Gewoon vandaag.

Niks bijzonders....gewoon vandaag.

Geen regen, wel ietsiepietsie zon.

Op weg naar m'n werk, 's morgens in de vroegte.

Je ziet het niet op de foto, maar links was de grote brand van een paar weken geleden. 

Recht vooruit een gedeelte van de haven. Met pakhuizen, loodsen en containers. Mooi is anders, maar hier wordt wel geld verdiend.

Er ligt ook een uitnodiging op het bureau:

Caspers confirmatie (hernieuwen van de doopbeloften).

Eerst naar de kerk om 11 uur, daarna feest!

Nog even wachten tot april.

Druilerig.

Na al dat geschrijf over mijn werk (allemaal bedankt voor de leuke reacties op mail en facebook) gaat de gewone dag gewoon dagelijks door. Gelukkig maar!

Kijk, ik ben al langer aan het werk bij de chef; als assistente.

Vandaag moest er weer een order de deur uit.

De middag bracht ik door - na het werk en het boodschappen doen - met een boek in de luie stoel.

De chef ging aan het kokkerellen.

We aten spaghetti bolognese, waar de echte Italiaan jaloers op zou worden.

Een regendag vandaag. Druilerig. Geen zonnestraaltje kwam er door het wolkendek.

Maar hier binnen rook het naar Italië.

Mijn werkende jaren 6

In 2006 werden de UU-Centra opgericht.
Mijn school-consulent-collega en ik opperden het idee om een Centrum te maken dat de gemeentes aan weerszijden van de Lillebælt servicerede. 
Wij nodigden degenen die in Middelfart met dezelfde functie als wij zaten uit en gezamenlijk - met z'n vieren legden we ons (uitgewerkte) voorstel voor bij de twee gemeenteraden.
In 2006 was het een feit. UU-Lillebælt werd opgericht.

Het eerste hoofdkwartier werd heel democratisch dicht bij de brug geplaceerd. In het midden van de twee gemeentes.
Het is overigens min of meer een geniaal idee geweest, dat met twee gemeentes, die beiden voor de service betalen. Als de ene gemeentekas leeg raakt en de gemeenteraad wil sparen op het UU centrum, dan steekt de andere gemeente daar en stokje voor.
Het is zo dat het Rijk beslist dat deze centra er moeten zijn. De jeugd MOET studieraad en begeleiding krijgen, vooral bij de overgang van grondschool (negen jaar onderwijs) naar middelbaar onderwijs en hoofdzakelijk voor degenen die daar problemen mee hebben en/of de opleiding verlaten.
De gemeentes bepalen de omvang van de centra. 
Dat betekent dus dat er resultaten geleverd moeten worden!!

In het begin waren de meeste aanstellingen bij UU halve banen. Decanen werkten nog de helft van de tijd op school en de andere helft bij de UU. In de loop der tijd zijn alle aanstellingen full-time geworden en de raadgeving en begeleiding hebben een heel ander karakter dan eerst.

Ik, als ungdomsvejleder stapte met al mijn functies full-time in de UU. In het begin zat ik in m'n uppie midden in de stad, nu liggen we - nog steeds vlak bij de brug - in het "opleiding-stads-deel". Onze buren zijn de beroepsopleidingen op zowel technisch als mercantiel gebied, vooropleidingen, het tiende schooljaar en het centrum voor (supplerende)opleidingen voor volwassenen.

We werken samen met de arbeidsbureaus in beide steden, met alle scholen, met de sociale dienst en noem maar op. 
Ik voel me als een vis in het water.

En toch.....ga ik er een puntje aan breien.
Deze "grand old lady" gaat per 1.juni met pensioen.
Of, zoals ik het zelf noem, ik stop met deze baan en ga ons eigen bedrijf in. Samenwerken met m'n eigen chef.
Het is een heel moeilijke beslissing geweest, want ik doe het zo graag. Maar aan alles komt een einde en ik wil liever stoppen "aan de top" nu ik het nog leuk vind.
Honderden, nee, duizenden jongeren zijn "door mijn handen gegaan".....
Ik zie nu de derde generatie voorbijkomen......

Time to say goodbye. 

Ik ga plaats maken voor mijn jongere collega's...

(over drie maanden)

Mijn werkende jaren 5

Mij hart is altijd bij het raadgeven en begeleiden van jongeren geweest. Nu was ik weer terug.
De doelgroep was meer gespecificeerd geworden: jongeren die moeilijk een keuze konden maken, moeilijk konden leren,  of die vanwege hun sociale erfgoed een achterstand hadden.

