De nieuwe tijd.

Mijn zus had de video aangezet via Whatsapp en daardoor kon ik even mijn moeder zien en zij mij.

Praten gaat niet echt; maar dat komt door haar slechte gehoor.

Dat moeten we toch eens vaker doen; tot mijn geruststelling.

Fijn dat ze er aan dacht!

Net zoals in de rest van Noord Europa is het hier heerlijk warm zomerweer.

De chef vindt het zelfs zo warm dat hij een madras op het balkon heeft gelegd voor de nacht.

Na twee uur 's middags sluiten we de werkplaats; dan is de temperatuur te hoog opgelopen om na te kunnen denken.

Dan pakken we de fiets om afkoeling te zoeken bij het Østerstrand, waar het heerlijk vertoeven is vanwege de milde oostenwind.

Gisterenavond hielden we ons zomerconcert.

In een zaal(tje) met flink wat toehoorders.

Mensenlief, dat was warm!

Het concert verliep geheel volgens wens en ik heb maar heel weinig meegezongen omdat ik nog steeds mijn zomerverkoudheid niet kwijt ben.

De tijd.

De tijd maakt alles anders.

Pantha Rei - alles vloeit - alles verandert.

Zo hield ons moeder een dikke week geleden haar 94.ste verjaardag en een week later is ze opgenomen op de crisisafdeling van een zorgcentrum.

Nee, niet daar waar ze het liefste naar toe wil, maar in Veghel, 

de Watersteeg.

Voorlopig voor 14 dagen.

Ze was gevallen en kon niet meer voor zichzelf zorgen.

Ook niet met hulp van de buurvrouw en de thuiszorg.

Ze wist het zelf al langer; dat ze veel meer hulp nodig had.

Daarom heeft ze ook getekend voor een plaatsje in het zorgcentrum in de buurt.

Maar ja, er zijn veel mensen die zorg nodig hebben en er is een enorme wachtlijst.

Soms gebeurt er iets dat urgentie vraagt.

En dat is nu.

Ich war mal wieder in Berlin.

Heimweh nach dem Kurfürstendam

't Is al een ouwetje; deze van Hildegard Knef.
Maar hij zit me in het bloed.
De stem; de liederen en natuurlijk BERLIN.

Ik was er in 1990, net na die Wende - en in 2000, in de wiederaufbau - en daarna nog een keer of twee.
Nu schrijven we 2018.
Berlijn is veranderd.
Maar wát is het een mooie stad!

Voor het centraal station.

 Wat hebben de Berlijners het reizen met het openbaar vervoer gemakkelijk gemaakt.

Op de tram/trein halte net vóór ons hotel kon je deze reispas trekken.
Die hebben we vlijtig gebruikt 
(dat spaarde de chef voor heel wat pijnlijke wandelingen)

Aan de Spree, met de Reichstag op de achtergrond.

Op naar naar de FESPA beurs.

(voor sign-fabrikanten).

Na een paar uur hielden we die voor gezien en namen de tram terug de stad in.

Voor het Jodenkerkhof

Berlin Alexanderplatz.

 De Hackeschermarkt.

Een kleine nostalgische potpourri voor de liefhebbers.
Uit 1977 !!
Mensch, wat vliegt de tijd!

Landschap en zomerweer.

Je weet dat ik "even" terug was in de streek waar ik opgroeide.

Het Maasland.

Daar zwommen we vroeger in de Maas.

Daar visten we in de Wetering.

Daar fietsten we over die lange polderweg terug naar huis.

Dat werd dus ook een ritje door de polders deze keer.

En een kijkje bij de sluis van Lith.

Even een praatje met de schipper.

Een dag later stond ik hier:

Jammer dat het heuvelachtige niet overkomt op de foto. 

Ik maakte een stevige wandeling en heb nu nog last van m'n kuiten vanwege het heuvelopwaarts gaan.

Hier het fiets/wandelpad met bloeiend fluitenkruid.

Nee, mij hoor je niet klagen, maar de boeren wel.
Het is al weken prachtig zomerweer.
Een strak blauwe hemel en een lichte wind uit het oosten.
Maar het regent niet!
Ons robotje hoeft het gras niet te maaien.
Met hemelvaart vielen er op sommige plaatsen in het land wat buien; hier niet.
Ik geniet ervan - zolang het duurt.
Want dat weet je nooit in dit landje!

