Donker is het 's ochtends, pikke, pikke donker! Daarom blijf ik in het weekend lekker lang onder de wol.
Graag met een goed boek en het idéé dat niks moet en alles mag.
Maar vandaag zou "die Anne" komen met haar vriend Sebastian.
Anne, die anderhalf jaar geleden praktikant bij ons was. Die in Kiel woont en deens studeert. Anne, die onze studiereis naar Kiel tot een succes maakte. Die Anne die deze week een huisje had gehuurd in Harboøre en die ons op de terugreis graag wilde opzoeken.
Zo rond de middag en daarom hadden we voor een lunch gezorgd.
(Ik mag de foto op het blog zetten).
Het was gezellig en het bezoekje had best wat langer mogen duren, maar wij moesten om drie uur in Munkebo zijn en dat is een uur rijden hiervandaan. Eerst moesten we de zoon en kleinzoon ophalen in Odense.
Waarom naar Munkebo? Awel, Sebastian werd 1.jaar. Sebastian is het zoontje van de zus van mijn schoondochter. Hij heeft dus ook Bosnische wortels en in Bosnie wordt er een groot feest gegeven op de eerste verjaardag van het kind. Vraag me niet waarom? Niemand heeft een echte verklaring. Traditie, zegt men. Het kan natuurlijk zijn dat de kindersterfte hoog lag, vroeger, ooit....en dat men daarom wachtte met feestvieren tot het kind één jaar was......
Wij kwamen in ieder geval terecht op een feest waar 70 mensen waren uitgenodigd.
Toespraakje, kindermuziek, overdadig buffet.
Taart en taartjes en de beste vriendin van de familie die een haarlokje afknipt om te bewaren.
Hier is de jarige.....Sebastian!
...en hier wacht Philip op zijn taartenaandeel.
De terugweg was inspannend: weer pikke-pikke donker, spiegelgladde wegen, in het midden van Fyn sneeuwde het hard; dichter bij de Lillebaelt maakte de sneeuw weer plaats voor gladheid......
Gelukkig zijn we goed thuisgekomen, want morgen wil ik naar de dochter. Die is vandaag jarig, maar ja....ik kan niet overal tegelijk zijn. Dus gaan wij haar morgen vieren!
