"Volluk", riepen de mensen vroeger als ze de winkel binnenstapten en er niemand in de winkel stond. Mijn ene oma had een manufacturen-winkel (zo-eentje waar je elastiek en knopen kon kopen, droogdoeken en warme wintertruien, naalden en veiligheidsspelden en duizend dingen meer). De andere oma had samen met opa een schoenenzaak.
"Volluk" !
" Ja, ja, ik kom eraan" werd er geantwoord.
Gejat werd er niet, zover ik weet.
Mijn ene opa was zadelmaker, de andere schoenmaker.
Allebei aan huis.
Dan kwamen de mensen ook 's avonds of op zondag vragen of er nog vlug iets gerepareerd kon worden.
Als kleine zelfstandige sta je klaar voor de klanten.
Je doet je werk zo goed mogelijk. Je verwacht geen complimentjes (ook al zijn ze welkom), je hebt gewoon je werk gedaan.
Wij hebben ook een klein bedrijf.
De chef en ik.
Een bedrijfje aan huis.
Dat betekent dat er ook af en toe in het weekend gewerkt wordt (en door-de-week wordt er weleens vrij gehouden).
Tot op zekere hoogte bepalen we dat zelf :-)
We doen ons werk zo goed mogelijk.
Af en toe valt er een "roosje" in onze schoot.
Meestal hoor je niets. Dat is ook okay; we hebben gewoon een product geleverd. Zoals afgesproken.
Maaar: zo af en toe is de klant "over-kritisch".
Zulke klanten hadden we deze week.....
"Is het nu echt dezelfde kleur als ik bestelde?
Is dat rood niet een beetje uitgelopen?
Zit er niet nog een waasje op de auto na het afnemen van raam-folie?
Zit er een korreltje zand onderaan?"
Als het echt zo was, dan zouden we het product niet leveren.
Het is meer een manier om te kijken of ze wat kunnen afpingelen.
De afgesproken prijs kunnen drukken.
Wát is dat toch tegenwoordig met het volluk..
Dat vind ik nou het minder leuke van een eigen bedrijfje hebben.
Zeurpieten!
Die niet graag betalen!
 |
| Het weer vandaag. |
