Ik schreef al eerder over "onze tuinman"...(Of toch niet?)
Enfin, het is een man van eind veertig, die via een ongeluk een hersenletsel heeft opgelopen. Van nature uit was hij altijd al een overgevoelig type. Onzeker, nerveus, wantrouwend.
Een moeilijke aard.
Zijn huwelijk ging naar de knoppen, zijn vrouw kon het niet meer aan en dan is er ook nog een zoon die zwak begaafd is.
Hij is arbeidsongeschikt verklaard en heeft een uitkering.
Hij is stil en rustig, heel beleefd maar altijd angstig.
Ik ken zijn moeder....
Ze maakt zich zorgen over hem, omdat hij zich terugtrekt van bijna alles en iedereen.
Ze maakt zich zorgen omdat hij moeite heeft om met zijn zoontje om te gaan en nog steeds zijn vrouw de scheiding verwijt.
Ze maakt zich zorgen, zoals alleen een moeder zich zorgen maakt.
"Ach, als hij maar ergens wat werk kon doen. In zijn eigen tempo, zonder teveel eisen.."
En zo kwam Michael bij ons de tuin doen.
Een paar keer per maand; een paar uurtjes achter elkaar om hem niet te vermoeien.
Een kop koffie met iets lekkers erbij.
Praten over simpele dingen, want anders spekuleert hij er de hele nacht over.
Een beetje uitkijken met wat je zegt, want ironie en grapjes snapt hij niet.
Moeilijk hoor!!
Deze week kwam hij twee keer.
Maar het heeft hem teveel vermoeid, schreef hij in een sms .
Poeha, het is best moeilijk !!
(want stiekem in je hart vraag je je af of er iets verkeerds gezegd is, of er iets te weinig is gezegd. Misschien heeft hij teveel uur achter elkaar gewerkt. Had ik hem een boterham moeten geven? Heb ik hem te weinig compimenten gegeven?)
En dan word ik ook weer wat kwaad op mezelf.
Ongeacht wat is het zijn leven en zijn het zijn problemen.
Maar moeilijk is het best wel.
