Hard gewerkt

...en dat nog wel op een zondag...

Maar het kon niet anders.

De chef zit nog in de lappenmand na de neusoperatie en de ellende daarna met al die neusbloedingen. Zijn energie staat op nul. 
Hij moet het ook heel rustig aan doen, anders begint het weer te bloeden. Hij ziet er maar bleekjes uit, al zeg ik het zelf.

Maar het volgend weekend móet er vloerfolie worden gelegd in Humlebæk en de zoon kon vandáág komen helpen.

Met z'n drieën zijn we zowat de hele dag bezig geweest.

Alle banen (46 stuks van ca. 9 meter) zijn voorzien van laminaat en op maat geknipt.

Om zes uur waren we klaar; de chef was afgepeigerd!

Een beetje jammer was het wel dat we niet van het licht en de zon konden genieten. Even naar de Aldi voor melk, meer zat er niet in.

De sneeuw van gisteren ligt hier nog en met de zon erop was het in de huiskamer plotsklaps zo licht, dat de roetvlekken van de olielampjes op het plafond om poetsdoeken riepen. 

Geen tijd, jongens; volgende week beter.

PS: Iedereen móet hier zijn stoep sneeuwvrij maken, anders kan er een bekeuring vallen.

Dus heb ik samen met de (jonge) buurman gisteren staan schuiven; de chef mocht het immers niet ;-)

Aardig van de buurman; hij nam het grootste gedeelte voor zijn rekening.

(Ik veegde voor de deur bij Jacobsen; burenhulp).

Vitalisering

Cursus in cognitief counseling gefaciliteerd door vitaliseringswerktuigen.

Klink imponerend, nietwaar?

Niets is minder waar. 

Het is een methode die wij gebruiken in het begeleiden en raadgeven aan jongeren die hun weg door de straten van het onderwijs moeten vinden.

Cognitief is de wijze waarop men vragen stelt, vitalisering is een schema waar dit wordt ingeschreven.

(heel simpel uitgelegd)

Gisteren en vandaag was ik daarom samen met mijn collegae op cursus.

In Brejning bij Vejle.

Mijn collega's bleven slapen (lekker luxe), maar ik vond het vertrouwder om de eega onder controle te hebben en kroop in m'n eigen bed. Maar goed ook, want vannacht begon het wéér te bloeden. Gelukkig kregen we het deze keer gestelpt, maar hij heeft er wel extra bloedstollens erbij gekregen.

't Is toch wat met die neus!

Zie je mij?

Wat een verschil is er toch tussen ziekenhuizen oftewel EHBO's.

Dat heb ik deze week gemerkt.

Zoals ik eerder schreef werd de man zondagnacht doorverwezen naar de Skadestue in Kolding Ziekenhuis.

De dienstdoende arts geeft je identiteitsnummer door, zodat men weet dat je eraan komt.

In Kolding op een belletje drukken en de deur zoemt open.

Naar het loket, naar de wachthebbende persoon om je te melden.

"Ja meneer, ik zie het al: U bloedt flink.

Neem maar even plaats".

Er staan zes houten stoelen (design - dat wel) langs de muur; dat is alles.

Geen plantje, geen koffie, geen water, geen tijdschrift: NIKS.

En maar wachten.

Eindelijk gaan de afgeplakte glazen deuren open om een jongen door te laten met z'n been in het gips. De verpleegster volgt hem tot de deur en ik stond al op, omdat ik dacht dat het onze beurt was. De verpleegster wilde echter weer ongezien naar binnen glippen, maar bleef geïrriteerd staan toen ik vroeg of we nog lang moesten wachten.

"Ja", zei ze, er waren net twee patiënten met hartstilstand binnengekomen, dus het kon nog wel lang duren voor er naar de man gekeken kon worden.

Ze had geen oog voor het bloed; ze vroeg niet wat er aan de hand was; we konden blijven zitten waar we zaten.

Een heel andere service krijg je in Vejle ziekenhuis.

Ook hier was er wachttijd, maar er kwam geregeld iemand controleren hoe manlief eraan toe was. 

Ze kwamen met water, met zakken voor het bloed, met papier en we werden de hele tijd op de hoogte gehouden wanneer we de arts konden verwachten. Dit personeel, van hoog tot laag, zág ons zitten.

Ook op de opname afdeling was de service fantastisch.

Vooral omdat je precies wist wat er ging gebeuren!

Niet voor niets is Vejle ziekenhuis al voor de vijfde keer gekozen tot "ziekenhuis van het jaar".

Hij is weer thuis.

Hij is weer thuis, mijn mannetje, na een nachtje ziekenhuis.

Vorige week zijn er poliepen weggehaald in zijn neus en zondagavond/nacht begon het te bloeden.

Het hield niet op, de dokterswacht gebeld en we moesten naar de Skadestuen (eerste hulp) in Kolding.

Daar hadden ze geen tijd, dus vandaar door naar Vejle.

