Gearriveerd

Even kijken of het lukt met foto's en een blog update. 

Hier Billund Airport. 

Aflossing

Kijk, die Caroline moet nog wat geld verdienen voor de trip met school naar New York in het voorjaar.

Daarom krijg de chef een hulpje in de zaak, nu ik een kleine week naar NL ga.

Fijn voor alle parten.

Het is nog steeds mooi weer hier

Niet om echt buiten te zitten, maar de was droogt nog vlug en het is zalig fiets-weer.

Bootje.

Het bootje ligt weer op z'n winterplaats.

Het zit niet echt goed met de schroef en de axel.
Nu kennen we (de chef dus) de kinderziektes en die kunnen dit najaar hopelijk verholpen worden.

Vandaag reden we naar Over-Jerstal, waar de chef een andere axel plus schroef tweedehands kocht.
Er moet ook nog een loospomp worden aangeschaft.
en...wie weet wat.

Is er weer wat te werken :-)

Daarna reden we naar Odense, waar we een gezellige middag doorbrachten. Lekkere late lunch op hun zonnige terras, gezellig kletsen en een paar spelletjes met Philip.

Het was nog lekker weer vandaag, maar nu zijn er wolken aan de hemel verschenen.

Het kan ook niet altijd kaviaar zijn.

Gisteren aten we taart bij Casper 
(met de rest van het gezelschap)

Hoera voor de veertien-jarige!

Als het kan..

En ja, het kon!

Om kwart voor twee sloten we gisteren de werkplaats en reden naar het warmste plekje van het land.

Naar het westen, naar Blåvand, daar waar Vesterhavet is.
(De Noordzee op NL's, maar hier ligt het Skagerak in het noorden, de Oostzee, inderdaad, in het oosten en de Noordzee in het vesten. Daarom dus Vesterhavet. Et hav is een zee.

29 graden en een heel licht briesje wat het heel aangenaam maakte.
Dat maak je maar zelden mee aan de west-kust.

Het is van hier af vijf kwartier rijden.

Om drie uur zaten we aan het strand.

Op een badhanddoek, want strandstoelen moet je zelf meebrengen als je daarop wilt zitten.
Strandcafeetjes en/of terrasjes zijn er ook niet.

Alleen heel veel zee, heel veel zand, heel weinig mensen 
en heel veel rust.

Achter de duinen ligt een aardig plaatsje, Blåvand.
Eén straat met allerlei leuke winkeltjes en eetgelegenheden.
Daar aten we een overheerlijk gebakken scholletje.
Ik was op het strand in slaap gevallen (maar een kwartiertje of zo), maar dat maakt het slapen 's nachts moeilijker.
Het was ook nog eens warm én volle maan, zodat het heel licht was boven.....

Vandaag moesten er van die grote platen (met foto's en belettering) worden geleverd; voor die steigerborden met de naam van de hoofd entrepreneur en wie was nou de architect enz.. Je weet wel, die borden die voor een bouwterrein moeten staan.

Dus wij met de aanhangwagen naar Sønderborg.

Zo kom je nog eens ergens, nietwaar.
Dat zijn de leuke kantjes van het werk.

We aten een hotdog op de kade, waar ik deze kiekjes maakte.

Met de "Dronning Alexandrinebrug" op de achtergrond en met een kijkje op de boot die tussen Flensborg en Sønderborg vaart.
Vele jaren geleden was dit de zogenaamde Spiritusboot.
Bier, wijn, maar vooral sterke drank en sigaretten waren indertijd door accijns vreselijk duur in DK. Maar op de veerpont kon je belastingvrij kopen en vele Denen maakten daar gebruik van.
Sommigen zagen niks van Flensborg en hadden ook al een groot gat in hun aankopen geslagen voordat ze weer van boord gingen.
Het ging er feestelijk aan toe destijds!

Vandaag de dag is het echt een toerist-toer-boot geworden.
Deze legde aan toen wij er zaten en zat vol met Duitsers, die een dagje Sønderborg gingen doen.
Zo keert het getij.

Zonder licht.

De eerste koor-avond van dit seizoen.

Omdat het zo warm was nam ik de fiets, maar o-jeetje, noch het voor, noch het achterlicht werkte toen ik naar huis moest.

En dan is het best wel donker hier.

Over stoepen en fietspaden kwam ik toch (ongezien door de politie) naar huis. Maar lastig was het wel. Morgen de chef eens strikken en vragen of hij het kan maken.

