Een week, een maand, een jaar, ze zijn voorbij voordat je het in de gaten hebt. Ik had vanmiddag mijn ene vroegere oude buurvrouw (88) meegenomen naar mijn andere oude buuvrouw die in het verzorgingstehuis zit in afwachting op een vaste plaats (82 en Alheimer). Zij hadden elkaar lang niet gezien en het weerzien was echt leuk. Want ze herkenden elkaar en spraken voluit over vroeger. Ongelooflijk, zeiden beiden, dat de tijd zó snel voorbijgaat. Wat waren het een paar gezellige uurtjes.
Gisteren reed ik de chef naar de orthopedische afdeling van het ziekenhuis. Hij heeft veel last van zijn rechter heup/bil na die aanrijding. Wachten, onderzoek, wachten, CT scan, wachten, gesprek met de orthopedist en een nieuwe afspraak over drie weken. Daar ben je een hele ochtend zoet mee. Maar het was eens een keertje een andere afdeling dan de hartafdeling.
De laatste BTW invullen en versturen.
Naar de stad omdat ik even op het gemeentehuis moest zijn en daarna keek ik binnen bij de kapper. Er was bijna niemand, dus hup naar binnen! "Het is te lang, vooral in mijn nek en bovenaan, ja eigenlijk overal" zei ik. En de ferme kapster ging aan de gang. Nek korter "ik knip het wat in etages...ik ga het ook uitdunnen...zal ik de oren vrij knippen... poeha, wat veel haar, nog wat uitdunnen...alsjeblieft mevrouw, staat veel frisser". En daar zat ik dan, met een kort kapsel. Dat was eigenlijk helemaal mijn bedoeling niet, maar de chef vindt het leuk en ik begin er ook aan te wennen.
Kapsters! Daar heb je nu eens niks over te zeggen. Ze doen hun ding.
BeantwoordenVerwijderenWat lief van je Dorien, je hebt de dames een mooi tijd gegeven.
BeantwoordenVerwijderenIn het ziekenhuis is veel afwisseling als je het over de afdelingen hebt.
Als Chef tevreden is met je kapsel dan kun je samen tevreden zijn.
Bij mij is men zo klaar. Hans