Smaken verschillen

Ik had de foto van ons moeder op facebook gezet.

Met haar verjaardag.

En er kwamen veel reacties.

Felicitaties, groeten en ook:

"Goh, wat lijk jij op je moeder!"

Daar heb ik nooit bij stilgestaan....

Misschien van uiterlijk; van de buitenkant.

Het zal wel waar zijn als zoveel mensen die mij kennen dit beweren.

Maar van binnen lijk ik niet zo veel op haar.

Om een paar voorbeelden te noemen:

Zij is ongeduldig - ik ben meestal de rust zelve.

Zij houdt van kaartspelen - ik vind er niks aan.

Ik ben een kwebbelaar - ons moeder is veel stiller.
I love music - da's niks voor ons ma.

Ik geef graag een feest - zij slaakt een zucht van verlichting als het weer voorbij is.

En het belangrijkste - haar kledingsmaak en de mijne zijn totaal verschillend.

Eigenlijk vindt ze mijn kleren nooit echt okay.

Als ik - vroeger - iets met haar ging kopen, ging ze het altijd naderhand ruilen. 

Maar in kleding kopen met ons ma is mijn zus een kei. 

Die weet wel wat moeders wil!

94

Ik was een paar dagen in Nederland.

Samen met de chef, onze zoon en een kleinkind.

Moeder van vier, Oma van acht, Overgrootmoeder van elf, werd 94!

En dan komen de tantes op visite!

En de familie van vaders kant.

Alleen hielden we het feest dit keer beneden in het restaurant dat bij Heelwijk hoort.

En dat is ons heel goed bevallen!!

Alle voorafgaande jaren waren mijn zus en ik de serveersters, eerst in moeders huis en later in haar appartement.

Koffie, gebak, bowl, toastjes, iets fris, nootjes, broodjes, kopje thee....ga zo maar door. De hele dag door !!

Deze keer zorgde het personeel ervoor dat iedereen koffie met gebak kreeg en daarna waren er snacks en iets te drinken.

Van twee tot vier, wat meer dan lang genoeg was voor ons moe.

Ze was bekaf!

Maar ze heeft iedereen weer gezien, want praten en horen gaat bijna niet meer in zo'n verzameling mensen.

En wij hebben ook de warme en koude kant van de familie ontmoet.

 Kijk, neef Erwin maakte de foto's. En die is van mijn vaders kant.

Helaas geen foto's van de tantes (moeders zussen).

Het was gezellig!

Staartje:

Mijn zus heeft wel foto's gemaakt en net naar mij doorgestuurd.
Dus, voor de familie die meeleest op dit blog; nu ook de zogenoemde "warme" kant:

Ons moeder in het midden!
Naast de mantelzorgende buurvrouw links op de foto en haar oudste zus (95) rechts. 

Geluk bij een ongelukje.

Heerlijke warme dagen met volop zon en

koele lichte nachten.

Ik teken ervoor!

Ik moest pakjes wegbrengen vanmorgen; drie stuks.

Het liefst op de fiets, maar het ene pak was te groot en te onhandig om mee te nemen op m'n fiets.

Tja, dan maar met de auto.

Wat bleek: de ventilator had de geest gegeven!

Geen circulatie - geen airco..

Met de ramen wijd open reed ik naar de vrachtcentrale en weer naar huis.

"Ik rij naar de garage om te zien of ze tijd hebben om hem te maken", zei ik tegen de chef.

En hoera! ze hadden tijd.

(Ik heb ook gezegd dat ze naar de linker achter-rem moesten kijken, want volgens mij schuurde die. Onzin, zei de chef, dat zijn de schokbrekers. Mooi niet: De garage belde later op dat de remmen vervangen moesten worden)

De ventilator was kapot: zo van: echt-niet-meer-te-maken kapot. 

Er is een nieuwe besteld en die wordt er morgen ingezet.

Wat wás het goed dat ik gedwongen was om de auto te nemen!!

Het zal wel een rib uit ons lijf kosten; van de andere kant is de auto betaald en al weer elf jaar oud.

Weer thuis was er een monteur bezig om een van de print-machines uit elkaar te halen. Daar moest een nieuwe printplaat in.

Hij is een paar uur bezig geweest....

Zo verdienen we de centjes en zo vliegen ze de deur weer uit.

En als laatste: Het kaarsje dat ik aanstak om aan mijn zus te denken werkte.                                         

De oogoperatie is geslaagd.