Het langzame luisteren.

Ik houd van boeken.
Boeken om in te snuffelen, woon-boeken, kookboeken, creatieve-dingen-doen boeken, ja zelfs tuinboeken. Van romans en thrillers, van crimi's, sommige biografieën en historische boeken. 
Wat ik lees hangt een beetje af van min gemoed en van de jaartijden.
Ik kijk graag rond bij de boekhandel. Hier in de stad, bij de supermarkt en op de net-site van de bibliotheek.
Want echt naar de bibliotheek gaan doe ik zelden; ik download de boeken via het net, ik krijg ze, leen ze of koop ze.
Lezen op mijn tablet of telefoon doe ik minder; ik pak dan toch eerder een papieren boek.
Maar een luisterboek downloaden, dat doe ik regelmatig.

In het begin erger ik me dan groen en geel omdat het zo langzaam gaat:
"Dit boek is geschreven door..... en uitgegeven door.....Hoofdstuk één"....
Een boek vangt bijna nooit op de eerste bladzijde en bij een luisterboek worden álle woorden nauwkeurig uitgesproken. Willen mijn ogen bij het lezen nogal eens snel over de eerste bladzijden heen suizen, is dat bij een luisterboek niet mogelijk.

Het laatste boek dat ik hoorde was Hjemkomsten (The return in het Engels) van Victoria Hislop.

Het meeste speelt zich af in Spanje tijdens de burgeroorlog en de vertelster zet er een eer in om alle Spaanse woorden op z'n Spaans uit te spreken. Met van die rollende rrrr's in Granada en een perfecte uitspraak van de Spaanse namen die er in voorkomen.
In het begin is het hinderlijk, die langzaamheid, totdat ik me er aan overgeef. Ik doe m'n ogen dicht en ik sta in Granada. Ik ruik de beschreven geuren van de stad en zie de uitgetekende personen duidelijk staan. Dan begin ik te genieten van de langzaamheid. 
Het is altijd weer spijtig als een boek ten einde is.

Gewoon weer werk.

Geen vakantie meer. Geen vrije dagen van niks doen. Geen sauna en warm-water zwembaden. Geen ontbijttafel die klaar staat en menu's om uit kiezen. 

Maar ook geen regen. En geen onpersoonlijke hotelkamer. Geen computer (al was dat eigenlijk best fijn).

Gewoon lekker thuis. 
Een gezellige avond met oud-collega's maandag.
Zang en muziek dinsdag.
En flink wat werk..... (gelukkig maar).

Ik snij op maat....

Knippen, stapelen, ombinden, pakken en verzenden...

Maar het grote voordeel is dat ik m'n eigen baas ben. Dus als ik het "genoeg" vind dan zet ik lekker een aflevering van "Badehotellet" op midden op de dag.

Gegroet

"Schüss", zeggen ze in het Harzgebied. Zelfs zowaar "Schüssie".

Vanaf Kolding tot ver over de Duitse grens, in heel Sleeswijk eigenlijk, zeggen ze "Moin". Moin 's morgens, s'middags en s'avonds.

Hier waar ik woon zeggen we "Hej" en "Farvel". En soms ook : "Fortsat god dag". 

Op Fyn zeggen ze "Daw-du", met hun zangerige accent.

In Brabant, waar ik zovele jaren woonde zeiden ze destijds "Houdoe". Omdat er veel mensen geen houdoe kennen, vooral de import uit de Hollandse provincies, zeggen velen nu "Doei".
Voor mij mag het lekker "Houdoe" blijven. Klinkt zo vertrouwd!

Verwennerij.

Zo, daar ben ik weer; terug van weggeweest.
De chef en ik waren een paar dagen in het Harz-gebergte, in het stadje Bad Harzburg.
Een paar dagen vol met heerlijke dingen, zoals:
Elke dag lekker uit eten.
Naar de zoutwater Thermen en sauna (een hele dag).
Stadjes bekijken,
En lekker niks anders doen dan cappuccino en warme chocolade drinken, ijs eten en/of apfelstrudel, warme wafels of een drankje en zo van die dingen.

Ik doe maar wat foto's:

Mooi stadje, Bad Harzburg.
Er waren weinig of geen toeristen. 

