Eindelijk!

Als alles goed gaat mag de chef morgen naar huis. Ik zeg en denk er maar bij, als alles goed gaat, want hij is drie dagen in isolatie gehouden omdat hij de griep kreeg. Die griep is nog lang niet over, maar ook geen reden om hem in het ziekenhuis te houden. Men heeft bij de laatste operatie gisteren de vacuumpomp/slang verwijderd en de wond gehecht. Een jaap van zo'n 25 cm. Daar komt een "hjemme-sygeplejerske"(thuiszorg) voor zorgen en in het journaal staat dat wij in een huis wonen met een trap naar boven. Voor eventuele hulpmiddelen. Eerst maar een kijken hoe het gaat. Ik ben allang blij dat hij naar huis mag! 

Wij hadden lang geleden al tickets gekocht voor "Alex Nyborg Madsen + A Circle Of Friends". Gelukkig wilde Sandra mee en we hebben het echt leuk gehad. Bluegrass-Folk en Country, voor ieder wat wils. Een paar uurtjes afleiding in ons gezellige Tøjhus.

We waren goed op tijd, maar de zaal zat al bijna vol. We konden nog net een paar goede plaatsen krijgen. Er kwam een echtpaar naast ons zitten dat ietwat jaloers op ons stadje was omdat er zoveel mogelijkheden zijn om naar muziek te luisteren. Inderdaad, voor zo'n kleine stad is er best veel te doen. Als je wilt kun je bijna elke avond ergens heen.

En eindelijk zette ik het voorjaar aan de kop van mijn blog ;-)

De wanhoop nabij.

Dat klinkt heel dramatisch en gelukkig is het niet zó erg. Maar nu gaan we de vierde week in en manlief ligt nog steeds in het ziekenhuis. Hij vindt het erg (vreselijk), ik ook. Altijd thuiskomen in een stil huis, alleen, ondanks alles. Lieve kinderen die er heel goed in zijn om hun vader te bezoeken en mij te bellen. Maar toch ;-( ik word er echt verdrietig en wanhopig van. Het gaat de goede kant uit...maar wel erg langzaam. 

Ik heb ook lieve vriendinnen. Zaterdagavond ging ik er met eentje naar de bioscoop en zagen we een Deense film. Na afloop dronken we koffie met iets lekkers erbij...en tja, weer naar een stil huis. Ik stream series om te kijken; ik kan er af en toe mijn hoofd niet bijhouden. Van boeken lezen komt niks. Ik maak lange wandelingen en rij elke dag naar het ziekenhuis. Gelukkig kan dat wel! Dan beur ik hem wat op, heb iets lekkers bij, drinken we koffie in de voorhal en praten over dagelijkse dingen en de politiek. Wat USA in godsnaam uitspookt in Groenland. Provocerend! Hij heeft zijn veiligheidsraadgever Mike Waltz zogenaamd als toerist gestuurd. Net als Poetin destijds het schiereiland Krim annekteerde. 

Hoe ver moet je gaan...

De rimboe

De rimboe, een ouderwets woord voor wildernis. Daar ging ik een uurtje struiken kortwieken, want het mooie weer schreeuwde er gewoon om. 

Drie vuilniszakken vol reed ik naar de stort. Er moet nog veel meer gebeuren, maar na het snoeien kwamen de narcissen tevoorschijn. En de tulpen die bijna bloeien, en de blauwe druifjes die men hier blauwe jongens noemt.

In de schoenmakersstruik zijn de eerste paarse bloemen te zien. Als het mooie weer aanhoudt komt Carl me weer helpen.

Maar de chef is nog steeds in het ziekenhuis! Misschien...heel misschien mag hij over een week naar huis. Misschien, als alles goed blijft gaan. Het duurt nu toch wel heel lang maar omdat de ergste zorgen voorbij zijn komen er weer practische zaken de kop op steken. 

Ik rij nog steeds rond met winterbanden; de zomerbanden zijn versleten en we besloten om deze keer te kiezen voor heel-jaars-banden. En daar heb ik nou niet veel verstand van, dus daar wachten we nog maar even mee. De poort naar de tuin achter moet nog steeds een nieuwe klink hebben; dat moet ook maar wachten. en de grasrobot heeft nieuwe messen nodig. Tja, zo zijn er veel van die dingen die we toch maar liever met z'n tweeën oplossen of beslissen. Maar voor het zover is.... Want ook al komt hij thuis, veel kan hij voorlopig niet doen. Ik weet niet eens of hij de trap op kan komen.

Ik ben elke dag wel een paar uurtjes in het ziekenhuis. Behalve gisteren. Toen had hij weer een operatie/vacuümvervanging en dat gebeurde pas in de loop van de middag. Toen zat ik zelf bij de huisarts voor mijn jaarlijkse contrôle. Goedgekeurd; gelukkig maar. Een patiënt is wel genoeg. 

Een beetje beter..

..Een beetje voorjaar..

Ik maak bijna elke dag een flinke wandeling. Dat maakt m'n hoofd leeg en houdt mijn conditie een beetje op peil.

De koeien en paarden staan weer op de heuvels bij Madsby.

De rijm lag nog op de velden.

Vandaag ging het ietsjes beter met de chef. Ik hoop dat de verbetering doorzet. Morgen nog een ingreep; de vacuüm-spons moet vernieuwd worden, dus weer onder narcose.

Zoonlief bracht weer een aantal zakjes koffie mee; gekocht bij een winkel die allerhande spullen voor scouting en outdoor verkoopt. Gewoon vullen met kokend (nou ja, echt warm) water en je krijgt een heerlijk bakje. Die ziekenhuiskoffie is niet te drinken. 

