Een zomers blogje

Eigenlijk zou ik best een langer blogje kunnen schrijven, maar het weer is veel te goed om binnen te zitten. Het is hier lang niet zo warm als bij jullie in NL. 23 graden, volop zon en een flinke bries. De was droogt binnen een uur en als ik de deuren even tegen elkaar open zet vliegt het stof vanzelf de deur uit. 

In juni ruiken de bloemen het heerlijkst.  Op mijn wandelingetje kom ik langs deze heerlijke jasmijn. Die had ik tot vorig jaar ook in de tuin, maar die groeide veel te hard en werd in de herfst door Carl flink gekortwiekt. Alles groeit hier zoals gewoonlijk veel te hard. Voor je het weet moet de snoeischaar er in. Nu nog niet want er zitten nog veel nestjes. Even wachten tot na Santhans (Oeps dat is maandag al 😮; de tijd gaat erg snel.

Ik wandel vaak tussen de koeien door. Die lopen vrij rond in het gebied bij Madsby, maar worden door roosters verhinderd om de stad in te wandelen. Ik las vorige week dat wolven die roosters wel kunnen passeren. Wolven heb ik hier nog niet gezien maar er zijn wel veel herten in de tuinen en zelfs op de stadswallen.

Met de chef gaat het ook wat beter. OUH (plastic chirurgie) laat de wond het liefst vanzelf genezen. Dat zal nog wel een tijdje duren, maar de hechtingen zijn eindelijk verwijderd. Hij moet daarom nog twee keer per week naar de ziekenhuiskliniek. Maar: hij fietst weer een beetje! Woensdag heeft hij een gesprek met een fysiotherapeut om de revalidatie te starten. 

De cadeautjes liggen klaar.

De cadeautjes voor de jarigen in juni liggen klaar. De pakjes zijn niet allemaal te zien op de foto :-). Per heeft het zijne al gehad vorige week.

Het tweede was voor Ivona, die gisteren jarig was. Onze lieve schoondochter had voor prachtig zomerweer gezorgd. 

De chef ging mee, maar moest na de lunch even gaan liggen. Zij zenuwen spelen op want dinsdag naar het OUH om te kijken wat zij kunnen doen aan die diepe wond.

Nog koffie en een heerlijk taart die "een koele wind" heet ;-) Een Bosnisch recept met meringue, biscuit en crème. 

En natuurlijk met die overheerlijke Deense aardbeien.

Een mijlpaal van zes miljoen.

Het heeft 52 jaar geduurd voordat het bevolkingsaantal in Denemarken steeg van 5 tot 6 miljoen. Die mijlpaal is nu bereikt. Nu vullen wij 0.07 % van de wereldbevolking 😀. Dat klinkt weinig maar zie het even in een breder perspektief.

Onze zes miljoen Denen vormen 0,8 pct. van de totale bevolking van Europa. Je kunt dus zien dat we met zo weinig mensen erg afhankelijk zijn van de wereld om ons heen en hieronder het samenwerken met de andere landen in Europa. Met maar weinig mensen kunnen we niet zoveel. De totale Europese bevolking staat voor 9% van de wereldbevolking! En dat is meer dan in Noordamerika.

                       

Een beetje meer statistiek? Okay dan.

De Europese bevolking vult vandaag de dag 9%, de Aziatische  landen zorgen voor 59% van de wereldbevolking! 

Afrika, 19% en... 

Hé kijk eens, Noordamerika "maar" 7%. 

In Zuidamerika is het getal 5% en in Australie en Oceanië slechts 1%. 

Een ding is zeker: Europa is sterker dan je denkt!

Toen waren er nog briefjes van één.

Gisteren op Per's verjaardag speelden we Monopoly oftewel Matador zoals het hier heet. De oude versie die onze dochter meenam uit de flat van Farmor. Deze versie is van ca.1950 toen de letter Å nog niet was uitgevonden. De spelregels waren namelijk geschreven met dubbel AA. Die AA is intussen weer terug bij de plaatsnamen in dit land. Vast omdat buitenlanders die Å niet kennen. Århus werd weer Aarhus en Åbenrå werd Aabenraa 😀. 

De Å en de AA spreek je overigens allebei uit als O. Moeilijk? Tja, nu weet ik niet beter.

 Leuk om de ouderwetse versie te spelen. Hele kleine bedragen. Een huis kost 50, belasting 10, kolen en koks 15 en een bonus was misschien 5.

We vielen een voor een af. Per en Carl speelden tot de laatste cent door en Carl won op het laatst.

Oeps, toen was het ineens al zeven uur. De tijd vliegt met zoiets. Maar gezellig was het!

De poes kwam er maar even bijliggen ook al weet ze dat ze niet op tafel mag. Maar in de hitte van het spel werd ze over het hoofd gezien.