Een nieuwe tijd, een nieuwe manier van begeleiden. Ik zocht extra geld bij het Rijk voor mentor-mogelijkheden. En ik nam Lars aan.
Het mentoren zat hem in het bloed. Ik schreef, hij deed. We werden beroemd in het land en werden uitgenodigd door diverse fora om te vertellen over de opzet en de werking van het project. 

Lars had een tijdelijk aanstelling en na twee jaar was de kas leeg. Ik had intussen in mijn eenzame baan gezelschap gekregen van de schoolconsulente en een secretaresse.

De regering begon te focusseren op het tekort aan goede counseling. Alles moest gereorganiseerd worden, het land, de bedrijven, ouders en kinderen waren het beste af als er professionele centra in het land kwamen. 

Daar moest ik bij zijn en het liefste vanaf het begin, zodat ik een vinger in de pap kreeg. Het lukte!! 

Er kwamen 50 UU centra. UU staat voor Ungdommens Uddannelses-vejledning; vertaald: Counseling/studieraadgeving voor jongeren.

Mijn werkende jaren 4

Daar zat ik dan; op de directiegang.

In een een-mans kantoor, pal naast het kantoor van het hoofd van de afdeling onderwijs en het hoofd van de kinderopvang. De directeur zat op het eind van de gang. 
Mijn taak was om de na-schoolse opvang en de jongerenclubs opnieuw te organiseren; de leiding van het leidend personeel op me te nemen én een nieuw centrum te bouwen voor jongeren van 15 - 25 jaar.
Er lag namelijk een gebouw in een saneringsgebied. De hele wijk had een opknapbeurt nodig en het oude vrachtstation lag aan de rand van die wijk. Mijn voorganger had subsidiemiddelen uit een sociale bron aangevraagd en gekregen op voorwaarden. Die voorwaarden waren dat het idee, het plannen en het verbouwen een democratische oplossing moest zijn. Een derde van de onkosten was voor rekening van de gemeente, twee derde werd door het Rijk (via extra subsidie) betaald. 
Ik kon aan de slag. 
Er werden workshops gehouden, debatavonden, er werd een werkgroep opgezet. Een van de vereisten van de gemeente was dat het gebouw naast het club/jongerencentrum plaats moest bieden aan het levendige muziekleven in de stad (oefen-en opslagruimtes voor de bands) en er moest plaats zijn voor de "Ungdomsskole".
We gingen er heel enthousiast tegenaan. De eerste plannen werden omgezet in tekeningen, architecten werden ingehuurd....oeps, die hadden niet helemaal begrepen wat de werkgroep wilde en hun voorstel werd afgewezen. Dat koste me een hoop geld. Nu ja, niet persoonlijk, maar van het geplande budget gingen de eerste duizenden af. De werkgroep kwam met een nieuw voorstel - ze hadden zelf de sketches gemaakt - en deze keer snapten de architecten het beter. Maar zoals gewoonlijk hielden we de kosten niet binnen het budget en ik moest tot twee maal toe aanvragen schrijven voor extra geld. Enfin "Ungdommens Hus" kwam er, werd een succes en bloeit de dag van vandaag nog volop. De 16. maart 2001 stond ik naast de minister voor de Grand Opening.

Daarnaast heb ik de na-schoolse opvang en de andere jeugd-en jongerenclubs gereorganiseerd onder het motto: Één club op verschillende locaties: "Klub 7000". 

Maar dat directie werk - al dat administratieve - al dat geschrijf voor de gemeenteraad, al die onderhandelingen- nee, dat was niet echt mijn lust en leven. De baan van Ungdomsvejleder was weer vrij, ik zocht en kreeg hem.

Er waren vier jaar voorbij gegaan. 

Mijn werkende jaren 3.

Ik zocht en kreeg een nieuwe baan.

"Ungdomsvejleder" - raadgever en begeleider voor werk en studie.
Tezelfdertijd was er een nieuwe vak-opleiding gekomen, die ook hier werd ondergebracht: een EGU (erhvervs-grund-uddannelse) een basisopleiding voor vak-en bedrijfswerk. 
Dát was een ontzettend spannende tijd. En echt werk in mijn straatje.
Ik besloot zelfs om er nu eindelijk werk van te maken om mijn opleiding om te zetten naar Deense evenredige opleidingen. Een equivalent-waardering heette dat (ik steeg meteen in graden).

