Zonder inspiratie.

De inspiratie om een blog te schrijven is me de laatste dagen (weken misschien wel) ontvlogen. "Het kan verkeren", zei Bredero en dat kan het inderdaad. Niet omdat er niets gebeurd, maar daar heb ik al zo vaak over geschreven. Ach ja, zo is het leven van iedere dag nu eenmaal en dat is best goed.

Achterstevoren:

We hebben de hele voormiddag in de achtertuin tuin gewerkt, en vier zakken tuinafval verzameld. Te veel om in de compostbak te doen; ze staan nu op de aanhangwagen.
Toen vonden we dat we het verdiend hadden om een kop warme chocolade te drinken in de stad bij "Kurts Kaffebar". Mét een glaasje Frambozendroom.

De vlaggen wapperen om de bevrijdingsdag te markeren; er staat een rondreizend Tivoli (een kleine kermis) bij het voetbalveld - "and that's it". Verder geen feest of vrije dag hier.

Gisteren was de dodenherdenking én het vieren van de bevrijding op de vooravond van de vijfde mei (weet je het nog, de Denen vieren alles op de vooravond van het gebeuren). Ons koor heeft op veel 4.mei avonden gezongen, maar daar was nu geen plaats voor omdat Arlette Andersen geëerd werd. Arlette is een Franse jodin die het concentratiekamp in Auschwitz heeft overleefd. Na de oorlog is ze getrouwd met een Deen en ze heeft jarenlang Frans gedoceerd aan het Gymnasium. Daar overhoorde ze een keer en gesprek onder jongeren, die eraan twijfelden of dat met die concentratiekampen en Jodenvervolging echt zo erg was geweest als geschreven en daarom besloot ze om voorlezingen te houden over het hele land. Ze doet het nog steeds; ze is intussen 95 jaar. Afgelopen jaar is ze onderscheiden met de Franse orde "Het Legioen van Eer". (natuurlijk is ze ook ereburger van de stad en er is zelfs een film over haar leven gemaakt).
Ze heeft, samen met de gemeente, een vrijheidsprijs ingesteld, die gisteren aan drie jonge mensen is toegekeerd.

Op vier mei zetten vele Denen brandende kaarsjes voor het raam om aan te tonen dat de verduistering voorbij is en moet blijven.

Ik ben weer aan de wandel geslagen. Met een app van "Endomondo" om te zien hoeveel kilometers ik ga. Dat valt tegen. Zonder app dacht ik dat ik zeker zes/zeven kilometer ging, met app nog net geen vijf! Vier andere vrouwen van ons koor willen een wekelijkse wandeling opzetten en daar ga ik natuurlijk aan deelnemen!
Vanaf volgende week.

Het decoratiewerk van gisteren ging van een leien dakje.

Een muurschildering met wijn, een met koffie en een groot uithangbord met de naam van de zaak. Zo, da's ook weer klaar.

Het bedrijf waar mijn nieuwe fiets vandaan moet komen had alvast het geld van onze rekening afgetrokken. Hé zeg, no no, dat kan zomaar niet! Eerst de fiets, dan betalen! Ze hebben beloofd om het geld meteen terug te storten. Ik moet eerst die fiets zien. 

Caroline doet eindexamen deze dagen - 10 klas - vergelijkbaar met de mavo /4 havo. Tot nu toe gaat het goed, zegt ze zelf. Mathematiek, Duits, Deens en Engels zijn achter de rug. Nu nog 
cultuur-en-samenleving en psychologie. Ik duim maar verder. 
Om het zo rustig mogelijk te houden op school in verband met de schriftelijke examens van zowel de negende als tiende klas, is de hele middengroep, alle vierde, vijfde en zesde-klassers met hun onderwijzers (waarvan Sandra er een was) vier dagen in Odense geweest (met overnachting) en de "inscholing", de eerste tot en met derde klas een dag naar de dierentuin en andere buitenschoolse activiteiten op andere dagen. Toch goed gepland, vind ik.

Ja, nu ben ik toch weer een beetje bij. 

Ik laat nog even een van de bessenstruiken zien.

Dat wordt al wat!