Alles een keertje proberen.

Ik had er een hard hoofd in, maar de chef meende dat er aan de cruise-schepen die hier aanleggen best wel een centje te verdienen kon zijn.

Ergo drukte hij wat mooie foto's, maakte magneetjes voor op de koelkast, een bakje met sleutelhangers en een paar T-shirts.

En daar stonden we dan met ons kleine kraampje. Die worden overigens gratis ter beschikking gesteld door Frederica C.

Het schip liep om acht uur 's morgens binnen.

Er waren een aantal bussen die de passagiers die daarvoor kozen naar Legoland, Egeskov Slot of Odense (Hans-Christiaan Andersen) vervoerden.

De anderen bleven in de stad.

Die kwamen dus langs waar wij en vele anderen stonden.

Heel gezellig.

Mooi weer, lekker druk, muziekje op de achtergrond..

Verkocht??

Voor in totaal 8 Euro.
HA!

Om half twee pakten wij ons boeltje samen en vertrokken.

"We hebben het in ieder geval geprobeerd" zeiden we tegen elkaar.

Adieu Serenade of the Seas.

De handel laten we liggen in de handen van de cafeetjes en restaurants die wel goed bezocht werden.

Wij werken gewoon weer thuis.

Er is (gelukkig) meer dan genoeg te doen.

De straat van mijn jeugd

Ik was negen jaar toen we er kwamen wonen. 
In de straat - nee, in de laan!
 Twee onder een kap in een nieuwbouwwijk. 
Die nieuwbouwwijken van toen waren niet zo als vandaag. Het ging allemaal wat langzamer... eerst een straat klaar voor we aan de volgende beginnen leek het motto wel.

Wij woonden in nummer zeven.
Mijn moeder met vier kinderen. 
(Mijn vader was een jaar eerder overleden).

Een heerlijk huis met vier slaapkamers en een douche in de bijkeuken. Later is het huis aangepast; er kwam een badkamer boven en de bijkeuken werd behandelkamer voor het pedicuren. Mijn moeders beroep.

Toen we er kwamen wonen kreeg ik een eigen kamer. 
Mijn kamer! Ik weet nu nog hoe nieuw alles rook.

Aan de achterkant van het huis gelegen, uitkijkend op een flinke tuin.

Van die tuin werd jaren later een stuk gebruikt om de garage op te zetten, maar in 1959 had nog bijna niemand in de straat een auto en dus geen garage nodig.

Naast ons woonde een jong echtpaar, dat in korte tijd twee kinderen kreeg. De heggen waren nog laag, dus wij stapten lustig elkaars tuinen (en huizen) in. 

Er werden grasvelden gezaaid, heggen geplant en tuinen aangelegd.

Wij, kinderen speelden op de stoep, de straat voor het huis en de wildernis aan de achterkant. 
Er was altijd wel iemand om mee te spelen.

Mijn vriendinnetje Clara woonde in nummer 17. Wij zaten in dezelfde klas op de school die aan het einde van de straat stond. (De school staat er overigens nog steeds).

We kenden iedereen in de straat.
Daar woonde die zuster (verpleegster vermoed ik) met die twee grote honden. Ze verhuurde haar bovenverdieping maar ik kan me haar huurder niet meer voor de geest halen. Naast haar woonden een paar jaar Franssprekende belgen en Katia kwam bij mij in de  klas te zitten.
Daarnaast woonden Keizers, waar ik regelmatig op de twee jongetjes paste. De oude heer Keizers is deze week overleden. 
Dan had je Lowiesje met familie en daarnaast dat gezin waarvan de dochter een paard had dat in de garage woonde.
Verder woonde er ook nog een nicht van mijn vader in de straat en de familie Schut, de enige die een auto had omdat  de papa wagens verkocht. 
Familie de Boer woonde er, Brugmans met vijf kinderen, Jansen, waarvan de moeder uit Groningen kwam wat wij héél ver weg vonden. Ongeveer 40 huisnummers; c'est ca.

Mijn broer speelde met Hubie, Mijn zus met Ineke en Marion, mijn jongste broertje met Tinus.....en natuurlijk nog vele anderen.

De wijk werd uitgebreid, maar echt groot is hij nooit geworden. Mooi gelegen, vlak bij de bossen, waar we vaak gingen wandelen.
De wijk van mijn jeugd.
Mijn kinder-laantje.

Nu zijn (bijna) alle oude bewoners weg.
De huizen bieden ruimte voor nieuwe gezinnen.
Zo moet het ook.
Ik ben wel benieuwd of iedereen nog steeds iedereen kent.

Logeetjes

De laatste vakantieweek voor de scholen is begonnen en wij hadden/hebben nog een paar kleinkinderen op vakantie.

