Robots

Vandaag was het weer huis-en tuinwerk. Gelukkig dat we het nog kunnen, maar af en toe denk ik dat de techniek best wat mag opschieten met het maken van (nog meer) robots.

Ik las deze week een artikeltje over wat ons te wachten staat op het gebied van technische snufjes, lees vooral robot-werk.

Over een aantal jaren (en hier rekent men met hooguit 10 jaar)is  het lange-afstands transport overgenomen door robots.

Die nemen het werk van de vrachtwagenchauffeurs en toeringcars over. Ook taxibedrijven krijgen misschien een gps (tom-tom) die niet alleen de weg weet maar er op commando naar toe kan rijden, zonder chauffeur.

MacDonalds en andere burgerbars krijgen robotten die de burgers maken. Allemaal precies even groot en vlugger dan mensenhanden dat kunnen.

Als je bij de dokter komt kan een robot de diagnose stellen en een recept uitschrijven. Een robot vergeet niets en kan alle data in een mum van tijd verwerken. De chirurgie wordt ook door een machine uitgevoerd.

Het kassapersoneel wordt nu al op veel plaatsen vervangen door een scanner; nu wordt de etikettering op spullen verbeterd, zodat je zo alles meteen in je tas kunt doen, want er wordt automatisch in-ge-scanned (ook dat wat je in je zakken hebt).

Bij de bank zijn er nu al veel minder mensen nodig; de bankpas en het net-bankieren hebben al het meeste overgenomen en de beurs- speculanten speculeren nu ook gewoon thuis via de computer.

Veel van mijn kennissen hebben al een robot stofzuiger. Niet dat die

nu goed schoonmaakt, (de hoeken slaat hij over) maar ideaal om honden-en kattenharen op te zuigen of de broodkruimels na het ontbijt.

En wat vind je van die toiletten die je van achteren netjes schoonspoelen en dan drogen met de föhn? Wel wat voor te zeggen, vooral als je armen te kort worden.

Robots zijn al zo gewoon in onze wereld. Niemand staat er vandaag van te kijken dat deuren automatisch openen. Of dat de meter vanuit een centrale wordt afgelezen. Of dat een auto zelf kan parkeren of......

Nu nog eentje die de heg knipt en het onkruid wiet....wie weet!

Het raakt je hart.

Ik zag hen langskomen.

Hij wankelde iets; zij klemde zijn hand vast in de hare.

Als twee drenkelingen.

Hij veegde de tranen van zijn wangen, maar er bleven nieuwe komen.

Zijn ogen waren rood en gezwollen.

Haar gezicht had een verbijsterde uitdrukking; 

haar mond was samengeknepen in een wanhopige grijns.

Ze spraken niet.

Hun gezichten zeiden alles.

Ze waren, zo te schatten, begin veertig allebei.

Elkaar vasthoudend om overeind te blijven.

Een stil, innig verdrietig paar.

Ik ken ze niet; ze kwamen toevallig aan mij voorbij.....

Ik ken hun verdriet niet.

Toch staan ze in mijn geheugen geprent.

En ik maan mezelf om steeds de lichte uren te tellen.

Zomerzondag.

• Vrijdag: Kopenhagen.
• Zaterdag: verjaardag (en een bezoekje bij Ikea)
• Zondag......zucht: "we zullen toch echt iets aan de tuin moeten doen...en vegen...en opruimen...en de tuinbank zakt bijna door de knieën...."

Ring, ring: "Mag Carl een paar uurtjes komen, want we willen nieuwe bedden kopen en dat is niks voor hem om mee te komen."

• We hebben een nieuwe tuinbank gemaakt.....
• In de voortuin is het onkruid weer verdwenen.......

• Er is gespeeld, gegeten en gesnoept.

• En met water geplensd....

Daar is de zondag toch ook voor?!

Vandaag?

