Wat een verschil is er toch tussen ziekenhuizen oftewel EHBO's.
Dat heb ik deze week gemerkt.
Zoals ik eerder schreef werd de man zondagnacht doorverwezen naar de Skadestue in Kolding Ziekenhuis.
De dienstdoende arts geeft je identiteitsnummer door, zodat men weet dat je eraan komt.
In Kolding op een belletje drukken en de deur zoemt open.
Naar het loket, naar de wachthebbende persoon om je te melden.
"Ja meneer, ik zie het al: U bloedt flink.
Neem maar even plaats".
Er staan zes houten stoelen (design - dat wel) langs de muur; dat is alles.
Geen plantje, geen koffie, geen water, geen tijdschrift: NIKS.
En maar wachten.
Eindelijk gaan de afgeplakte glazen deuren open om een jongen door te laten met z'n been in het gips. De verpleegster volgt hem tot de deur en ik stond al op, omdat ik dacht dat het onze beurt was. De verpleegster wilde echter weer ongezien naar binnen glippen, maar bleef geïrriteerd staan toen ik vroeg of we nog lang moesten wachten.
"Ja", zei ze, er waren net twee patiënten met hartstilstand binnengekomen, dus het kon nog wel lang duren voor er naar de man gekeken kon worden.
Ze had geen oog voor het bloed; ze vroeg niet wat er aan de hand was; we konden blijven zitten waar we zaten.
Een heel andere service krijg je in Vejle ziekenhuis.
Ook hier was er wachttijd, maar er kwam geregeld iemand controleren hoe manlief eraan toe was.
Ze kwamen met water, met zakken voor het bloed, met papier en we werden de hele tijd op de hoogte gehouden wanneer we de arts konden verwachten. Dit personeel, van hoog tot laag, zág ons zitten.
Ook op de opname afdeling was de service fantastisch.
Vooral omdat je precies wist wat er ging gebeuren!
Niet voor niets is Vejle ziekenhuis al voor de vijfde keer gekozen tot "ziekenhuis van het jaar".
