Fijn als de zon schijnt.

Het is behoorlijk koud geweest de afgelopen dagen.

"Waterkoud", zoals ze hier zeggen.

Maar vandaag schijnt de zon!

(Zolang het duurt, want om kwart over vier gaat ie alweer onder)

Je zou bijna op het bankje voor het huis gaan zitten.

Nou, daar was vandaag geen tijd voor.

Wel tijd om twee wassen te draaien, die nu boven op de overloop - voor het open raam - hangen te drogen.

En daartussen het gewone werk verricht in de firma.

Toch eens kijken of ik morgen die boekhouding kan wegwerken...

Allez; ik zet er ook maar een fotootje op van de hele voorkant van het huis - in de zon:

We hebben nieuwe buren gekregen.

Ze zijn hard aan het werk om het huis te maken zoals zij dat willen. Er wordt nogal wat aan veranderd!

Tot nu toe hebben we alleen even over de heg kennis met elkaar gemaakt. Dat komt wel goed.

Van Gospel, Mortensavond en een handbaltoernooi.

Ik had het lang geleden beloofd; om naar het Gospel-concert te komen luisteren.

Er zingen een paar bekenden daar.

Ik sleepte de eega mee....ochgèrm..

Goed kon je het helaas niet noemen. Velen konden echt niet zingen,

het ritme (belangrijk bij gospel) liet te wensen over, maar ze deden het wel vol overgave!!

Tjaaa.... (het is maar goed dat ze én geen Nederlands kunnen én niet weten dat ik een blog heb).

De tafel werd gisteren gedekt voor Mortensaften.

De feestdag van Sint Maarten.

Die wordt in het meeste van Europa gevierd, maar wel heel verschillend.

Met lampionnen, optochten, feesten maar in Denemarken natuurlijk met:

Vandaag was ik in de sporthal van Espe (ten noorden van Odense) waar Philip een (klein) handbal toernooi had.

Dat moest deze oma toch een keertje zien..

Nummer 29, hier in de verdediging!

Een foto-blogje.

Een avondje muziek.

Frederica is - nog steeds - een garnizoensstad.

Het telegraafregiment-orkest geeft een keer per jaar een uitvoering, waar ook enkele solisten aan mee werken.

Hier een kijkje in de zaal voor het bras-orkest begint.

Crooners!

I love it.

New York-New York, Fly me to the moon, The shadow of your smile, Eye of the tiger, Cry me a river, Feeling good en nog veeeel meer.

(even luisteren op youtube)

Altijd weer feestelijk en gezellig.

De moterboot moet weer naar zijn winterplaatsje.

De moter wilde niet starten (vochtig!), dus dat werd paal-trekken om hem klaar te leggen net voor het ophaalpunt.

Prachtig weer gisteren.

Wel een contrast met vandaag.

Enfin, het bootje ligt weer aan wal en er zal dit najaar wel weer aan gewerkt moeten worden. 

Iets met nieuwe stroomkabels :-)

Is dat nou wel een goed idee?

Superziekenhuizen.

Ze zijn er hier in het land en ook in Nederland.
Alle specialisaties bij elkaar; alle experten met hun expertise; 10.000 man personeel ...!

Gisteren waren we in het OUH, het Universiteit Hospitaal in Odense.
Voor een "second opinion" betreffende de rug van de chef. (Er is helaas niets aan te doen, maar dat is een ander verhaal).

We kwamen al redelijk gestrest aan. De wegen naar Odense zaten weer eens verstopt, zodat we anderhalf uur over die 50 kilometer deden. Nu nog een parkeerplaats???!! Waar is er in 's hemelsnaam nog een leeg plekje? En bij welke ingang moeten we zijn??
Nummer 9. Oef, wat staat dat slecht aangegeven zeg.
Nou dan maar die parkeergarage in, dan zoeken we daarna de juiste ingang wel. Rijden, rijden, rijden. 6 hoog was er nog een leeg plekje. Naar beneden - inchecken met je kaart - en met het kenteken. Daar sta je dan na even lopen. Bij ingang zuid. Gelukkig was er een aardige mevrouw die zei dat ook deze ingang naar nummer 9 ging. Het was wel een knots eind lopen (en dat met een versleten rug). Eindelijk...nummer 9. "Volgende balie meneer. Oh U moet eerst lang de röntgen afdeling - nummer 32". Weer een pokke-eind lopen.  Dan weer terug naar nummer 9. En na de consultatie weer dat hele stuk, door eindeloze gangen, naar uitgang zuid.

