Zorgelijk.

Gisteren gingen we naar een evenement, georganiseerd door "Ældresagen" (vereniging voor ouderen) : "Danmark spiser sammen", vertaald "Denen eten samen". Het is ooit begonnen om mensen samen te brengen en daardoor iets te doen tegen de eenzaamheid vooral onder ouderen. 

Wij fietsten naar Hotel Fredericia, hier vlakbij en genoten van een overheerlijke lunch samen met 60 anderen. Met een pianist die gezellig speelde vlogen de uurtjes voorbij. Natuurlijk werd er gezongen. Ik weet niet of onze generatie de laatste is die "gelegenheidsliedjes" zingt. Vroeger werden er minstens vijf zelfgeschreven liederen rondgedeeld op een feest of samenkomst, nu meestal maar een of twee. Gelukkig, zucht de chef, voor hem hoeft het niet zo zeer. Ik vind het wel leuk, al die zingende mensen

Enfin, de lunch was een succes en er werd volop gepraat. Dat was natuurlijk de bedoeling., contacten maken. We keuvelden gezellig met onze tafelgenoten, waarvan we we niemand kenden, maar via-via toch weer wel. ;-). Kleine stad en veel raakvlakken.

Het bestuurslid (een van de vele vrijwilligers in Ældresagen), die ons welkom heette vertelde dat de landelijke vereniging nu een miljoen leden telde. Oef, dat is veel! Als je daarbij de ouderen telt die geen lid zijn dan wordt de vergrijzing wel heel duidelijk. DK heeft een bevolking van nog geen zesmiljoen inwoners. 

Een op de zes.....😰 

De generatie die na ons komt is veel en veel kleiner. Hoe gaan we dat oplossen??

Oepsadasse: dat was Couperes die over dingen die voorbijgaan schreef....

En ik heb het boek nog wel gelezen op de middelbare school. Ja ja. Met dank aan Griemmank 

Carmichelt schreef o.a die leuke "kronkels". Da's ook een ding dat voorbij ging.

Dan maar even wat anders:

In de winkel van (Sinkel) Kirpu...

...is alles te koop. Het "stikt" hier in de stad van tweedehands zaakjes. Hier bij Kirpu kun je een schap huren om je eigen spullen te verkopen en daar wordt goed gebruik van gemaakt. De meeste spullen zijn van goede kwaliteit, schoon en vaak van goede (dure) merken. Een verzamling cd's van klassieke meesters, een zevenarmige kandelaar, Gabor schoenen (maat 42), tuinkabouters, verzamlingen, electronica, servies, speelgoed en rekken vol kleding. 

 Leuk om rond te snuffelen, maar gelukkig kom ik meestal met lege handen thuis...Iets met karakter hebben om weerstand te bieden ;-) .....en spullen genoeg.

A-la Carmichelt- van oude mensen en dingen die voorbij gaan ;-)

Het is maar een uurtje die intervalwandeling op dinsdagmorgen. Drie minuten snel en drie minuten langzaam lopen. Maar wat kun je in een uur naar veel verhalen luisteren. Zij, die gisteren haar dochter uitzwaaide. Die ging terug naar Australië en zij als moeder kon haar geen tegenbezoek brengen omdat ze de vliegreis niet aankon. "Veel te lang zitten" zuchtte ze. Een ander die het best zwaar vond om haar oude en nogal hulpbehoevende schoonmoeder minstens vijf keer per week te helpen. Er komt wel thuiszorg, maar als schoonmoeder een nieuw mobieltje moet hebben, dan moet er bijstand zijn omdat het niet meevalt voor een dame van 95 "met al die nieuwe dingen". En hij, wiens vrouw sterk achteruit gaat door die (grr) Alzheimer. Dit uurtje lopen is voor hem een stukje vrijheid. En zij die alleen woont in een schattig huisje met een flinke tuin en daar niet weg wil. Ze vecht om haar astma en zwakke longen aan te sterken. Maar ook de blijdschap als er een gezond kleinkind is geboren. Of als er een feestelijke verjaardag te vieren is.....C'est la vie..nietwaar.

Een verjaardag meer.

Vandaag is het zonnig...en ineens koud. Brrr. Zo rond de vijf graden en de kachel is aan. 

Gisteren vierden we de laatste verjaardag van dit jaar. Onze zoon werd 47 en wij werden getrakteerd op tarteletten in vier variaties en heerlijke taarten bij de koffie.

Ze kunnen er wat van, die kinders van ons...heerlijk eten maken ze!

Sandra en Per reden met ons mee en Casper, die immers nu in Odense woont was ook van de partij. Met Ivona's zus, zwager en kinderen waren we met twaalf man en...er gingen bijna vijftig tarteletten doorheen!! 

Vandaag ga ik heel weinig eten (denk ik), want donderdag had ik ook al een etentje gehad. Met de "Alten" van mijn oude koor. Heel gezellig maar het vrij kleine restaurant zat propvol, waarom wij na afloop besloten om in het "Bryghus" ernaast koffie of een biertje te nemen. Het kerstbier was net aangekomen en wij dronken Belgisch kerstbier van "het Anker"...poef wat lekker!

