Wij waren vrijdag naar de begrafenis van onze zwager; en wat was dat een vreemde dag. Zo triest voor mijn schoonzus, waarmee we door de loop der jaren maar heel sporadisch contact hadden. Een telefoontje met een verjaardag, meer was het vaak niet. Mijn schoonzus woonde samen (en is zes jaar geleden) getrouwd met een Ethiopïer en ze heeft gewoon haar eigen identiteit - en leven aan de kapstok gehangen. Hun zoon is jarenlang weggeweest. Hij heeft de hele wereld doorgereist, vele jaren in India en in Brasilien gewoond en is pas de laatste jaren teruggekeerd naar zijn geboortestad.
De laatste weken haden zij en ik wat meer telefonisch contact, want het ging snel achteruit met haar man. Hij was thuis toen hij stierf en ze heeft hem tot het laatste toe verpleegd. Dat was zwaar, zegt ze en dat geloof ik best. Toen was er de begrafenis en hier is het de gewoonte dat de kist door familie en/of vrienden de kerk wordt uitgedragen. Ik had gezegd dat wij kwamen en onze kinderen en schoondochter hadden ook toegezegd. Wat ben ik trots op mijn familie, want ook zij waren al lang geleden "ge-cut" als je het zo kunt zeggen. Maar ze kwamen en en hielpen met de kist dragen en het neerlaten in het graf.
Daarna was er koffie in een zaal bij de kerk. Er waren alleen mensen van de Ethïopische vereniging en dat waren er veel. Die zaten allemaal aan de ene kant van de zaal. Mijn schoonzus was alleen met haar zoon. Er waren geen vrienden van haar, geen kennisen, geen buren dan wij met ons vijven. Ze heeft zo te zien haar eigen leven opgegeven voor , tja...
Droevig en heel moeilijk los te laten. Vooral de chef heeft het er zwaar mee. Of er nog contact kan komen weet ik niet, want het is zo verwaterd dat we gewoon vreemden voor elkaar zijn. Voor hem hoeft het niet.