Je bent een nummer. Niets is persoonlijk. Niemand die je kent, niemand die jou kent. Je trekt je ziekenverzekeringskaartje door de scanner. Blip. Er lopen misschien wel honderd mensen rond. Van de ene naar de andere afdeling. Het ziet er top-professioneel uit.

Maar ook in superziekenhuizen liggen mensen met ernstige ziektes. Ook in superziekenhuizen gaan mensen dood. Het is er alleen zo kil, zo onpersoonlijk zo steriel. 

Ik weet het wel. Die kleine ziekenhuizen konden niet alle patiënten behandelen. Voor het ene werd je doorgestuurd naar het ziekenhuis in Vejle, of Kolding, of Skejby... Maar in "ziek zijn en beter worden" waren ze meer persoonlijk en lokaal. Je kwam er bijna altijd iemand tegen die je kende. Je kreeg ook meer bezoek. De artsen keken naar de mens - de hele mens - in plaats van een object dat behandeld kan/moet/mag worden.

Ik weet echt niet of het wel goed is voor de mens - die superziekenhuizen. Ze zijn overigens bezig met een nieuw universiteitsziekenhuis te bouwen in Odense. Dat wordt nog groter!

Dagje met Carl.

Vandaag kwam Carl. Onverwachts. Hij had geen zin om met de rest van het gezin naar Flensborg te gaan.

Er werd gewerkt.
De chef moest nog twee grote reclameborden afmaken en Carl doet niets liever dan in de werkplaats te vertoeven.
Er is altijd wel iets te maken van afvalproducten.



Kartonnen buizen aan elkaar plakken, gaten boren of zoals hier op de foto: een gitaar maken van een stuk plastic, vier touwtjes en een kartonnen doos.
Zijn andere opa kwam een aanhangwagen afleveren en bracht twee auto's mee met afstandbediening. Die kwamen van een van de andere kleinkinderen af.

Gewoon rondrijden verveelt vlug, dus werden er allerlei constructies bedacht voor een moeilijk parkoers.

Wat dacht je van deze hangbrug?

Spelletjes, meehelpen met de aanhangwagen te laden (de chef heeft een opdracht in Aarhus (de schoonzoon gaat mee), wat tekenen.


Daar ging die grauwe zaterdag.... 
...hopelijk wat meer zon morgen.

Het gras moet drogen, want ik moet nog maaien vóór de winter.

Video-tolken.

Ik ben aangesloten bij een tolken-bureau om - als het nodig is - Deens/Nederlands te vertalen.
Vandaag zat ik klaar vooraan een video om te tolken bij een ouder/school gesprek dat plaatsvond in een plaats 100 kilometer in het westen van het land.
Het is niet vaak dat er een Deense/Nederlandse tolk nodig is. De bewoners van beide landen spreken over het algemeen goed Engels en/of Duits. 
Maar mensen die hier niet zo lang wonen en kinderen hebben die wat problemen op school hebben, daar is een tolk toch wel fijn en geeft meer duidelijkheid.

Leuk om te doen (en ik krijg er ook nog een centje voor).

Op de zaak is het ook nog/weer/steeds nog druk. Daar begon ik vanmorgen dus. 

Tussendoor de bedden verschonen en een bananencake bakken van overgebleven bananen die ik in de diepvries had gelegd. Dat ging uitstekend!




Buiten staat een plantenbakje met een cyclaam. Dat kreeg ik twee weken geleden van ons bezoek. Nooit geweten dat cyclamen buiten kunnen staan. Tot er vorst komt, zei Vivian. En ik moet zeggen, hij doet het prima!

Jeff

40 jaar.

De tijd vliegt...of toch niet...de tijd vult een mensenleven.

Hij is jarig vandaag; mijn jongste kind. Allang geen kind meer; een man, een echtgenoot, een vader. 

De tijd zorgt ervoor dat er nieuwe mensen in de familie komen. Ik mag het meemaken. 

Uhh,

40 kaarsjes op een ijstaart???

Blazen maar, voordat alles smelt.
(Maar hij was wel heel lekker!)