Via het werken met o.a. deze EGU - vakopleiding - opleiding in bedrijven, veel praktijk en weinig "school" kwam ik in heel veel fabrieken, bedrijven en firma's. Ik maakte afspraken, regelde contracten, steunde bij conflicten en sleepte een grote groep jongeren via opleiding naar een vaste baan.

Ik ontmoet ze nog af en toe. Het is de meesten voor de wind gegaan.

(Zo leuk dat ze nu af en toe met hun kroost bij mij komen).

Een van de allerleukste en meest inspirerende dingen waar ik in die tijd mee begon was het mede-organiseren van cursusdagen voor alle studie-, vak- en werkbegeleiders in (zo heette dat toen nog )Vejle Amt.

We waren met z'n vieren: Elisabeth uit Kolding, Hans uit Vejle, Thorkild uit Horsens en ik uit Fredericia. Kurt E was de roerganger.

Hij was een paar jaar tevoren gestart met deze cursus, omdat hij vond dat men geen goed advies kon geven als men niet wist welke kwalificaties het bedrijfsleven nodig had.

Hij kreeg geld vrij van het Regionale-Arbeids-Bureau en zodoende was de cursus te betalen voor bijna iedereen.

In de tijd dat ik mede organisator was hebben we de cursus uitgebreid tot een drie daags evenement, waar meer dan 150 mensen aan deelnamen. 

25 jaar heb ik deze cursus mee verzorgd en oh man, wat heb ik veel gezien, geleerd en ervaren.

Vooral tijdens de planning van de jaarlijkse cursus, als er afspraken gemaakt moesten worden met bedrijven, dan wandelden wij bij de grootste bedrijven rond op de directiegangen en spraken met top-leiders.

We waren onder andere bij Novo-Nordisk, Løven, Mærsk, Bestseller, Coop, Risø en ga zo door. Voor 150 studieraadgevers gingen alle deuren open. 

We begonnen ook culturele evenementen in te bouwen, zodat de avonden gevuld waren (we sliepen 2 nachten in een hotel) en mijn beste prestatie (vind ik) was toen ik 150 man meenam naar "Det Kongelige Teater" om een ballet te zien. Vele studieraadgevers waren mannen....maar niemand verliet de zaal voortijdig en iedereen vond het een belevenis. Andere keren waren het theaterstukken, concerten en zelfs een musical.

In 2006 werden de Amten afgeschaft en vervangen door regionen. De regionale-arbeids-raad werd ontbonden en weg was onze subsidie. Jammer.......

Na vier jaar werk op deze locatie werd ik "ge-head-huntet" door de directeur van de gemeentelijke jeugd -en jongeren dienst.
Een staf-functie bij de gemeente.

Mijn werkende jaren 2.

Na negen jaar in het jeugd-en-jongerencentrum (Ungdomsgården) te hebben gewerkt, vond ik het tijd om wat anders te vinden.
Ik wilde van die avonddiensten af en nu de kinderen op school zaten wilden we graag de vrije tijd met elkaar doorbrengen.
Ik zocht en kreeg een baan als "dagplejepædagog". Dat was/is een baan waar je de dagmoeders steunt in het opvangen van kinderen (van 0 tot 3 jaar), de ontwikkeling van het kind volgt, nieuwe dagmoeders rekruteert, zorgt voor opvang tijdens ziekte en vakanties, cursussen voor deze dagmoeders organiseert, speelgroepen opzet, ouder-contact hebt, in-en uitschrijven verzorgt, enzovoort, enzovoort.... Een baan van 30 uur per week, die binnen een half jaar ook weer full-time werd.

Ik heb hier hele leuke herinneringen aan.
Ik ben in wel meer dan honderd woningen geweest. 
Ik heb de meest intieme, zorgelijke, blije. komische en gevoelige verhalen gehoord. En die kleine kinderen van toen zijn de moeders van nu.....

In het begin had ik een autootje, maar toen die in de soep werd gereden fietste ik de stad en dorpjes af om de gastgezinnen te bezoeken. 

"Dagplejen" hoorde thuis bij de Sociale Dienst en ook daar kreeg ik wat tolk-werk te doen. Leuke afwisseling! Groot netwerk.

In deze periode volgde ik een jaar lang een cursus in supervision, dus dat kan ik ook. 

Hier werkte ik zeven jaar.