De patiënt bestelde vandaag voor de tweede keer zijn avondmaaltijd via Wolt; een burger ;-). Zijn bloedwaarden zeggen namelijk dat hij te weinig eet. Is niet goed voor zijn herstel.

Ik at gisteren een pizza samen met Carl. Hij kwam even helpen met wat dingen op de nieuwe laptop te installeren. Waar ik zeker een half uur over doe, dat doet hij in tien minuten. Soms (vaak) is erkennen dat ik echt wel wat ouder wordt nodig. Oei oei ;-)

Nog even over het wereldnieuws: De heer Mark Rutte (secretaris generaal van de Navo) heeft het verbruid in Groenland en Denemarken. Wat een slappe houding toonde die man tijdens zijn gesprek met Trump. Groenland is nog steeds een deel van Denemarken en Trump wil het annekteren. En Rutte maar zwijgen en glimlachen. Jaa, jaa, voor de diplomatie. Aan me hoela!

Over eten gesproken..

 

Een beetje kieskeurig is hij wel, die echtgenoot van mij. Dit koos hij voor zijn lunch. Het eten in kleine porties is vrij gevariëerd, maar met weinig smaak. Het ontbijt is okay volgens hem, lunchen kan ook door de beugel, maar het avondeten is vreselijk saai en niet erg uitnodigend. Nu, na bijna twee weken besloot hij om het via Wolt te bestellen. Kijk daar eens:

Natuulijk kon hij het lang niet op ;-) na zo lang zo weinig gegeten te hebben, maar zijn smaakcellen zijn weer wat geactiveerd.

En ja, hij moet nog steeds blijven...

Van voor naar achter

Nog steeds...de chef ligt (zit) nog steeds in het ziekenhuis. Nog steeds aan de vacuümpomp maar nu ook met zenuwpijnen. Nu gaat de chirurg experthulp opzoeken. Misschien bij de plastic-chirurgie en bij degene die verstand van wondverzorging hebben. Want het duurt nu wel heel lang. We wachten af; het duurt nog wel een paar dagen voor hij naar huis mag/kan.  Ik rij er elke dag een paar uurtjes naar toe. het is zoooo saai in zo'n ziekenhuis.

Maar vandaag ging ik eerst naar het aktiviteitscenter Tavlhøj, waar een van mijn zang-maatjes een weefgroep heeft opgericht. Dat wilden Lisbeth en ik wel eens zien. Erg leuk, interessant en wat een prachtige stukken maken ze.

De patiënt en ik gingen vanmiddag even lekker buiten in het zonnetje zitten. Op een bankje voor het ziekenhuis. (met uitzicht op de parkeerplaats ;-))

Gisteren kocht ik een paar witte sketchers. Ze lopen heerlijk. En zien er wat zomers uit. "Als U lid bent zit er een flinke korting op mevrouw": zei de jongen bij de kassa. "Nou, dan word ik maar heel snel lid", zei ik. 40 Euro bespaard.

Moe word je van ziekenhuizen. De chef, maar ik ook!

Een flinke wandeling maken in het goede weer. De zwanen liggen weer op eieren. Da's vroeg dit jaar.

Zaterdag kwam onze kinders en kleinzoon uit Odense. Ze waren eerst een poosje op bezoek geweest in het ziekenhuis en het was al laat in de middag toen ze hier kwamen. Ik had helemaal niet op eters gerekend, daarom probeerden we het nieuwe buffet restaurant "Kims  Buffet Cuisine" uit. Dat was net pas open. We hebben heerlijk gegeten.

Het restaurant ligt in de vroegere Aldi winkel. Aldi's zijn er niet meer in DK.

En gisteren, zondag, ging ik met onze dochter eten bij restaurant Carlos. Lekker Tapas!

Met wat steun kan hij in elk geval wat door de gangen , de voorhal en even buiten komen.

Prik prik

De chef hoeven ze niet zoveel te prikken. Die heeft allerlei buisjes hangen om bloedproeven te kunnen nemen en om medicijnen in te voeren. Hij werd vandaag weer onder narcose gebracht; de inwendige drain moest vernieuwd worden. Zondag herhalen ze weer. Het blijkt een warboel daar te zijn. Kapotte bilspier en ga maar door. Gelukkig leert hij om zich maar te beschikken in zijn lot. Vooral als ik met koffie van thuis kom ;-)

Ik was zelf ook bij de huisarts. Mijn jaarlijkse contrôle. Bloedprikken, hartfilmpje enzovoort. Dat doet de doksterassistente. Vroeger (haha vorig jaar) kreeg je dan de resultaten in je mailbox; alleen als er iets ernstigs aan de hand was belde de dokter. Maar nee, nu heb ik een afspraak over twee weken, waar de dokter zelf de resultaten met mij bespreekt. Ja ja, ook een dokter moet leven, dat geeft immers dubbele betaling ;-) Ach, laat maar. Ik heb een goede dokter!

Maar een assistente die niet kon prikken. 

Hier zit ik even in het zonnetje bij "Makerspace". Ik had beloofd om te zeggen dat de chef maandag niet op de geplande vergadering kan komen. Helaas, Makerspace was gesloten (vakantie?) dus moet hij zelf maar even bellen . 

Nog even iets heel anders: ik ging naar de bioscoop met een vriendin en zag die film over Bob Dylan "A Complete Unknown".

OH. ik was helemaal terug in de sixties! Woody Guthrie (die 15 jaar bedlegerig was vanwege Huntingtons Chorea), Pete Seegers, Johnny Cash, Joan Baez EN Bob Dylan natuurlijk. 

The times they are a-changin' Kunnen we het terug "changen" ;-))? Nee, het lied zegt het zelf: The present now (1964) will later be past....