Zaterdag

Gewoon zaterdag.

Ik liep een rondje.

Geen voorjaar hier, maar een stevige en koude wind.

Er ligt nog ijs op de vijver en vanmiddag kwam er weer een sneeuwbui.

"Eigen schuld, dikke bult", zul je denken; "dan moet je maar geen Scandinavisch land kiezen om te wonen".

Maar áls het voorjaar wordt, dan is het ook een enorm intensief voorjaar. Dan bloeit alles tegelijk!

De tulpen en de blauwe druifjes. De appelboom en de narcissen.

Nu zag ik alleen maar een paar wilgenkatjes langs m'n route.

Ik brei maar weer een stukje. 

Een mens moet wat omhanden hebben.

Een "tussenin" trui. Zo eentje die je zowel koele zomeravonden als frisse winters kunt dragen.

Vanavond heb ik weer een stukje Deense cultuur bijgespijkerd.

We gingen naar de film : Så længe jeg lever" die over het leven en de carrière van John Mogensen gaat.

Hij stierf in 1977 en destijds was ik nog niet ingetuned op die Deense volkszangers.

Een zeer muzikale mand, die zijn sceneangst en hoge ambities wegdronk en uiteindelijk op 48 jarige leeftijd daaraan ten onder ging.

Het lied "Så længe jeg lever" was het eerste dat ik hoorde toen ik indertijd naar hier kwam, dus het is een beetje Onze Song.

Tja, mooi vind ik het niet, maar het zijn de herinneringen die tellen, nietwaar.

Gezellig!

Gezellig is zo'n woord dat je zowel in positieve als in negatieve 

zin kunt gebruiken.

Heel gezellig was de Musicalavond, waar

 Caroline en ik naar toe waren.

(Heerlijk om dat met je kleindochter te kunnen doen; smak!)

In het Tøjhus.

De leerlingen van de Musical-Academie hebben publiek nodig om echt te oefenen. 

Om te zien en te horen hoe hun performance aanslaat.

Dat doen ze zo'n drie keer per jaar.

Met een concert.

Gisterenavond waren er vijf solisten die ieder vier songs ten gehore brachten. (dat kun je geen liedjes noemen, wel?)

En man! Wat zijn ze weer geweldig!

We hebben genoten!

Toen het concert afgelopen was begon het weer te sneeuwen.

Zo zag het er vanmorgen uit.

Gezellig?!! 

En het kind heet...

Ik zat daar in die saaie ziekenhuisgang. 

(De laatste controle voor m'n voet). 

Even mail tjecken; even een sms' beantwoorden en dan 

bladeren in een tijdschrift.

Nice to know?

Hoe heten de kinderen die de laatste paar maanden geboren zijn?:

Elvira; Sebastian; Milas; Nohr; Oskar; Liv; Frederik; Celeste; Konrad; Malthe; Ellie; Ida; Victor; Marius en Liam.

(en, nee, ik heb niks met Elly en Rikkert, maar het begin van het liedje vind ik wel leuk; daar waar het kind moet worden "aangegeven" bij de burgerlijke stand).

Op de drempel van de lente

Tja...

Dan nog maar een "feel-good" boek.

(deze serie heb ik achterstevoren gelezen; dit is deel één)

Koekje bij de koffie?

Eén koekje?

Da's niks voor de Denen.

Op de koffie komen betekent altijd: koffie met "gebak".

Of theebroodjes..met (boter, jam) 

Of allebei!

Ik had dochterlief en familie al een paar weken niet gezien en vroeg dus of het uitkwam dat we op de koffie kwamen.

Ik zou kage meebrengen.

Gezellig!

Even later: "Marita en Jørgen komen ook".

Leuk!

Marita had theebroodjes gebakken

Ik had had snittestang gekocht.

 En 4 makronsnitter.

Ook nog twee boomstammetjes.

Alles ging op.

De bakkers zijn op zondag open, want dan wordt er verkocht!

en gekocht..

en gesmuld!

Nog even in de min.

Terwijl de temperaturen ten zuiden van ons oplopen, blijven wij hier minus graden houden.

Volgende week net boven het vriespunt overdag (hopelijk),            's nachts nog steeds stevige vorst.

Dat geeft wel mooie foto's.

Deze heb ik geleend van een fotograferend kennisje.

Zie hier: het Østerstrand, waar we 's zomers zwemmen.

Zo'n boek..

Zo'n boek dat heerlijk wegleest.

Geschreven door de Deense Anna Grue, die bekend is geworden door haar krimi's.

Dit is geen krimi, maar een boek dat speelt in het einde van de jaren '50.

Over de half-Italiaanse Vittoria die naar Denemarken vlucht.

Wat een herkenningspunten voor mij!

Ook al kwam ik vijftien jaar later  hier naar toe.

Het gemis van verse groenten en weinig kruiden. Groentewinkels kende dit land al helemaal niet. Altijd en eeuwig aardappels met een opgebakken saus. 

De opgedirkte kinderverjaardagen; altijd vergezeld van theebroodjes en chocolademelk. En netjes zitten aan tafel met je feestmuts op.

De beschrijving van de huiskamer en keuken; ik zie het zo voor me.

Dat was die tijd. De tijd van de petticoats, watergolf, huisvrouwen, meubels erven en/of zelf maken van oude schrot. Zeil op de vloer dat geboend moest worden en halfautomatische wasmachines (eerst door de wringer en dan in de centrifuge). Langspeelplaten en naaimachines; pijptabak, sigaretten, cocktails en longdrinks.

Heden ten dagen zijn we, en eten we, net zo internationaal als andere Europese landen. Of we rijker zijn?

Waarschijnlijk wel qua moneten (die heetten guldens destijds).

Tja, ik ben nu eenmaal opgegroeid in die tijd...