De kuur.

We hebben wat "afgesnotterd", de chef en ik.

Het was net alsof de verkoudheid van de ene op de andere overging. 

En of het nu is omdat de chef wat minder weerstand heeft dan ik, misschien is het wel omdat hij deze winter al een paar keer aan de peniciline moest, of misschien speelt de mannelijke genetica ook een rol......hij heeft het hard te verduren gehad de laatste paar dagen.

Maar vandaag kwam Caroline!

Wij moesten nog wat klaarmaken voor haar confirmatie zondag en toen bleef ze maar eten. Ze kookte in feite voor ons, leuk toch!

Zo'n middagje Caroline is de beste kuur voor mannenverkoudheid die je kunt bedenken!

Een weekje weg geweest...

's Woensdags naar de Efteling.

Géén files, géén lange wachttijden, géén drupje regen; wat is de Efteling dan mooi door de ogen van een vierjarige.

We begonnen bij het sprookjesbos, bij het kasteel van Doornroosje. Bij de allereerste schildwacht die zat te snurken bleef Philip al lange tijd stilstaan....en op die mannier is er héél veel te zien...

Met een fotoboekje van het park werd er in de auto nog veel naverteld over alles wat er te zien was.

Natuurlijk het meeste over de Fata Morgana. 

Maar je hoeft niet bang te zijn hoor; het zijn maar poppen.

Toen was het alweer donderdag en gingen we naar "Oma Anny".

Daar broodgegeten en toen nog even de stad in.

Oma Anny wilde nog wat kleding kopen en is goed geslaagd.

Vrijdag nog wat boodschappen doen en toen gingen Philip en zijn ouders weer naar huis.

En gisterenavond reden ook wij weer naar het hoge noorden en hebben het huisje in het bos weer voor een maandje afgesloten.

Ja, we reden langs de paasvuren, die vanaf de hoogte van Arnhem tot aan Hamburg overal te zien (en te ruiken) waren.

Tussen de paasvuren door...

Tussen de paasvuren door reden wij terug naar huis. Een gezellig weekje Nederland rijker.

De meeste tijd waren Philip en zijn ouders bij ons; dat geeft leven in de brouwerij (en een hulpje bij het schilderen).

Want het huisje in het bos moest een schoonheidskuur ondergaan.

De keukenkastjes zijn parelgrijs geschilderd en de muren en het plafond wit. 

We doen het met het oog op een hopelijke verkoop dit jaar. We hebben er van genoten al die jaren, maar er gaat toch ieder jaar veel werk in zitten. Heg knippen, regelmatig onderhoud en af en toe vernieuwingen kosten én tijd én geld. En we hebben al een huis hier, waar je je nooit hoeft te vervelen.

Dus....iemand interesse????

Maar enfin, schoondochter en ik lieten de heren schilderen en gingen op stadstoer.

Philip had z'n stepje bij en zat geduldig uit te rusten en te wachten op mama die in de paskamer stond.

Nøjjj, wat kan hij zielig kijken...

Dinsdags moesten we de oude twee- en driezitsbanken kwijt zien te raken. Eerst naar de Kringloop, maar die wilden hem niet.

Toen naar de "afvalverwerking" gereden. Gesloten. Er hing wel een telefoonnummer. 

Dag meneer. Ik heb een probleempje. Ik moet wat meubels kwijt, maar ik heb geen pasje of kaart, omdat ik uit Denemarken kom. Kan ik het toch morgen hier naar toe brengen?

Nou, dat denk ik niet mevrouw. Onze stortplaatsen worden door de inwoners betaald via hun belasting en daar mogen anderen geen gebruik van maken.

Maar ik wil er best voor betalen hoor. Ik kan toch moeilijk alles mee terug naar Denemarken nemen

Nee, dat snap ik wel mevrouw. Ik vind het ook goed dat u het vraagt. Maar we durven geen precedens te scheppen.

Zal ik het dan maar in het bos achterlaten, zodat de gemeente het op moet ruimen?

Weet u mevrouw, ik zit hier maar alleen. Ik zal het eens gaan navragen.

Kunt u mij over twee uur terug bellen?

Naast ons huisje in het bos woont een erg aardige man, die alles op zijn wagen laadde en voor ons naar de stort reed. 

..............morgen verder....

Paasvakantie.

Op weg naar huis.
Paasvakantie!

De week vóór Pasen is het hier vakantie.

De scholen zijn dicht.

Veel bedrijven ook.

Se 22.ste gaan we weer aan de slag.

Wat een wolken hè.

Er is geen druppel regen gevallen.

Prettige Paasdagen !!

Ook afgestreept !

