Ik moest eruit!
De hele ochtend was ik in het ziekenhuis in Vejle, op de oncologische afdeling, de kankerafdeling. Nee, gelukkig ben ík niet ziek, maar een van de eerste vrouwen die ik leerde kennen toen ik hier kwam wonen. Birgit, net zo oud als ik en met kinderen van dezelfde leeftijd. Toen de kinderen klein waren zagen we elkaar vaak en vierden vele hoogtijden samen. Later verwaterde het contact wat, maar we bleven op elkaars verjaardagen komen, dronken samen af en toe een kop koffie in een cafeetje of we maakten een wandeling.
Ze maakte de chef kribbig en hij houdt zich daarom meestal afzijdig; ze is namelijk egocentrisch en koppig eigenwijs en een persoon die altijd veel te klagen heeft.
Nu is ze ziek. Galoperende kanker. Overal uitzaaiingen en overal pijn. Oh, het is een kruis om haar zo te zien liggen in dat ziekenhuisbed. Ze sluit alles buiten en jammert slechts. Ik probeerde te vertellen over de wandelingen die we gemaakt hadden, we hebben samen ooit bij mijn moeder gelogeerd, ik vertelde over de zilte lucht aan zee gisteren, maar niks kon haar afleiden. Heel erg voor haar maar ook een moeilijke opgave voor man en kinderen.
Ik praatte nog wat met haar man, later haar kinderen en reed naar huis. In de auto probeerde ik zoveel mogelijk positieve liedjes te zingen om het zware kleed van me af te werpen.
De chef had verse croissantjes gehaald, én een paar broodjes. Hij had ook garnalensalade en zalm gekocht. Dat was smullen en ik kon m'n verhaal kwijt. En ja, hij wilde graag mee op de fiets naar Trelde. Daarom ben ik zo dankbaar voor alles wat ik heb!
Ook voor de schaal met tomaten die een maand later dan normaal rijp waren.
Je hebt een heerlijke positieve levenshouding en die helpt je ook door zware tijden heen. Tragisch dat deze vrouw niet in staat is om zich een klein beetje door jou te laten inspireren. Knap dat je naar haar toe bent gegaan.
BeantwoordenVerwijderenEen heel verdrietig verhaal, je hebt toch een band met haar omdat je elkaar ontmoet hebt toen je nog maar weinig andere kenden.
BeantwoordenVerwijderenDat je even afleiding nodig had is begrijpelijk.
Tel je zegeningen, past wel in deze log. Hans
De foto's doen je vast genieten van het vlakke land :)
VerwijderenIk herken je verhaal heel erg, want ik heb iets dergelijks meegemaakt. Het is ellendig dat een leven zo ten einde gaat. Ik gun iedereen een snelle pijnloze dood, want dit ontzettende getob en al die pijn.... is niet alleen voor haar maar ook voor de naasten een volslagen zinloze toestand. Je voelt je zo machteloos. Goed dat jullie daarna lekker zijn gaan fietsen.
BeantwoordenVerwijderenJa Dorien,
BeantwoordenVerwijderendat is een wijze les: Dankbaar zijn voor al het goeie en mooie dat op je pad komt.
Die vriendin van jou... die heeft dat nooit begrepen.
Ze heeft pech.
Maar jij niet!
Mooi...
Groetjes van Marlou
Poe, dat lijkt me best moeilijk inderdaad om met iemand die zo in elkaar zit om te gaan. Knap dat je het toch volhoudt vind ik.
BeantwoordenVerwijderenWat vreselijk naar zoiets... En ook als je steeds pijn hebt. Heel erg ook voor haar naasten die haar moeten zien lijden.
BeantwoordenVerwijderenJa soms wordt je even met je neus op de feiten gedrukt hè. En tel je je zegeningen.
BeantwoordenVerwijderenTriest, maar ook jammer voor haarzelf, dat ze alles buitensluit.
BeantwoordenVerwijderenWat zal dat moeilijk zin voor degene die van haar houden.