De bron op een pleintje.
Duitsers houden van beeldjes.

Uitzicht vanuit onze hotelkamer. We zaten bovenaan. Er loopt een riviertje net langs het hotel en dat maakt nogal een herrie, dus lekker rustig bovenaan.

Heerlijk eten bij restaurant Plumbohms. Fantastische wijn ook.

We dachten even naar Braunlage te rijden, waar we een aantal jaren geleden waren, maar de weg was gesperd door vrachtwagens die niet naar boven konden.

In Bad Harzburg was er van sneeuw niets te zien. Hier aten we dag 2, bij Ristorante Firenze.
Zo heerlijk. Hier een foto van het plafond waar wijnflessen en wijnkistjes opgeplakt zaten.

En wat een wijn!!

Dag drie reden we naar Wernigerode. Een prachtig stadje dat vroeger in de DDR lag.
Vol met mooie vakwerkhuizen.

En een leuke kleine marktplaats.

Met een raadhuis uit een sprookje.

Natuurlijk kwam er later ook nog een bruidspaar uit, maar die heb ik maar niet op de foto gezet-

Dit is het kleinste huisje van de stad.
Nu een toeristische bezienswaardigheid. Entree één Euro, maar je hebt het zo bekeken.
Hier woonde een schoenmaker met z'n vrouw en zeven kinderen.

Dé lekkernij van de stad is: Sneeuwballen.

Wernigerode heeft zelfs een kasteeltje!

Het was maar goed dat de chef z'n wandelstokken bij had. We hebben vrij veel gelopen.






Nu zijn we weer thuis.
Er ligt een berg werk te wachten!!
Kunnen we sparen voor ons volgende uitje.

Een zonnenstraaltje.

Een straaltje zon kwam vandaag te voorschijn.

Met wat krokussen en hyacinten op tafel; met langere dagen en meer licht; met pas gelapte ramen en een ietsiepietsie zon lijkt het voorjaar dichter bij te komen. 

Even op update over de rug van de chef:
Hij koos dus voor een pijn-bestrijding-behandeling en dat helpt veel. Hij beweegt weer. We wandelen (niet zo veel) hij traint z'n rug en we hebben die stoelen (krukken) gekocht voor in de werkplaats.
Die stoelen zijn fantastisch!

Om op te zitten; om als steun te gebruiken als je staat; ze geven mee, zijn gemakkelijk te veranderen van hoogte en ze staan stevig op de grond.

De chef was gisteren even terug in het rugcentrum, waar ze over een maand de behandeling afsluiten. Als hij vóór die tijd toch veel pijn krijgt en een operatie overweegt staat zijn "case" open. Daarna wordt die afgesloten, maar er wordt wel in de journalen geschreven wat en hoe de situatie is, zodat hij niet van voren af hoeft te beginnen bij een eventueel nieuwe verwijzing.

Dat was het dan weer voor februari.
Gisteren kwamen er toch nog kinderen langs de deur met een rommelpot. Dat zie je bijna niet meer. Jammer eigenlijk dat die oude gebruiken er uit gaan. 

De rest.

Peter is in Londen; Casper bij z'n vader; ergo kwamen Dochter en de andere twee kinderen hier een middagje doorbrengen.

Triest en regenachtig buiten, warm en gezellig binnen.

Foto's kijken met z'n allen. Hoe was het leven van Morfar vroeger, hoe zag Mor er uit als kind en "kijk mij eens als baby met speen".

Blijven jullie eten?
Caroline en Morfar doken de keuken in (ik had al een heerlijke pan soep gemaakt) en gingen kokkerellen.

Roast, aardappelen, groente, heerlijke sauce...
En tot slot waren er nog pannenkoeken over van gisteren, die heerlijk smaakten met ijs.

Blokjes.

Ik las het in een recensie. " Het zijn maar blokjes en dat zal wel niks worden. Maar het werkt!"
Ik heb het over de legofilm Batman.

Daar was ik naar toe met Philip vorige week zaterdag. Een film van bijna twee uur en alle kinderen (en volwassenen) hielden hun adem in. Het werkte! Leuk toch!

Nog wat fotootjes van wat sneeuw en zon.

Vrijdagmiddag - afgewerkt. We reden even naar Vejle.