Eind oktober.

Eind oktober en nog heerlijk weer overdag. 't Wordt nu wel kouder 's nachts. Gelukkig dat ik zondag het gras nog gemaaid heb; de ochtend daarop lag er een waasje rijm op.

De tuinstoelen staan opgeslagen in de kas, de waterslang is opgeborgen, de verwarming is hoger gezet en mijn laarzen zijn verzoold. 't Is weer helemaal "in" om schoenen en laarzen naar de schoenmaker te brengen.

En als de dagen korter worden dan lijkt het ook net alsof de tijd sneller gaat. De donderdag is alweer bijna voorbij.

Mijn energie is ook in winterstand geraakt, zelfs al is er genoeg te doen. Op het werk en in de vrije uren.

De chef is begonnen om zijn vaar-bekwaamheid diploma te halen. Elke maandagavond van zeven tot half tien buigt hij zich over zeekaarten en vaarregels.

Het is nog een hele studie die tot ver in het voorjaar duurt en wordt afgesloten met een theoretisch en praktisch examen.

Dinsdags is het weer zingen voor mij. En daarnaast het bijhouden van de website en een Facebook groep.

En natuurlijk even op bezoek bij mijn vrienden, die die zo verdrietig zijn over het lot van hun zoon....

Gisteren had ik een etentje met de dames, die ook met een alt-stem zingen (we zijn met z'n zessen).

Eigenlijk heb ik nog kaartjes voor de film. Dat moet maar wachten tot...... Vanavond hadden we geen zin. Na mijn eigen werk heb ik deze week ook in de zaak geholpen en vanavond namen we genoegen met een gebakken ei met bacon in plaats van een warme maaltijd. 

Dan heb ik zaterdagmiddag nog een uitje met de "Poetsvrouwen", de vrouwelijke tegelpoetsters, oftewel KFUK. Dat wordt gehouden in de museumboerderij Kringsminde en het is dat ik met een vriendin heb afgesproken, anders had ik verstek laten gaan.

Als klap op de vuurpijl is Jeff zondag jarig en ik heb beloofd om een appeltaart en hindbærsnitter te bakken.

Ach, dan wordt er maar niet veel gepoetst deze week (ik doe de tegelpoetsters dus geen eer aan), maar het is toch zo vroeg donker dat de spinnenwebben best een weekje langer ongestoord kunnen hangen.

Vluchtig.

Geluk is vluchtig, schreven schoondochter en ik via Viber. En je weet pas hoe ongecompliceerd het leven lijkt tot er iets gaat schuiven.

Bij de zoon van mijn vriendin is botkanker geconstateerd. Onder in zijn rug. Niet te opereren, daarom moet hij én aan de chemo én aan de bestraling.

Hij is net zo oud als mijn zoon....  Een vrouw, een kind...

Zo triest!

En zie nu de beroemde Deense band Shu-bi-dua.

De voorzanger kreeg een hersenbloeding en is er zeer gehavend uitgekomen. Heeft weer moeten leren praten, zit in een rolstoel, maar is weer "terug" als mens.

Deze band begon in de jaren zeventig en tot voor vier jaar geleden kwam er elk jaar een nieuwe hit uit. Met een beetje sarcasme en een vleugje ironie werd het land en haar bevolking bezongen.

Fredericia Teater besloot er een musical omheen te bouwen, die wij gisterenavond hebben gezien.

Geweldig: wat een show! Wat een feest!

80.000 kaartjes zijn er verkocht en de voorstelling speelt over een paar weken in Kopenhagen en daarna in Aarhus.

Goed gedaan!

Tja, de wintertijd is ook hier ingegaan. Nu gaat de zon al om vijf uur onder. Ik vind er niks aan dat het al zo vroeg donker wordt.

Kouder is het ook aan het worden. De eerste nachtvorst vanochtend.

 Ik heb de vochtvreter weer in m'n auto gelegd. Een oude sok, gevuld met kattenbakgruis.

Dat helpt een heleboel; de auto is 's morgens vochtvrij.

Halloween.

Wij betaalden entree (gaat naar een goed doel) en wandelden een uur lang over de stadswallen, Caroline en ik.

Op de wallen waren geesten, spoken, zombies en heksen aanwezig, die er dus eigenlijk waren om de mens een schrik in z'n lijf te jagen. Maar omdat Caroline en ik de eerste ronde deden, waar veel kleine kinderen meeliepen, viel het met dat verschrikken veel mee/tegen.

Ach, zeiden we, het geld gaat naar een goed doel en wij krijgen beweging.

Overvaren.

Er wordt aan de weg gewerkt in een groot gedeelte van Schleswig. Dat betekent file, file en file. Van Hamburg af tot aan het Noord-Oostzee kanaal, dat wij het Kielerkanaal noemen.

Wij waren een paar daagjes in Nederland geweest en eigenlijk te laat aangereden.

Oef! Dat wordt filerijden!!