Upside Down

Er moesten nog wat cadeautjes gekocht worden en daarom bezochten dochter en ik Kolding Storcenter. Dat hadden vele anderen ook bedacht dus het was er nogal druk. We slaagden vrij snel en zaten gezellig aan de lunch bij een Vietnamees eettentje. Bao's had ik nog nooit gegeten, maar het was lekker en licht verteerbaar.

Bao Buns

We moesten ook naar Sinnerup en laat nou net die zaak niet in het Storcenter zijn. Dan maar naar het centrum van Kolding. Met de GPS snel gevonden, geparkeerd en gelukkig ook geslaagd.

Schoonzoon is zondag jarig, maar omdat ze beiden hun verjaardagen later vieren (eind augustus) met een gezamelijk feest bleef het voor hem bij een paar flessen goede wijn. Die haalden we in Fredericia bij de wijnhandel.

Gisteren was het vriendinnendag. (en vaderdag waar Jeff zijn vader bezocht). Ik had appel, nee rabarberflappen gebakken. Of eigenlijk niet, de eer hiervan was grotendeels de chefs!! Lekker dat ze zijn.

De andere vriendinnen kwamen met haring, eieren met garnalen, kleine croissantje´s met vulling, salades, kleine broodjes en tot slot een aardbeientaart. 

Ook Marianne, die terminaal ziek is was van de partij. Haar dochter bracht haar, bleef een uurtje "buurten" en op het eind van de middag bracht ik haar thuis.

 

Eerder deze week bakte ik cookies. Die vinden vooral Carl en ik heerlijk.

Verder hoeft de chef nu "maar" twee keer per week naar de ziekenhuiskliniek in de stad en de 17.de staat er een afspraak met het universiteits-ziekenhuis in Odense op de afdeling plastic chirurgie gepland.

Weer naar een film

Ik had weer een voorpremière in m'n vingers gekregen. Deze keer voor de film "The pinguin lessons".   Ik dacht dat het een komische film was, maar het was een film met een nadenkertje. Wij vonden hem goed. Het verhaal speelt zich af in Argentina tijdens de militaire Junta in de jaren zeventig.

In het Deens heet hij: Mig og pingvinen. Ik zag hem samen met Carl, die overigens een twaalf kreeg voor zijn mondelinge examen geschiedenis (;.)) En Philip scoort ook het ene hoge punt na het andere. Bollebozen zijn het!

De cijfers zijn hier anders dan bij jullie: 12, 10, 7, 4, 02, 00, -3. De laatste twee (00 en min 3) zijn onvoldoende.

Dit is om te zetten naar het ECTS-scala dat in vele Europese landen wordt gebruikt.

12 = A, 10 = B, 7 = C, 4 = D, 02 = E, 00 = Fx, -3 = F. 

Om naar het gymnasium te kunnen is een gemiddelde van 7 nodig. 

Van te voren aten we zelfgemaakte pizza. Witte pizza. (De bodem insmeren met crème fraîche 38 %, daarop dunne schijfjes aardappel en tot slot geraspte kaas). Vonden we alle drie lekker.

Gisteren kwam die lange Mark, Carolines lief, de deuren schilderen. Zo fijn. De twee deuren aan de voorkant werden aan beide kanten geschilderd en hij nam ook nog even de deur van de werkplaats mee.

Wij zorgden voor het eten! De chef maakte een heerlijke "Fredericia-mørbrædgryde". Een hele varkenshaas in stukken, stoven in de braadpan, lekkere saus en tot slot kleine cocktailworstjes erbij. 

Caroline en morfar keken naar de vele vogels in de tuin. 

Het werd een gezellige avond. Om half tien reden ze naar huis; eerst langs de Netto, want ze moesten nog wat boodschappen doen 😀😀

We namen koffie en broodjes mee...

Alweer een blogje??.... Ja dus ;-)

We namen koffie en broodjes mee en reden naar "æ westerhouw" = Vesterhavet hier en in NL de Noordzee. Naar het badplaatsje Vejers, want daar mag je met de auto het strand op.  (alle V's uitspreken als een W)

Op de heenweg kwamen we de auto's en caravans van de thuis-gangers tegen. Velen die een huisje hadden gehuurd of op de campings stonden en overwegend Duitsers. Op de terugweg net andersom.

Het is een enorm groot strand. Kijk maar op de foto hieronder. Ik stond zowat midden op het strand en fotografeerde en echtpaartje met kind die een tentje aan het opzetten waren.

Een frisse neus halen, heerlijk. De chef reed een klein stukje over het strand om te voelen hoe het ging. Niet zo best overigens, dus ik blijf nog een tijdje dé chauffeur.

We parkeerden de auto en liepen een klein stukje het plaatsje in. Met de rollator natuurlijk. Als ik een winkeltje binnenwipte bleef de chef gezellig zitten op de rollator om naar de mensen te kijken. (wat een meuk wordt er toch verkocht zeg in die souvenierboetiekjes)

 

Ook al hadden we broodjes meegenomen konden we de verleiding niet weerstaan om een portie gerookte vis te delen. Een vis-symfonie, noemde men het. 

😊

Gewoon weer eens een fijne dag.