied wordt niet voor niks het Griekse Caribien genoemd.

De chef in zijn es.

De blauwe Lagune. 

Een trekpleister, waar de tour-bootjes naar toe varen.

Mijn jurk was nat geworden, dus die hangt te drogen.

Achter die parasols ligt ons hotel.

En na vier uur varen terug naar de haven van Sivota.

Thank-you-bye..

Het gaat beter en beter met het beheersen van de vreemde talen voor de Grieken.

Alhoewel men in het noordelijkste gedeelte vaak niet verder kwam dan: "thank-you-bye" in één woord.

Maar lieve mensen wat is het een prachtige omgeving daar, het noordelijke Griekenland!

Wij hadden een reis geboekt naar Sivota, iets ten zuiden van Albanië.

Een berglandschap met het azuurblauwe water van de zee.

We hadden een hotel, een prachtig hotel, met eigen strand.

Ook fijn dat er zo vroeg in het seizoen nog maar weinig toeristen waren. Ik geloof dat het voor de west-Europeeërs nog wat onbekend terrein was. De meeste appartementen waren ook nu bezet door de Grieken zelf en gasten uit hun buurlanden.

Eigenlijk zouden we een hotelkamer krijgen in een hotel in het stadje (lees dorp, 900 bewoners), maar dat was volgeboekt en wij kregen een kamer in een iets luxueuzer hotel wat wel bovenop een hoge berg lag !! Ter compensatie kregen we taxi-geld, wat de chef gebruikte om een autootje te huren voor de hele week.

Maar goed ook: de auto kon slechts in de eerste versnelling de berg op (het was een Hyundai-tje). Moet je nagaan wat een klim het was! En dat iets meer dan anderhalve kilometer.

Eenmaal boven was dit ons uitzicht vanaf het balkon.

Ontbijten konden we in de eetzaal van het hotel.

"Kantoortijd" tussen 9 en 10 had de chef onze klanten verteld.

Hier wordt er dus "gewerkt" want er kwamen nogal wat vragen en orders binnen.

Dat Griekse ontbijt was helemaal okay. Wel waren er heel veel mierzoete dingen.

 Sowieso yoghurt met honing. Geen klein potje honing, maar een hele schaal stond klaar met de soeplepel erin.

Verder grote schalen met een soort nutella, heel zoet vloeibaar broodbeleg wat net smaakte als gesmolten gekleurde hagel en gezoete gesmolten witte chocolade. Er was ook drie soorten zoete koek en room voor in de koffie.

Grieken houden van zoet en zoeter-dan-zoet.

We bestelden een keer wafels met ijs, waarover een hoop "praline" gegoten werd. Dat is een zoete nougat-chocoladesaus. Daarbij een hoop poedersuiker, een bolletje ijs en natuurlijk ook nog eens slagroom. Dat eet een mens een keer...dan heb je voor de hele week genoeg. De Grieken zijn ook niet van die slanke mensen....

Mensch, ik ben daar gewoonweg twee kilo aangekomen!

Hier een frappé aan de havenkade. Da's wat minder zoet.

Je krijgt altijd en overal (vaak gratis) een glas water.

Service!

Voor mijn zus

Proficiat !!

De lichte zomernacht

23.15 uur.

Bijna te veel van het goede.

Het is druk geweest op het werk. Het is net alsof iedereen plotseling van alles bestelt en het eigenlijk gisteren zou willen hebben.

Hier hebben we net een restaurant gedecoreerd.

En dan is het zo'n week waar ook van-alles-anders te doen is.

De verjaardag van Ivona, heel gezellig!

Twee jonge mensen (dochter en schoonzoon van onze vrienden) die afstudeerden voor arts.

De chef had de t-shirts gedrukt; ik zorgde voor bloemen en een lekker flesje port.

Eerst even voorbij de haven, waar de beroemde "betonnen reddingsvaartuigen" aangelegd hadden, met een groot cruise schip op de achtergrond.

De boten beelden het leven van een vrouw uit.

De voorste kijkt nieuwsgierig en vol verwachting de wereld in, de tweede kijkt én vooruit naar binnen, en de laatste, de oude, voert een hele lading herinneringen mee.

En als klap op de vuurpijl hadden we ook kaartjes gekregen voor de "Showcase 2017", de voorstelling die de examenskandidaten van de musicalacademie elk jaar geven als promotie.

Zo leuk!

(En ik heb de trofee, die elk jaar wordt uitgedeeld aan de beste kunstenaars (musici, performers, toneelspelers, zangers) in handen gehad. Fredericia Theater heeft namelijk DRIE Reumertprijzen gekregen en de ene stond op Peters kantoor. 

Fødselsdag.

Ivona was gisteren jarig; op een mooie zomerdag.

Skål!

Niet alle dagen zon.

Niks nie, nee, no way.
Wel wind, veel wind, harde wind.

De chef zette folie op een paardentrailer en moest zorgen dat de tekst niet wegwaaide.
Ik hing een was op, die binnen de kortste keren in elkaar gefilterd was, maar wel na een half uurtje kurkdroog.

Ik deed de strijk. Omdat het druk is geweest op het werk en privé is die blijven liggen. Er lagen vier forse stapels.
Ook weer gedaan.

Ik maaide het gras. Niet alleen de zon kan de grond schraal maken, de wind kan er ook wat van.

Later op de middag namen we de fiets mee voor allerlei kleine boodschappen in verschillende winkels op diverse plaatsen.

Tot slot een ijsje bij de haven, op een verlaten terrasje.....maar wel uit de wind.