Gisteren was het J-dag. Dat is zoiets wat de Carlsberg Brouwerij ooit bedacht heeft. De dag dat het kerstbier in de kroegen komt. Dan gaan de jonge mensen massaal de stad in (je moet hier 18 zijn). J staat voor Juleøl = kerstbier. Jaja, je bent maar een keer jong. 

Wat als....?

 

Het boek is uit. "4321" van Paul Auster. In totaal waren het (op het tablet) 3420 paginas's. Een roman die vier verschillende versies verteld over het leven van de jonge Archie Ferguson in de VS (1950 tot 1968). Een vertelling over nieuwe gezinsvormen, de oorlog in Vietnam, raciale conflicten en studentenprotesten. 

Heb jij nooit gedacht: als ik nou een andere trein had genomen, een andere vakantiebestemming had gekozen (dan had ik bv. nooit mijn man ontmoet) een andere studie of werk had gekozen of een andere weg was ingeslagen? Hoe zou mijn leven dan verlopen zijn....  

Stom hè ...

Een gat in de hoes van de strijkplank. Stom van mij om even niet naar de bout te kijken omdat ik iets moest opzoeken. Pfft..het stonk een uur in de wind.

Maar dit rook heerlijk. 

Een kruidkoek en een paar kokoskoekjes van een restje kokosmeel.

Zomaar een week

Gelukkig had ik vanmorgen een foto gemaakt van de boom achter in de tuin. Een fluweelboom heet die in het Nederlands, "et hjortetaktræ" in het Deens. Prachtig die kleuren. Om de Nederlandse naam te vinden moest ik Chat Gpt gebruiken, want de vertaling van Google kon er niks van. Dakboom van herten, maakte die ervan, of hert-hert . Maar die Gpt wist het meteen....een fluweelboom.

Inmiddels is de boom gehalveerd, want Carl was gekomen terwijl ik boodschappen deed en de chef had hem gezegd dat de voorste takken/stammen eraf moesten. Helemaal okay hoor; van mij had het wel meer mogen zijn. Maar de boom moet het snoeien wel kunnen overleven. 

Ik ruimde de houten tuinstoelen op; we veegden alle bladeren bij elkaar en Carl snoeide de efeu ook wat bij. De tuin vergeelt en verdort stillekes aan. Lekker laten liggen; dat is het beste.

De lucht is nog steeds blauw, de zon schijnt (hier aan de Jyske oostkust) nog bijna elke dag en de temperaturen liggen rond de 14 graden.

Het was een volle week. Er was werk af te handelen; een vriendin die afgehaald moest worden bij het ziekenhuis; een huis dat gepoetst moest worden. Een ochtend met de breiclub en dan direct door naar de crematie van mijn oude collega en vriend. Daar zat de kerk propvol; hij was vroeger een beroemde handbalspeler met internationals en zo. Iedereen was uitgenodigd op de koffie na de dienst, in het Messecenter, de jaarbeurs. Maar met mijn andere gepensioneerde collega's hadden we afgesproken om de koffie bij Tommy te drinken. We hebben even fijn bijgepraat. 

Donderdag hielden we (Helle en ik) een gezamelijk-verlaat-verjaardags onderonsje. Dat doen we al jaren, met z'n vieren. Wij reden destijds samen naar het Luna koor en vandaag de dag doen Inge en ik dat nog steeds, nu naar het Longenkoor. Zo is het gekomen dat we elkaar elk jaar weer uitnodigden rond onze verjaardag voor koffie met broodjes, taart en en een avec'je. 

Ik kreeg een cadeaubon voor het tuincentrum van Inge als dank voor het rijden en van hen gezamelijk nog een cadeaubon voor de drogist. 

Er kwam een brief van de Sociale Verzekerings Bank met het verzoek (de eis) dat ik moest aantonen nog in het land der levenden te verkeren. Ik krijg een klein beetje pensioen van de Nederlandse staat omdat ik van mijn 18'de tot mijn 25'ste in NL woonde en werkte.

Deze keer kon ik het digitaal doen, maar dat was niet zo een-twee-drie gepiept. Ik moest de app downloaden, een QR code gebruiken, mijn paspoort op twee manieren scannen en twee selfies maken, eerst een gewone en dan eentje waarop ik mijn hoofd beweeg. Volgens mij ging alles goed, maar voor alle zekerheid ben ik toch maar met de papieren brief naar het gemeentehuis gefietst voor een handtekening en een stempel. 

Toen moest ik ook nog naar Yousee in Kolding, want er was een foutje gemaakt met een rekening. De chef had al aan de telefoon gehangen om het te regelen, maar ik moest wel even die ene sim-kaart terugbrengen.

Eigenlijk had ik 's avonds naar een lezing over "de kracht van de creativiteit" gemoeten, maar de voordrachtshoudster was ziek.  Dan maar lekker op de bank, nietwaar.

En vanavond gaan we naar de musical "Wicked". Ik heb de cadeaubon die ik van kinderen en kleinkinderen had gekregen ingelost en wij tweeën krijgen een plaatsje op de tweede rij. 

Dat wordt vast genieten.