De draai weer vinden..

Het is niet zo gemakkelijk om de "draai weer te vinden".
Het lijkt zo gewoon: weer thuiskomen. Maar ik droom veel, wist de eerste dagen niet in welk bed ik wakker werd en mis het intense contact met mijn broers en zus.

Daar moet gewoon wat tijd overheen gaan.

Het is hoog zomer hier in Denemarken. Met temperaturen die de warme landen afgunstig zouden maken. Ik werk gewoon weer mee, tussen wassen, strijken en andere bedrijvigheid door. De tuin laat ik maar de tuin. Het gras is geel, de bloemen staan te verdrogen op de rozen na, die wel van echt zomers weer houden.

Alleen de chef en ik zijn thuis. Sandra is nog steeds in Spanje met haar gezinnetje en Jeff  en de zijne zijn naar Bodrum afgereisd.
De chef bestelde voor ons een weekje Samos. Misschien een bootje huren en wat varen in het azuurblauwe water...Even er uit; gewoon met z'n tweeën.

Moeder

Op een warme zondagavond, op de eerste dag van de maand juli, overleed mijn moeder.

Heel rustig in haar slaap.

Ik zat naast haar.

Dat was goed.

Wij, haar vier kinderen zeiden allemaal: "het is goed zo".

En toch was ik heel verdrietig bij haar crematie.

Ze is tenslotte 67 jaar mijn moeder geweest.

Als mijn moeder mijn tranen gezien had dan had ze meteen gezegd dat ik op moest houden! Zo was ze namelijk ook.

De laatste tijd liepen haar tijden door elkaar en liet haar geheugen haar in de steek. Nu is er geen angst en zoeken meer.

Het is goed zo.

Na twaalf dagen van stille bezoekjes, verzorgen, waken, voorbereiden, telefoneren, familiebezoek en nog veel meer ben ik weer thuis in Denemarken.

Dat is ook goed.

Dit is de hand van mijn jongste broer die moeders hand vasthoudt

Dit hebben we op het herinneringskaartje gezet met binnenin de tekst die mijn zus schreef.

Het is goed zo!

Stil

Het blijft eventjes stil op mijn blog.

Ik vlieg dinsdag naar Nederland om de laatste uren van mijn moeders leven bij haar te zijn.

Voor mijn zus

Voor mijn zusje, dat vandaag jarig is:

De vlaggen wapperen!

Hoera en gefeliciteerd.

Nee, niet helemaal eerlijk natuurlijk, dit fotootje:

Denemarken doet mee aan het WK voetballen.

Ik heb er totaal niets mee. maar je kunt nu eenmaal niet je kop in het zand steken.

Zo zag het eruit op het plein voor het gemeentehuis..gisteren.

Gewone dagen.

Met mooi weer eten we tussen de middag lekker buiten.

Ik kocht (heeeel goedkoop) een hoed :-)

En moet morgen vroeg op om te tolken bij een rechtszaak in Esbjerg.

Nog wat foto's van vorige maand.
Hier is master Philip

Dit is een foto van de musical Prince of Egypt, weer een van Fredericia Theaters glansnummers 
(daar had ik met mijn verjaardag kaartjes voor gekregen)

En van een warme zondag in Givskud Zoo.

What a difference a day makes....

Wat een verschil met gisteren.

Toen fietsten we een kleine 30 kilometer..

Over "fælleden" en langs de stranden.

Vandaag.
Eindelijk regen, twee uur aan een stuk.

Het gaat langzaam-aan teruguit met ons moedertje.
Nu is er weer een nierbekken-ontsteking bijgekomen en het geheugen heeft veel van zijn (haar?) elasticiteit verloren. 
Dat steekt vaak ergens...25 jaar geleden en de beelden van nu worden verwarrend.
Dank je wel lieve broer (en zus die nu even op vakantie is) voor het bellen via Whattsapp en de foto's.

Zomer en zomerse buien.

Nee, het is bij lange na nog niet genoeg.

Er vallen wat buitjes zo nu en dan. Meerdere in het binnenland, weinige hier aan de kust.
De tuin- en de akkers en weilanden - hebben meer regen nodig; voor mij hoeft het niet.

Robotje staat nog steeds stil in z'n huisje.

Vrij onverwacht kwam er gisteren een enorme cruiser de haven binnen gevaren.

Het weer bij Stavanger in Noorwegen was te slecht om aan te leggen en Fredericia heeft een oceaankade.

Het schip steekt 9 meter diep!

Van de 3800 passagiers bleven er 3700 in de stad, wat voor een gezellige drukte zorgde.

Niet dat wij veel van die drukte merkten, want we fietsten pas na vijven naar de haven.

We hadden een opdracht om vloerfolie aan te brengen in het ziekenhuis van Aabenraa.

Klus geklaard.

Omdat we dicht tegen de grens aan zaten reden we die over en sloegen wat limonade in.

Misschien waren we doorgereden naar Flensburg als de chef niet in paniek geraakt was omdat hij zijn portemonnaie nergens kon vinden.

Vast thuis laten liggen, dachten we (hoopten we).

Maar dan heb je toch geen gerust hart, vandaar dat we na de snelle inkoop snel huiswaarts keerden.
(De portemonnaie lag overigens in het zijvak van de autodeur; grmph!)

Deze week heeft in het teken gestaan van bezoekjes, verjaardagen, etentjes en bakkies koffie. 
Heel gezellig, maar ik denk dat ik vanavond vroeg naar bed ga.