Zo is het altijd nog geweest....

Het was een leuke musical die we gezien hebben. Edges, geschreven en gecomponeerd in 2005 door twee 19 jarige studenten.

Het verhaal: In deze digitale tijd, van iPads en iPhones, met Hyves en Facebook onder andere, chatten jongeren met onbekenden, die vrienden worden en misschien meer. Maar hoe kies je uit wie je misschien in het echt wilt ontmoeten? En als het dan zover komt, wat doe je dan met je onzekerheid? Kortom: eigenlijk is er niets veranderd. Jongen achter meisje aan, de liefde bloeit, blijft bloeien of sterft.

Alles wat er op facebook werd geschreven werd op de muur geprojecteerd. De iPads werden gebruikt om zichzelf te projecteren.

De band stond aan weerskanten van de scene.

Als de musical in NL komt is het de moeite waard om er heen te gaan.

We hebben een flinke laag sneeuw gehad, gisteren, vandaag (deze foto is van een week geleden) en nu vriest het dat het kraakt, net als in NL.

Maar het is weekend.

Morgen komen mijn vrienden van vroeger (en nu) op bezoek. Een ieder neemt zijn / haar lievelingsgerecht mee (weet je nog - hier wordt ALTIJD gegeten) en mijn aardige eega heeft kransekage gebakken.

Dat zal best gezellig worden.

Kan niet geruild worden!

Vandaag had ik een moeder aan de lijn, die bang was dat haar zoon het dak uit ging als hij hoorde dat hij niet direct aan zijn gewenste opleiding kon beginnen. Ze was bang voor zijn heftige reactie als hij in het weekend thuis kwam. "Nu had ze zijn hele leven voor hem gezorgd, nú was het tijd dat iemand anders die zorgen overnam!!" Ja mevrouw, maar zó werkt het niet. Eens een kind, altijd een kind. Ook als dat kind gebreken heeft. En deze jongen heeft lichamelijke gebreken, een trage linkerhand en voet, en geestelijke gebreken, hij is wat langzamer dan de rest. En ach, hij was zo gewenst door zijn ouders, die beiden boven de veertig waren toen hij werd geboren als de ene helft van een tweeling. Te vroeg geboren allebei; de ene redde het niet. De ander wel, maar met "gebreken". Niet het prachtexemplaar dat ze zich gewenst hadden. Na een aantal jaren gesukkel op school, ging hij twee jaar geleden naar een speciale kostschool. Daar is hij een van de besten en nu denkt hij dat hij alle opleidingen aan kan. Maaaaar, hij moet eerst 4 weken(!) naar de produktionsskole voordat hij de praktijk in kan en dat durft moeder niet te zeggen. Nu was ze het zat: nu moesten anderen het zorgen overnemen. Zij en haar man waren per slot van rekening ook niet zo jong meer. Helaas mevrouw: ruilen gaat niet meer. Helpen wel.

Gesprekken, telefoontjes, een hele hoop administratie, opleidingsplannen uitwerken, documentatie bij elkaar zoeken, oudergesprekken, samenwerking met jeudzorg, met de sociale dienst, met leraren, met het GAK, vergaderingen.......de dag is zó om!

Voor morgen heb ik vrijkaartjes (VIP kaarten) van mijn boss gekregen. Voor een hele nieuwe musical, geschreven door jongeren voor jongeren. Ik hoop dus maar dat ik jong genoeg ben om het te begrijpen.

Zoals het gebekt is....

Zo zingt het vogeltje. Elk land zijn favoriete sport. Waar men in NL veel over schaatsen hoort, is daar hiervan niets te zien of te horen. Daartegenover staat dat handballen een nationale sport is. En een half uurtje geleden heeft DK het Europese Kampioensschap gewonnen. Gewonnen in Servië over Servië(dat viert mijn schoondochter) want ook de landen die bij de Jugoslavische eenheid hoorden, zijn bezeten van handballen. Croatie op de derde plaats; een aardig weetje.

Het is een goede zondag om TV te kijken. Het heeft bijna de hele dag gesneeuwd...

....maar goed dat het dak op de fietsenschuur net op tijd klaar was....

Er werd gewerkt aan en in de werkplaats. De zoon kwam helpen, wat een zegen, en had zijn zoontje bij. 's Middags kwam Carl ook op bezoek. Nu zijn ze allebei zo groot dat ze samen wat gaan spelen en kattekwaad uit halen.

De sneeuw blijft liggen en het vriest ook overdag. Van zo'n sneeuw kun je geen sneeuwpop maken;  jammer. Maar de gure wind is gaan liggen en het was goed weer om te werken. Caroline had een cake gebakken, met moeders hulp; de "jongens" hadden een voetbal toernee.

De fietsenschuur is klaar; de werkplaats is leeggeruimd. Daar moet een nieuwe zoldering in. Er is een hoop naar de stort gegaan; de rest staat in de garage. En de auto...die staat gewoon buiten!

Morgen doen we h e l e m a a l niks!

Zo vreselijk triest....

Toen we onze zaak nog hadden hadden we een paar medewerkers. En in een kleine zaak wordt je een beetje elkaars familie. Een van onze vroegere medewerkers heeft vandaag zijn zoon begraven. Natuurlijk waren we op de begrafenis. Oh, hoe diep en innig triest. Hij heeft zichzelf van het leven beroofd. Zijn ouders zijn kapot! Geslagen mensen; hoe moeten ze daarmee nu verder leven?



Hij werd begraven vanuit de kerk in Lyng, een mooi gebouw met veel licht en een mooie architectuur.
Het was er licht, want er is vannacht een pak sneeuw gevallen.
Maar de gure wind was er nog steeds, zodat je én van binnen én van buiten bibberde....

Soms gebeuren er dingen die niet mógen gebeuren....maar ze gebeuren toch.

Winterwarm.

Het heeft twee dagen hard gevroren, ook overdag. De zon heeft geschenen uit een stralende ijsblauwe hemel en dan is het buiten goed te houden.

Vanmiddag begon het te waaien; de temperatuur is gestegen, maar door de wind voelt het aan als 15 graden vorst. Dan is het buiten niet te harden.

We gooien maar wat ekstra hout in de kachel.....en ik kruip in mijn hoekje....

Daar staat mijn muziek, daar ligt mijn breiwerk....en mijn boek.....en mijn puzzel.....

Winterwerk.

Er moet een nieuw schuurtje komen voor de fietsen. De kenners onder jullie zullen zeggen: " je hebt toch zo'n grote garage met aanbouw", maar toch moet er een schuurtje bijkomen. En daarom is mijn "Handy-man" aan het zagen en timmeren geslagen.

Het weer laat zich van zijn (of is het haar) beste kant zien. Knitterende vorst en een helder blauwe hemel. Als er zo doorgewerkt wordt is het over een paar dagen klaar.

Heerlijk toch....zo'n Handy-man!