Heb ik een bezoekje afgelegd bij de chiropraxie. Twee weken geleden kreeg ik last van m'n rug (komt wel eens vaker voor) maar normaal kan ik hem zelf weer gezond trainen. Dat ging deze keer niet vlug genoeg naar mijn idée. Dan maar een afspraak en jaaa, ...een druk en een draai en ik swing weer met m'n heupen!

Let's dance!

Rijen, rijen, rijen....

....in een wagentje.

Alweer naar Sjælland; alweer naar 's lands hoofdstad.

Nu voor een tandartsafspraak voor meneer hier.

...nadere uitleg komt nog wel een keer...

Er wonen meer dan 1,2 miljoen mensen in København.

Hoe groot is de kans dus om iemand die je kent tegen te komen?

Klein, zeer klein.

Maar daar stonden we te wachten voor het zebrapad bij het raadhuisplein en wie komt daar voorbij gefietst?

Michael, de zoon van mijn schoonzus.

Hij was al even verbaasd om ons te zien als wij hem!

Na wat bij gekletst te hebben en een afspraak voor een familiedagje in augustus, gingen we naar Tivoli.

Je kunt een park-kaart kopen óf een park-en-toerkaart, maar wij hoeven niet meer in al die draai-en vaart dingen, dus een parkkaart is genoeg.

Gezellig om weer even de Tivoli-sfeer te proeven.

Het weer: PRACHTIG.

Een biertje gedronken (aan de dure kant), wat gegeten en een (zeer prijzige) kop koffie gedronken. Na afloop parkeertarief betaald in de P-garage (héél duur)......Conclusie: København is duur!

Doe daar de brug-tol bij, dan ben ik (en de huishoudbeurs) blij dat ik voorlopig niet naar Sjælland hoef/moet.

Maar het weer was PRACHTIG.

Vandaag weer naar het oosten gereden, maar nu "slechts" tot Odense, waar de schone dochter haar verjaardag vierde. 

Het huis is al aardig op orde.

De keuken is helemaal klaar op een stuk plafond na....; de kamer wacht nog op een eetkamertafel die besteld is; boven is bijna alles in orde....en ik heb helemaal geen foto's gemaakt, zo druk had ik het met praten, met spelen, met eten...

Drie man op de schommel.

En het weer is nog steeds PRACHTIG.

Leuk hotelletje..

Omdat we wisten dat het laat zou worden, de avond van de bruiloft, hadden we al een tijdje geleden een kamer gereserveerd in 

hotel Rye.

Ik kan het aanbevelen, áls je er geen bezwaar tegen hebt dat de gezamelijk gedeelde badkamers op de gang liggen .

Schoon was het er; en voor een ieder een badjas, badsloffen en lekker dikke handdoeken.

Goede bedden én, inderdaad als beloofd, een persoonlijke sfeer.     's Morgens was er zelfgebakken brood, zelfgemaakte jam, pannekoeken, yoghurt...enfin alles wat een goed ontbijt kenmerkt.

Alle kamers zijn zeer persoonlijk ingericht. De onze was voorzien van muurschilderingen met Trompe l' Oeil.

Je moest er echt af en toe met je neus bovenop staan om te zien of het "echt" was of een schildering.

De prijs voor een overnachting? 800 kroner voor een kamer en da's goedkoop voor København.

De bruiloft.

Hoe het er aan toe gaat op een echte deense bruiloft? Dat zal ik eens vertellen.

De ceremonie van het ja-zeggen is het gedeelte dat de minste tijd in beslag neemt.

Okay, je kunt in de kerk trouwen, dan duurt het ietsje langer, maar nooit meer dan een klein half uurtje. "Ons" bruidspaar trouwde voor de wet.

Omdat de lokatie aan het meer van Bagsværd lag, was er een boot gehuurd, waarop de Giftefoged (ambtenaar van de burgerlijke stand) plaatsnam, het ritueel verrichtte en tien minuten later stond ze weer aan wal.

