Ik breng mee...

Ik neem een thermokan koffie mee als ik naar het ziekenhuis ga. De koffie daar is vreselijk zegt de chef. Want ja, hij is nog steeds niet "ontslagen". Hij mag, nee moet zelfs, wat rondwandelen. De rest van het bloed-plasma en ander wondvocht moet eruit. En elke keer als hij denkt, nu komt er niks meer, druppelt het weer. Zijn bloedprocent is aan de lage kant, dus nu krijgt hij daar wat voor. Toch maar goed dat ze hem daar houden en behandelen totdat alles beter is! 

Het is echt koud deze dagen. Min 10 was het vannacht. Maar de zon schijnt! En ik rij tot nu toe nog steeds in de geleende auto. Heen en weer naar Kolding, want in ons stadje is geen ziekenhuis. 

De weerspiegeling in de badkamer van het zonlicht door het raam. 

Afwachten maar.

In het ziekenhuis liggen is saai, maar alleen thuis zijn is ook saai. Niemand om eten mee klaar te maken; alleen aan de koffie en geen man om over van alles-en-nog-wat te praten. Hopelijk gaat het de goede kant op en stopt het wondvocht/het plasma. Na de operatie is er weer zo'n 350 ml in het zakje gelopen. En de chef mag niet naar huis voordat hij "genezen" verklaard wordt. Hij mag ook niet lopen of staan, maar met een rolstoel kan hij de lift in en uit en even wat leven in de grote hal zien. Daar is ook een cafeetje. We wisselen elkaar een beetje af, dochter en ik, om hem te bezoeken. Dat mag hier de hele dag door.

Gisterenavond gingen dochter, kleindochter en ik naar de bioscoop en zagen de nieuwe Bridget Jones.  Even wat anders dan tv of een boek.

Gewoon een feel-good film waarbij we heerlijk konden lachen.

 

Het uitzicht vanaf de ziekenkamer op de 9.etage.

Alweer..

Dinsdag ging de chef naar de huisarts, die meteen zijn telefoon pakte en het ziekenhuis belde. Er was weer een flinke bult/zak met vocht tussen heup en dij gekomen. Gisteren werd hij geopereerd; weer meer dan een liter vocht weggehaald (onder narcose) en nu ligt hij met een drainslang in een ziekenhuisbed. Arme man!

raamspiegeling

Dinsdag reed Sandra ons naar het ziekenhuis, onze auto staat immers bij de garage, maar vanuit Kolding kon ik een leen-auto huren, die ik op de terugweg meteen ophaalde.

Een hybrid, daar heb ik nog nooit in gereden. Een fijne autootje en gelukkig dat ze er nog eentje hadden. We hadden namelijk gezegd dat we best een weekje zonder konden. Niet dus.

Ik rijd strakjes naar het ziekenhuis. Even wachten of het misschien gaat dooien. 

En duimen maar dat ze nu weten waar dat bloed/vocht vandaan komt en wat er aan te doen is. Hij is weer even terug bij de start, net als een pionnetje in mens-erger-je-niet.

Winters-weekend

Ziezo, de auto staat in bij de garage om gemaakt te worden. Maar goed dat het hier wintervakantie is en we hem niet echt nodig hebben. 't Zal wel een kleine week duren voor hij klaar is.  

Gisteren kwamen kleindochter en haar vriend op de koffie. Zo gezellig en leuk om volwassen kleinkinderen te hebben (en ook heel fijn dat er nog twee zijn die jonger zijn, want de tijd gaat al snel genoeg).

De chef wees  zich van zijn beste kant en bakte een walesstang. Soezendeeg met vanillecrème, jam en slagroom. Smullen maar!

Het is maar goed...

Het is maar goed dat er geen ene printer/maschine meer in de werkplaats staat, want natuurlijk wordt er gebeld door onze vroegere klanten. En een lay-out of een printfile wil de chef nog wel maken, maar printen, cutten enzo ...dat is verleden tijd. 

Dat geeft helemaal niks want zijn dagen zijn gevuld met het 3D printen bij de historische ministad.

Het gaat nog niet helemaal goed met hem, maar fietsen kan weer en de pijn neemt ook af.

En met mij? Ja, ik heb altijd genoeg te doen, maar gelukkig voor het meeste gezellige dingen. 

Midtwinter; er waait een venijnige wind. Ik liep toch maar mijn rondje, want binnenzitten is ook niks. Kjørmes Knud (zo heet Maria Lichtmis hier) is langsgeweest om te zien of het vee en de mensen genoeg voorraden hebben om de winter door te komen ;-). Nou ja, wij hebben vier supermarkten in de nabijheid, dus dat zal wel loslopen. Alleen is alles vreselijk duur geworden, vind je ook niet?!  