Wat deed ik verder...

Maandag schilderde ik de werkplaats.

Niet helemaal klaar; de zijkant moet nog, maar de verf was op.

We maakten ook een paar borden met folie, onder andere eentje voor de zangeres Elisabeth, die ons een stapel cd's cadeau deed.

Helaas niet mijn muziek.. (sorry Elisabeth)...

...maar een gegeven paard...

De barometer staat op "fair".

Foto genomen in de vroege ochtend.

We drinken liters limonade; de chef haalde ijskoffie bij Mc Donalds; ik had gisterenavond twee oud kollega's op bezoek en vanmiddag mijn oude maatje.

Vanmorgen werkte ik in de tuin en ben daarom vandaag drie keer onder de douche geweest.

 Kleinzoon Casper wordt vandaag 14 jaar !!

Dat vieren we vrijdag.

Zilveren bruiloft op z'n Tamils.

Daar zat ik dan, in de kantine van de voetbalclub, uitgenodigd voor de zilveren bruiloft van Thia en Sasi, die ik ken via mijn vriendenkring. De meesten hebben met Sasi samengewerkt en enkele werken nog steeds samen met zijn vrouw Thia.

Ik heb die twee alleen ooit geholpen met papierzaken en wettelijke dingetjes, maar ze ook daarna vaak gezien en Sasi maakt deel uit van de vriendengroep die elkaar een paar maal per jaar zien. 

Dus ik was uitgenodigd, mét echtgenoot, die daar helemaal geen zin in had omdat hij noch de ene noch de andere kende. 

Hij bleef daarom thuis.

Ik geniet altijd van het observeren...en natuurlijk het samenzijn met vrienden en kennissen.

We waren uitgenodigd om vijf uur in de namiddag.

Er waren er meer die "alleen" kwamen.

Alle Denen (de helft van de genodigden) waren, zoals gewoonlijk, netjes op tijd en kregen een welkomstdrankje.

Bruid en bruidegom arriveerden in een oude Volvo Amazone, gekleed in vol ornaat en iedereen werd begroet.

Maar van de Tamielse gasten ontbrak meer dan de helft. Die kwamen druppelsgewijs binnen.

Om half zes, zes uur, zeven uur, zelfs na achten (en later) kwamen er mensen binnen.

Dat schijnt gebruikelijk te zijn....(wist ik wel;

kunnen we misschien wat van leren, alhoewel het mij wat op de zenuwen zou werken)

Om kwart over zes kregen we het voorgerecht.

Daarna was er een pauze, waarin de bruidstaart in drie etages werd binnengereden.

Het bruidspaar en hun vier kinderen kwamen op het "podium" en voerden elkaar met kleine stukjes.

Weg taart, die werd weer naar de keuken gereden.

Toen was het tijd voor de foto's.

Ik heb allang gezien dat de fotograaf de belangrijkste persoon van heel het feest is. Er werd aan een stuk door geknipt. 

Daarom was er ook een "podium" gebouwd, bekleed met draperingen, piedestaller met rozen en achtergrondslicht.

Dat wordt door een party-planner gedaan.

Eerst een foto van het zilveren bruidspaar.

Daarna een met hun kinderen ernaast, met familie, met vrienden allemaal netjes opgesteld naast het bruidspaar.

De bruid verwisselde in de loop van de avond drie maal van kleding.

De bruidegom twee maal.

De Tamielse gasten hadden prachtige sarongs aan, veel zijde en satijn in heel mooie kleuren (en veel similisteentjes erop).

Het was "Show-off".

Nu was er buffet. Mmmm...lekker met al die gerechten.

Sommige heel sterk, de meeste zalig!

Dat buffet duurde wel een paar uur, ook omdat er steeds mensen bleven binnendruppelen. Maar het was informeel genoeg, zodat je af en toe naar buiten kon om lucht te scheppen, want mensenkinderen het was warm daarbinnen.

(buiten was het ook nog lekker)

Aan het einde van het buffet werd er aangekondigd dat er whiskey was, verschillende merken. Dát drinken de Tamilse heren graag.

Daarna een korte video met foto´s van het bruidspaar als kind, tiener en pas getrouwd.

Wij hielden een gezamlijk speechje.

.... en toen belden Lissi en ik de chef, die ons kwam halen.

Nog even zomers..

Met dit weer móet je toch even naar het strand fietsen...