Wij vaarden nog een uurtje op het grote meer. We kregen champagne, aardbeien en sarah-bernard gebakjes.

Toen de boot aanlegde stond de grote bruidstaart op tafel en de koffie was klaar.

Heerlijk weer was het; alles kon buiten worden gevierd!

Om zes uur was het tijd voor het dinér.

Gerookte zalmpaté omhuld door een filet van witte vis met kaviaar, salade en safransauce.

Filet van Kroondier (ree/hert) met peterselieaardappeltjes, gesauteerde groente en portwijnsauce.

Chokoladetruffelcake met gemarineerde bessen en zwartebessen sorbet.

Het tema was : Margarieten.

In het bruidsboeket, op tafel, in potten en kruiken 

en binnen.

De eerste speech: de vader van de bruid.

Tweede speech: de bruidegom.

Als derde: het lied geschreven door de moeder van de bruid.

Als vierde: een schetch van de zus .

Weer een speech: mijn eega.

Dan een schetch van twee vriendinnen.

Een speech van haar oudste vriendin.

Een schetch van de vrienden van de bruidegom.

En dat allemaal tijdens het dinér.

En elke keer weer werd er met de messen op de borden getrommeld: het teken dat bruid en bruidegom op de stoelen moeten staan om elkaar te kussen..

Elke keer als de bruid zich terugtrok, dan kwamen alle jonge vrouwen vlug naar voren om de bruidegom te kussen (voorzien van een goede laag lippenstift).

...en omgekeerd natuurlijk ook, als de bruidegom weg was..

Om kwart over elf kregen we koffie avec' en om kwart voor twaalf werd dan eindelijk de bruidsdans gedanst.

Die eindigt altijd met het taktvaste geklap van de gasten, die zich dichter en dichter rond het bruidspaar scharen, waarna het paartje in een stevige omhelzing eindigt.

Dan wordt de bruidegom opgetild en worden de tenen van zijn sokken eraf geknipt, zodat hij niet meer op vrijersvoeten naar andere meisjes kan.

De disk-jockey had intussen zijn aparatuur klaargestoomd en er werd tot in de vroege ochtend gedanst. Dat laatste heb ik van horen-zeggen, want om iets na tweeen vonden de eega en ik het welletjes en zochten ons hotelletje op. 

half twaalf.

Een pinksterbruiloft, als de nachten licht zijn en de avonden zwoel. Mooier kan haast niet.

De bruid!

19 jaar geleden gingen mijn eega en ik een kijkje nemen in het plaatselijke opvangcentrum voor vluchtelingen.

Een ogen-opener, moet ik zeggen.

Er waren destijds vooral veel mensen uit het vroegere Joegoslavien.

We maakten kennis met echtpaar met twee kleine kinderen.

Zij woonden op twee kleine kamertjes, konden gebruik maken van een gezamelijke keuken en douche/toilet. Plaats voor een beetje privéleven was er niet of nauwelijks. 

Deze vluchtelingen kregen geen werkvergunning. Ze gingen immers terug naar hun eigen land als het weer mogelijk was. Maar dat duurde lang; veel langer dan iedereen verwachtte.

Ze kregen drie uurtjes per week taal-les om iets van de deense taal te leren begrijpen. De kinderen mochten niet naar school, maar er was een soort creche gemaakt, waar een beetje onderwijs werd gegeven.

Een kommerlig leven, dat bestond uit wachten; heimwee; een vaderland in ruines; het missen van de familie en de ongewisheid met wat er "thuis" gebeurde.

We inviteerden ze op het eten bij ons. We gingen op bezoek in het centrum. Ik leerde Suzana de deense taal. We werden vrienden.

Vrienden voor het leven.

Gisteren trouwde Saranda. De oudste dochter. En wij waren uitgenodigd op de bruiloft.....

<3 <3 <3

Zo mooi!

Zo dankbaar!