Is dat nou wel een goed idee?

Superziekenhuizen.

Ze zijn er hier in het land en ook in Nederland.
Alle specialisaties bij elkaar; alle experten met hun expertise; 10.000 man personeel ...!

Gisteren waren we in het OUH, het Universiteit Hospitaal in Odense.
Voor een "second opinion" betreffende de rug van de chef. (Er is helaas niets aan te doen, maar dat is een ander verhaal).

We kwamen al redelijk gestrest aan. De wegen naar Odense zaten weer eens verstopt, zodat we anderhalf uur over die 50 kilometer deden. Nu nog een parkeerplaats???!! Waar is er in 's hemelsnaam nog een leeg plekje? En bij welke ingang moeten we zijn??
Nummer 9. Oef, wat staat dat slecht aangegeven zeg.
Nou dan maar die parkeergarage in, dan zoeken we daarna de juiste ingang wel. Rijden, rijden, rijden. 6 hoog was er nog een leeg plekje. Naar beneden - inchecken met je kaart - en met het kenteken. Daar sta je dan na even lopen. Bij ingang zuid. Gelukkig was er een aardige mevrouw die zei dat ook deze ingang naar nummer 9 ging. Het was wel een knots eind lopen (en dat met een versleten rug). Eindelijk...nummer 9. "Volgende balie meneer. Oh U moet eerst lang de röntgen afdeling - nummer 32". Weer een pokke-eind lopen.  Dan weer terug naar nummer 9. En na de consultatie weer dat hele stuk, door eindeloze gangen, naar uitgang zuid.

Je bent een nummer. Niets is persoonlijk. Niemand die je kent, niemand die jou kent. Je trekt je ziekenverzekeringskaartje door de scanner. Blip. Er lopen misschien wel honderd mensen rond. Van de ene naar de andere afdeling. Het ziet er top-professioneel uit.

Maar ook in superziekenhuizen liggen mensen met ernstige ziektes. Ook in superziekenhuizen gaan mensen dood. Het is er alleen zo kil, zo onpersoonlijk zo steriel. 

Ik weet het wel. Die kleine ziekenhuizen konden niet alle patiënten behandelen. Voor het ene werd je doorgestuurd naar het ziekenhuis in Vejle, of Kolding, of Skejby... Maar in "ziek zijn en beter worden" waren ze meer persoonlijk en lokaal. Je kwam er bijna altijd iemand tegen die je kende. Je kreeg ook meer bezoek. De artsen keken naar de mens - de hele mens - in plaats van een object dat behandeld kan/moet/mag worden.

Ik weet echt niet of het wel goed is voor de mens - die superziekenhuizen. Ze zijn overigens bezig met een nieuw universiteitsziekenhuis te bouwen in Odense. Dat wordt nog groter!

Dagje met Carl.

Vandaag kwam Carl. Onverwachts. Hij had geen zin om met de rest van het gezin naar Flensborg te gaan.

Er werd gewerkt.
De chef moest nog twee grote reclameborden afmaken en Carl doet niets liever dan in de werkplaats te vertoeven.
Er is altijd wel iets te maken van afvalproducten.



Kartonnen buizen aan elkaar plakken, gaten boren of zoals hier op de foto: een gitaar maken van een stuk plastic, vier touwtjes en een kartonnen doos.
Zijn andere opa kwam een aanhangwagen afleveren en bracht twee auto's mee met afstandbediening. Die kwamen van een van de andere kleinkinderen af.

Gewoon rondrijden verveelt vlug, dus werden er allerlei constructies bedacht voor een moeilijk parkoers.

Wat dacht je van deze hangbrug?

Spelletjes, meehelpen met de aanhangwagen te laden (de chef heeft een opdracht in Aarhus (de schoonzoon gaat mee), wat tekenen.


Daar ging die grauwe zaterdag.... 
...hopelijk wat meer zon morgen.

Het gras moet drogen, want ik moet nog maaien vóór de winter.

Video-tolken.

Ik ben aangesloten bij een tolken-bureau om - als het nodig is - Deens/Nederlands te vertalen.
Vandaag zat ik klaar vooraan een video om te tolken bij een ouder/school gesprek dat plaatsvond in een plaats 100 kilometer in het westen van het land.
Het is niet vaak dat er een Deense/Nederlandse tolk nodig is. De bewoners van beide landen spreken over het algemeen goed Engels en/of Duits. 
Maar mensen die hier niet zo lang wonen en kinderen hebben die wat problemen op school hebben, daar is een tolk toch wel fijn en geeft meer duidelijkheid.