Een keer per jaar is er visitatie voor de jongeren die naar mijn beroepelijke mening in aanmerking komen voor een STU = en Særlig Tilrettelagt Ungdomsuddannelse, oftewel een specifiek individele jongerenopleiding.
Als ik een aanvraag schrijf, dan houdt dat in dat de jongere het recht op deze opleiding heeft en áls het wordt afgewezen het wettelijk recht op klagen heeft.

Hier liggen drie mappen met in totaal 20 aanvragen, aangevuld met rapporten van psychiaters, dokters, psychologen en terapeuten, uitspraken van scholen en opleidingen, papieren van de jeugdzorg of het arbejdsbureau enz. enz. (wat ik allemaal heb moeten lezen).
Elke aanvraag is het product van een langdurend proces en daarom is het een verademing als het af is.

20 heb ik er geschreven voor de STU in onze gemeente; vijf heb ik geschreven voor schoolverlaters van de dovenschool, 2 voor jongeren die in een instituut wonen en 2 voor jongeren uit Vejle, die hier naar school gaan.

Vandaag heb ik de Fredericia jongeren overgedragen aan het visitatie-team in onze gemeente.
Met een persoonlijk commentaar natuurlijk.

Afkruisen dus!

Huisje kijken.

De makelaar, een aardige jonge vrouw, was uit bed gebeld om de komende woning van het slot te draaien. Het arme kind was griepig, maar er was de zoon veel aan gelegen dat vaders, die bouwtechnicus is, de woning goed kon keuren. Een bouwtechnicus kijkt toch meer professioneel rond in zo'n huis. Daarom hadden we zo'n dikke drie kwartier om alles te inspiceren. Philip was er natuurlijk ook bij en, oh groot geluk, zijn allerbeste vriend woont op de hoek van dezelfde straat. Het vriendje kwam net naar buiten en huppekee, ook mee naar binnen in Philips komende stekje. Het weer was goed en de meeste tijd speelden ze buiten onder het toeziend oog van de vader van het vriendje. Die twee krijgen vast een heerlijke zomer!

"Het huis is in goede staat", constateerde de bouwtechnicus, waarna álles nog een ekstra bekeken werd.

Een huis in drie verdiepingen; een zogenaamd tweelinghuis, waarvan er heel veel te vinden zijn in het Skibhuskvarter.

De huizen zijn rond de eerste wereldoorlog gebouwd door de scheepsreder Mærsk. Er lag toendertijd (en vele jaren lang) een grote werft in Odense en Mærsk bouwde de huizen voor zijn personeel. Destijds woonden er vier families in een tweelinghuis, nu maar twee. Bij alle huizen is een grote tuin, om groente te kweken.

De tuin die bij deze woning hoorde was iets kleiner dan de meesten.

In het souterrein, want dat is het in feite (kelder noemen ze dat hier) is een slaapkamer, een ruimte voor een prachtige werkplaats, een flinke provisieruimte en aan het einde van de gang een deur die naar de tuin voert.

Op de begane grond een flinke doorzon kamer en een doorkijkdeur naar een heerlijke keuken op het zuidwesten. Vanuit de keuken kom je op een lekker overdekt terras, dus ik denk dat de keuken dé woonruimte bij uitstek wordt.

Daarom werd er ook gerekend en op de vingers geteld of het mogelijk is om de keuken, die ergens uit de jaren 50 is, te moderniseren.

Ondanks de goede staat van het huis zal er toch een hoop werk verricht moeten worden. 

Niemand hoeft zich deze zomer dus te vervelen :-)

In de stad.

In de steden zijn de huizen duur, vooral in een stad als Odense. Als je dan nog speciale wensen hebt voor een speciale wijk van de stad, dan zoek je lang voor je iets naar je zin vindt. En als je feitelijk goedkoop huurt, tja, dan wacht je nog langer.

Maar nu hebben zoonlief en eega toch een huis naar hun hart gevonden.

Vandaag is de koopacte ondertekend en zondag mogen wij even mee gaan kijken.

Een huis in het populaire "Skibhuskvarter".

In de dorpen zijn de huizen goedkoop. Vooral in de leeglopende gebieden. De bevolking groeit hier maar met mondjesmaat, een paar duizend per jaar. We zijn hier nu met 5,5 millioen en dat is weinig. Hiervan wonen er 1,2 millioen in en rond Kopenhagen.

Plek genoeg dus, maar dat schept problemen. Dorpen lopen leeg, hele gebieden worden "achterstandsgebieden".

verwachte bevolkingsgroei  2010 - 2040

Onze stad ligt "in het midden" met een te verwachten kleine groei.

Tja.......................