Carl en ik plukten een flinke schaal zwarte bessen en zgn.bojsenbær, een kruising van kruisbessen en zwarte bessen.
Ik maakte een flinke schaal frugtgrød.

 We gingen naar Madsby, onder andere naar de geitjes

Even zoeken naar mijn fietssleuteltje, want nu was ik dat weer kwijt. Gelukkig lag het naast de fiets.
Ik heb er wel veel commentaar op gehad van die jongens.

Kijken of we kunnen slaan met een zelfgemaakt bat.

Kom op met die bal.

 Tennissen kan ook

En 's middags een paar uurtjes naar Dino's legeland.

Vissers

Drukte aan de haven.
Er wordt makreel gevangen.

Zomer?

Het regent dat het giet.

Al uren aan een stuk.

Jasses, wat een zomer!

En we krijgen overmorgen nog twee logeetjes voor een dag of vier.

Ik heb een extra fiets op de kop getikt voor Philip; Carl brengt zijn eigen fiets mee en dan kunnen wij naar Legeland fietsen, of de bossen in en...brood en drinken mee...Of we kunnen naar een van de vele stranden (Vejlby Fed, daar is het water warmer en de zee heel ondiep)...

Maar dan moet het wel wat beter weer worden.

Anders moet ik wat anders verzinnen.

Binnenshuis.

Ik heb weer een autosleutel.

De garage repareerde ook nog even de V-snaar en schroefde een nieuw peertje in het voorlicht (nou ja, de monteur dan).

Hij kan er voorlopig weer tegen; das Auto.

Natuurlijk nog even een foto van Caroline, die gisteren 17 jaar werd!

Alle mensen, wat vliegt de tijd!

Ze begint binnenkort met RIJLES.

Dat mag tegenwoordig als je 17 jaar bent. Je moet wel tot je 18 een ervaren bestuurder naast je hebben zitten.

Ja,ja 3>

Het gaat nooit zoals verwacht.

Gisteren belde die Anke van Auto-Heidemann, dat de sleutel al klaar lag voor het opnieuw coderen.

Joepie! Dan komen we dinsdag (vandaag dus). "Ja, om drie uur".

"U kunt er op wachten", zei Anke, toen we kwamen. "Een kop koffie?" "Graag!"

Maar het verliep niet volgens plan.

Er ging iets fout met de code; de auto sprong op startspærre (startslot) en ze moesten wachten tot ze weer aan de gang konden. Twee, drie keer geprobeerd maar steeds dezelfde fout.

De chef en ik gingen maar een eindje wandelen (voor zover zijn rug het toelaat).

Gelukkig zaten we vlakbij de fjord. Mooi om deze eens een keer van de andere kant te bekijken.

Het was licht bewolkt, maar wel 24 graden en geen wind die zich roerde.

We dronken een kop koffie en wandelden weer terug.

Nee, helaas, nog geen vooruitgang.

Dus nu zijn we naar huis gereden in een leen auto (een Kia Picanto) en hopen het beste.

Frau Anke zou bellen als hij klaar is.....

Maar: eerst gaan we op verjaardagsvisite bij Caroline, die morgen 17 wordt !!!

Ze heeft ons 's middags uitgenodigd op koffie met gebak.

Plop.

Plop, zei het en toen lagen mijn sleutels op de bodem van de jachthaven.

Op vier meter diepte plus een meter blubber.

Uit mijn broekzak gevallen bij het aanmeren van het bootje.

Mijn autosleutel, de huissleutel, de sleutel van Sandra en die van ons moeder.

In eeuwige rust verzonken en onmogelijk op te vissen.

Na de nodige vermaningen van de chef (nooit iets in je zakken hebben) tandengeknars en haaruittrekkerij moest er toch een oplossing worden gevonden, dus reden wij naar de Kia garage.

Tjaaaa, dat gaan we daar dus niet laten maken!

Zij vragen (hou je hart vast): 458, 50 EURO !!

Ik ben maar weer vlug de auto ingestapt.

Na wat zoeken op het internet vonden we en Kia garage in Flensburg.

Een telefoontje, een mailtje... Prijs:185.00 Euro. 

Een verschil van ruim 273 Euro!!

Volgende week kunnen we terecht in de garage voor het opnieuw coderen van de sleutel(s).

Het is nog steeds een bom (verloren) geld, maar aan sommige dingen is nu eenmaal niks te doen.

Een extra huissleutel had ik gelukkig nog in een blik zitten; van Sandra krijg ik er ook wel een nieuwe en ik hoop dat ons moeder nog een extra sleutel heeft.

Ter geruststelling: ik weet waar de oude sleutels zijn. Niet gestolen maar ergens in de diepe wateren van de Lillebælt.