Leuk om te doen (en ik krijg er ook nog een centje voor).

Op de zaak is het ook nog/weer/steeds nog druk. Daar begon ik vanmorgen dus. 

Tussendoor de bedden verschonen en een bananencake bakken van overgebleven bananen die ik in de diepvries had gelegd. Dat ging uitstekend!




Buiten staat een plantenbakje met een cyclaam. Dat kreeg ik twee weken geleden van ons bezoek. Nooit geweten dat cyclamen buiten kunnen staan. Tot er vorst komt, zei Vivian. En ik moet zeggen, hij doet het prima!

Jeff

40 jaar.

De tijd vliegt...of toch niet...de tijd vult een mensenleven.

Hij is jarig vandaag; mijn jongste kind. Allang geen kind meer; een man, een echtgenoot, een vader. 

De tijd zorgt ervoor dat er nieuwe mensen in de familie komen. Ik mag het meemaken. 

Uhh,

40 kaarsjes op een ijstaart???

Blazen maar, voordat alles smelt.
(Maar hij was wel heel lekker!)

Stokpaardfestival.

Iedere stad heeft zo haar eigen festivals; zo ook Osnabrück, waar wij afgelopen woensdag waren.

Een stokpaard-festival om de vrede na de dertigjarige oorlog in 1648 te vieren. 

Alle kinderen uit de vierde klas van alle scholen gaan in optocht door de binnenstad, voorzien van zelfgemaakte stokpaardjes en gekleurde papieren mutsen.

Dat zou ik nu nooit hebben geweten als we niet toevallig net de 25.ste oktober in Osnabrück                                      waren.

De dag daarna rolden we toevallig de DDW in: De Dutch Design Week. Nou ja, we hebben verre van alles gezien. Eigenlijk alleen de robots in de voormalige V&D. Eindhoven is niet voor niets de
Philips-stad. (iets met technische ontwikkeling enz)



Een robotje om te kietelen; 
dan lacht ze/hij/het?

Het kon rondjes draaien en naar je toekomen.

Of een "love" robot.
Die kon met haar armpjes zwaaien 
en "I love you" zeggen.

En deze "heer", die je naar zich toe kon wenken, waarna je hem vragen kon stellen.
Wel de koptelefoon op doen hoor!


(Ik keek toevallig om een hoekje en zag daar een jonge vent zitten achter en computer zitten die de robot-vragen beantwoorde via een microfoontje.
Tja, zover is de ontwikkeling nu ook weer niet)

Sorry voor de slechte, wazige foto.

Meer blogje komt er deze keer niet.
Ik heb een kies laten trekken en nu begint de verdoving weg te trekken. Au!

Loop je even mee..

Eindelijk heb ik weer een flink eind gewandeld. Na zeven weken veel zitten of me met een hielschoen voortbewogen te hebben. Dat is niet goed geweest voor mijn heup. Die hielschoen maakt dat je scheef gaat lopen. Ik ben zo stijf als een plank en mijn heup is pijnlijk.
Wandelen helpt. M'n knie kraakte maar mijn heup is nu al aan de beterende hand/been.
Loop je een eindje met me mee?

Herfstkleurige omgeving

Langs de vijver

Eendje ga je mee..?

Hotel Fredericia heeft er een vleugel bijgekregen.

Een kijkje op Minibyen/Miniatuurstad

Schapen in rust

Koetje boe

Het is wel erg modderig.

Skyline...ha!

Heuvel af.

Nee, niet gelopen, maar gewoon gewandeld.

Heerlijk.

Verlate verjaardagskaart

Met de Deense post is het helemaal mis.

Deze verjaardagskaart - van ons moeder - geschreven de 2.oktober en heel zeker op tijd in de bus gegooid in Nederland- kwam vandaag - 20 oktober hier aan!

De post - Post Noord - zit alweer tegen een faillisement aan te hikken. Dat snap ik best. Zelfs officiele brieven van de gemeente verdwijnen af en toe de mist in.

De porto - 7 euro voor een brief met de zogenaamde Quick post.

In ieder geval moedertje ; bedankt voor de kaart!