Make love not war.

Ik groeide op in de jaren zestig en zeventig. In de tijd van "make love-not war". Dat begon in Amerika als een protest tegen de oorlog in Vietnam. Ook toen waren er demonstraties, maar de meeste hier in Europa waren vredig. Sit-down stakingen, protestsongs, wat ludieke inslagen, we bezetten de opleidingen en uni's en zwaaiden met een banner. Meer deden-en durfden-we niet.

Als we dat nog eens terug konden krijgen!!! Vreedzaam protesteren..

(Oeps; nee zo vredig ging het er toen ook niet toe! Dat dacht je maar. Martin Luther King werd doodgeschoten; de twee Kennedy's ook. In Frankrijk werden fabrieken bezet, Duitsland bleef een verdeeld land en in Nederland vochten we voor gelijke rechten voor vrouwen).

Maar toch...please..make love, not war! Daar schiet immers niemand wat mee op.

Wij gingen naar de film : "Bob Trevino Likes It".  Een hartverwarmende, grappige en hoopvolle film over hoe de meest onverwachte vriendschap een leven voor altijd kan veranderen.

Een Amerikaanse film over goede, vriendelijke mensen en gelukkig zijn er daar veel van. Ook in Amerika! De film is namelijk gebasserd op een waar gebeurde belevenis.

Na tien minuten viel de chef in slaap....Niet vanwege de film, die in het begin een beetje lang was, maar omdat hij de hele middag had gewerkt om het badkamerkastje in de WC opnieuw op te hangen. Dat viel namelijk bijna uit de muur.

Dat was bukken, knielen, water af-en aansluiten, gereedschap halen, opstaan, zitten...Hij was moe! En vandaag heeft hij spierpijn ;-) maar het kastje hangt en alles is weer aangesloten. 

En ik? Ik had een afspraak met vijf oud-collegaas. Voor koffie met appeltaart voor de meesten, voor mij een glas wijn. Toen ik thuis kwam was alles weer opgeruimd! Fijn hè!