Het uitzuigen van de neus en keel hielp , het bloeden werd minder maar het hield niet helemaal op.  Om half zes 's morgens waren we weer thuis....(ik hield vrij tot tien uur voor ik ging werken). Om half één belt hij op: het bloeden is zo erg nu, dat ze hem in Vejle willen zien. Hup, weer naar het ziekenhuis.

En het hield niet op met bloeden. Alles zat onder! (ook hier thuis - ik heb me wat afgeschrobd).

Ten einde raad hebben ze hem opgenomen.

Vocht toegediend, zoutwater, zoetwater met insuline, pijnstillers, bloedproeven, bloeddruk.

Alles wordt dan gecontroleerd.

Geruststellend (voor mij).

Hij krijgt nu bloedVERDIKKEND medicijn en dat schijnt te helpen.

Tegen de middag was hij weer thuis.

Volgende week controle.

En ik?

Ik ging om tien uur naar bed en sliep tot de wekker afliep. 

(wel met de telefoon naast m'n bed :-))

Foto's

Pixum helpt u met het uitzoeken van de beste foto's. Nou, doen dan maar, dacht ik en klikte op OK.

En ja, Pixum heeft inderdaad de beste foto's uitgezocht voor het album, maar ik heb ook foto's (heel veel zelfs) die nooit door de keuring komen, maar die toch mijn "hart nabije staan".

Nou, enfin; het is klaar; het album van 2014 (met ook wat foto's uit 2013 erin, want toen is het niks geworden met een album maken).

Jaaa, ik weet wel dat de foto's op het net liggen.., in dropbox....én op mijn blog...en misschien nog wel op meerdere plaatsen. 
Maar toch is het leuker om in een album te bladeren.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen en nu zorg ik ervoor dat ik netjes mijn foto's archiveer in datum, maand en jaar.
Een fotograaf wordt ik nooit; een slechte archivaris, dat zit erin!

Het wordt een rustig weekend zonder verplichtingen.
De chef is nog een reconvalescent na zijn operatie.
Het werk gaat toch door.....fijn toch dat het aan huis is. 

De web-cam aan en je kunt zien hoe ver het printwerk gevorderd is.

Intussen lees ik een boek, zet een haakwerkje op en steek de olielampjes aan.

Januari is eindeloos................

Beter worden

Het gaat niet goed met de moeder van Ivona.

Er zitten kankervlekken op de longen en er zijn uitzaaiingen geconstateerd in de botten. Vandaag kreeg ze weer een onderzoek en ik heb begrepen dat er een bespreking wordt gehouden over welke behandeling het wordt.

Een moeilijke tijd...ook voor beide dochters.

In 1992 naar DK gevlucht. Weg uit de Balkan en een nieuwe toekomst opbouwen, hetgeen uitstekend gelukt is. De moeder is verpleegster en heeft tot nu toe bij de thuiszorg gewerkt. Dan weet je natuurlijk verdraaid goed wat je te wachten staat.

En ik? Ik kan niks doen als wat opbeurende woorden, sms-jes en een kaart sturen.....

De chef moest vandaag ook naar een ziekenhuis om de poliepen in zijn neus eruit te laten halen.

Dat gebeurt onder narcose  (gelukkig maar, vindt hij), en de nawerkingen vallen (tot nu toe) veel mee.

Wat een blauwe lucht op dit plaatje!

Zo was het weer helemaal niet vandaag. 

Regen en wind; donker en somber. 

Deze "operatie" schijnt geslaagd te zijn. Nu maar hopen dat de eeuwig terugkomende ontstekingen wegblijven.

Er is ook wel wat leuks geweest de afgelopen dagen.

Gisteren hadden we kaartjes voor het "Nieuwjaarsconcert" met het Odense Symfonieorkester.

Dit jaar werden alles liederen uit de operette "Die Fledermaus" (Flagermusen of De vleermuis) van Johan Strauss (de jongere) gespeeld en gezongen.

En natuurlijk was de Champagnegalop van H.C Lumbye een deel van het programma.

Plop!

Meer kleur.

Begrijp me niet verkeerd; ik mis de sneeuw niet echt, maar tjonge, jonge, wat ís het een donkere winter.

De zon komt gewoonweg niet door de vele dikke regenwolken heen, zodat het de hele dag somber blijft.

Zo is januari nu eenmaal en ooit (diepe zucht) komt er een einde aan.

Maar: als ik naar mijn werk rij, dan gaat de jeugd naar school. Op fietsen, met een slecht werkend lichtje of zelfs zonder fietslamp.

Doe daar dan zwarte jassen en donkere sjaals bij en voilá, dé combinatie om niet of moeilijk gezien te worden.

Je kunt er reflexvesten overheen dragen, maar dat doet geen enkele jongeling.

Daarom:

Kunnen we de mode van de jaren 80 niet herschapen?

Of in elk geval de kleuren ervan?

Turquoise, oranje, lichtblauwe jassen?

(met een knipoog)