"Zullen we dan maar proberen om even na Bremen de snelweg te verlaten , naar de waddenkust rijden om met de pont over de Elbe gezet te worden?" Yes!

Afslag Horneburg en dan naar het noorden, richting Wischhafen.

Wat een mooi gebied. Daar kom je normaal nooit. 

Das Altes Land wordt het genoemd. De fruittuin van Duitsland. Het stond er vol met appel-, peren- en pruimenbomen, die natuurlijk rond deze tijd geoogst worden. Er waren daarom een aantal tractoren op de weg, die gelukkig geen echte opstoppingen veroorzaakten.

Heel het gebied rook naar appels; was doordrenkt van fruitgeuren. 

Er waren vele bedrijfjes die, zo te ruiken, appelsap, appelmoes, appelcider enz. maakten.

De pont had net aangelegd toen we aan kwamen rijden. Er varen vier ponten in routevaart. En de pont doet er zo'n 20 minuten over om naar de overkant te komen. De Elbe is breed.

Er kunnen best veel (vracht)wagens op.

Het koste ons 10 Euro.

Van Glückstadt over redelijke wegen naar het noordoosten tot we bij Rendsburg de autosnelweg weer opschoten.

In Denemarken regende het gisteren.

Vandaag zag de lucht er zo uit:

Hier geknipt uit het zijraam boven:

Tja, zo zijn we beiden weer volop aan het werk. Druk op de zaak thuis voor de chef en ik stond voor een workshop met deelname van Henriette van het ministerie van Onderwijs, Epinion en collega's van verschillende plaatsen uit de regio. Alles goed verlopen, gelukkig maar!

Nu nog mijn broer(tje) bellen om hem te feliciteren!

Na een ellendig jaar met die kolere-ziekte is hij er toch maar mooi doorheen gekomen. Dat moet vast gevierd worden!

De jarige.

De laatste in de rij; ons jongste kleinkind Philip wordt vandaag 6 jaar. Natuurlijk moesten we daarbij zijn!

We waren aan de "late" kant. Eerst was er nog een klant en daarna was er file op file. We reden anderhalf uur om 45 kilometer verder te komen. Maar welkom waren we in ieder geval!

We kregen broodjes en taart en daarna waren er lopende allerlei vormen voor pannenkoeken en snacks.

Blini's, pannenkoeken met zalm, met bacon, met appel en tot slot geflambeerde pannenkoekjes met ijs. Mmmmmmm.

Hoera voor Philip!

Nu verkleuren de bomen.

De vogels pikken de insecten en wormen op.

De bomen verkleuren ineens; vorige week was alles nog groen.

De barometer staat op "fair", maar het licht laat het afweten.

De herfst is gekomen.

De poes slaapt op de kussens van de tuinstoelen die nog buiten staan.

Nee, het is niet onze poes. Geen idee waar ze thuishoort, maar ze komt hier elke nacht slapen.

Zou ik maar een kussen in de stoel laten? Alle meubels en kussens gaan eind volgende week de kas in. Als de wintertijd aanbreekt.

Wat dan poes?

Herfstkleding.

Ik ben de ruimte achter de kasten, "de holte", weer ingedoken en heb mijn dikke truien en vesten weer naar voren gehaald. De zomerbloesjes en jurkjes kunnen weer aan hun winterslaap beginnen. Het is kouder geworden, tijd voor de winterjas.

De holte noemt Carl "de geheime kelder" ook al ligt het op de eerste verdieping. Daar wonen de kabouters in de kersttijd. Ik ben benieuwd of de twee jongsten dit jaar nog in de kerstman en de kabouters geloven....

Enfin, ik ben maar wat blij met m'n holte.

Daar staan naast de kerstspullen ook de zomer/winterkleding en schoenen, dingen die misschien bewaard moeten worden (al heb ik er vorig jaar een hoop van weggegooid), schaatsen, kindertekeningen en oude scripties...en meer van dat soort dingen.

Om er in te komen moet ik eerst de helft van mijn hang-kleding uit de kast halen om bij het luik aan de achterkant te komen. Moeilijke toegang dus, maar dat betekent gelukkig ook dat ik er niet allerhande troep in kieper. 

 Deze foto heb ik net genomen. Het lijkt wel een zwart-wit kiekje.

Het laatste daglicht verdwijnt langzaam.

De nieuwe buren, die Jacobsens huis gekocht hebben, zijn de hele dag bezig geweest met het kappen van bomen en struiken in de tuin. Dat was hard nodig en geeft een heel andere kijk op het huis. 

En hoezee!! de andere buren waren aan het helpen. Ja, diegenen die zeiden dat ze het maar niks vonden dat er "buitenlanders" kwamen wonen.  Pais en vree, gelukkig maar. Dan wordt het er een stuk gezelliger op!

Gisteren losten we ook onze bioscoopkaartjes in en waren naar de film "The intern".

Een hele leuke, hartverwarmende film.