't Rozenhoedje.

Vroeger werd er bij mijn oma en opa na het avondeten een rozenhoedje gebeden. Iedereen knielde voor zijn stoel en opa (of oma), met de rozenkrans in handen, bad voor. Een rozenhoedje is een derde gedeelte van een rozenkrans (heb ik opgezocht) en bestaat uit "onze vaders" en "weesgegroetjes". Ik was nog maar een kind, maar ik weet nog wel dat er een enorme rust vanuit ging. Je prevelde de gebedjes mee; je kende ze van buiten en hoefde er daarom niet bij na te denken. En omdat je er niet over na hóefde te denken, gleden je gedachten weg naar heel veel andere dingen. Een soort reflektie.

Af en toe denk ik dat er eigenlijk een beetje hetzelfde gebeurt bij mensen die een mantra opzeggen. Woorden herhalen, het ritme, het van buiten kunnen, dat moet zowat dezelfde rust geven.

Omdat ik af en toe veel in en om mijn hoofd heb op mijn werk, heb ik besloten om tijd voor reflektie in te voeren. Elke vrijdag rond de middag laat ik de week aan me voorbij glijden. Even overwegen wat er eigenlijk gebeurd is en wat er uit is gekomen. Dan pak ik mijn kalender en kijk welke afspraken ik volgende week moet nakomen, welke opdrachten gedaan moeten worden en plan ik tijd voor administratie en pauzes en privé dingen (iets vroeger vrij nemen om met kleindochter te shoppen bijvoorbeeld). Tjonge, jonge, wat een rust geeft dat!