Gisterenmiddag stond ik weer eens in de keuken. Ik maakte icetea,bakte koekjes en cookie's en maakte slavinken. Die kun je hier niet kant-en-klaar kopen, maar zelfgemaakte smaken zeker zo goed!

(er ligt een celofaantje over)

Het tumult rondom Trump en zijn kompaner neemt wat af. Denemarken won immers de WK in handbal en dat verenigde het volk. Daar kijk ik niet naar; geen zin in al die euforie. Ik wordt beschouwd als een buitenbeentje wat dat betreft, haha. 

Hoe gaat het nu...

Gisteren reden we dus naar de "Friklinik" in Grindsted, waar schoonzoon de "operatie" uitvoerde.

Wat is een friklinik (uitspraak frieklieniek) hoor ik je denken. Welnu: een friklinik kopieert hoe het er in privé ziekenhuizen aan toe gaat. De arts en verpleegsters halen en brengen zelf hun patiënten naar de behandel/operatiekamer. Ze ruimen ook zelf op na een behandeling. In ruil daarvoor hoeven ze niet aan de telefoon te hangen en kunnen hun eigen patiënten volgen. En de patienten vallen van hun stoel als ze horen dat ze al binnen een paar dagen aan de beurt zijn. En friklinik is een deel van het gewone ziekenhuis, ergo gratis hier.

Het is een uur rijden naar Grindsted en veelal over de provinciale wegen. Donker was het ook, nee beter gezegd pikzwart. Enfin, ik reed en dat ging goed tot ik bijna op de plaats van bestemming was. Bij een T-kruising botste ik achterop een busje met aanhanger. De aanhanger mankeerde niks, maar onze auto...achgerm toch.

Vervolgens rij ik nooit meer in het donker. Heb ik beloofd! 

Enfin, na wat zoeken en vragen welke ingang we moesten hebben kwam Per ons halen en de chef werd onder kundige orthopedische handen genomen. Na een kleine plaatselijke verdoving werd er 1100 ml vocht verwijderd.

Dat duurde een kwartiertje en niemand snapt dat ze dat in het ziekenhuis van Kolding niet konden of wilden doen. 😦

"Het is net alsof ik van binnen een enorme schaafwond heb", zei de chef. Het zal zeker nog wel even duren voordat de pijn verdwijnt, maar de hoop is er.

Vanmorgen reed ik daarom naar Sport 24 om een paar strakke tights voor hem te kopen. Die moeten er aan meewerken dat de rest van het vocht verdeeld wordt en de zwelling afneemt.

Daarna meteen door naar AT Biler om de schade te laten bezichtigen. Gelukkig hebben we een all-risk verzekering, maar ja, eigen risiko..nou, het had erger gekund.

De amaryllis bloeit (het was toch een amaryllis ;-)) e-i-n-d-e-l-i-j-k. Ik kreeg hem van mijn vriendin een paar weken voor de kerst, maar ik denk dat wij een donker huis hebben en dat dit een laatbloeiertje is.  Nu geniet ik er des te meer van.

Gisteren bakte ik koekjes om mee te nemen naar de gezellige avond met oud-collegaas die nu mijn vrienden zijn. Na 47 jaar kan ik dat rustig zeggen. Eerst waren we met z'n elven, later met tien, toen negen en vanavond waarschijnlijk maar met z'n achten omdat een vriendin ernstig ziek is. Zo gaat het helaas nu we ouder worden.

Terug naar de koekjes. Ik bakte een koekdoosje vol en vulde een glazen pot voor ons zelf. Maar ze zijn oh-zo lekker en dit is dus het resutaat....een bijna lege pot.

Maar goed dat die andere apart staan

Vandaag maakte een flinke wandeling in het zonnige maar wel koude weer. Het bos is nog kaal. Sommige mensen hebben al voorjaarsbloemen gezien; bij ons nog niks.

Veel meer is er niet te vertellen deze keer. Afgelopen week ruimden we op in het loeizware wijnrek. Dat ging de deur uit en veel wijn die te oud was geworden verdween. Vandaag kwamen dochter en schoonzoon de aanhanger lenen en reden eerst naar de stort om hem te legen. Fijn hoor, want dat wijnrek was (bijna) niet te tillen.

Thuis. Een foto van eergisteren toen het nog bewolkt was.

Maandag om zes uur 's avonds heeft de chef (ik rij) een afspraak in de "friklinik" in Grindsted. Ik hoop zo dat ze hem kunnen helpen!