Hoe gaat het nu...

Gisteren reden we dus naar de "Friklinik" in Grindsted, waar schoonzoon de "operatie" uitvoerde.

Wat is een friklinik (uitspraak frieklieniek) hoor ik je denken. Welnu: een friklinik kopieert hoe het er in privé ziekenhuizen aan toe gaat. De arts en verpleegsters halen en brengen zelf hun patiënten naar de behandel/operatiekamer. Ze ruimen ook zelf op na een behandeling. In ruil daarvoor hoeven ze niet aan de telefoon te hangen en kunnen hun eigen patiënten volgen. En de patienten vallen van hun stoel als ze horen dat ze al binnen een paar dagen aan de beurt zijn. En friklinik is een deel van het gewone ziekenhuis, ergo gratis hier.

Het is een uur rijden naar Grindsted en veelal over de provinciale wegen. Donker was het ook, nee beter gezegd pikzwart. Enfin, ik reed en dat ging goed tot ik bijna op de plaats van bestemming was. Bij een T-kruising botste ik achterop een busje met aanhanger. De aanhanger mankeerde niks, maar onze auto...achgerm toch.

Vervolgens rij ik nooit meer in het donker. Heb ik beloofd! 

Enfin, na wat zoeken en vragen welke ingang we moesten hebben kwam Per ons halen en de chef werd onder kundige orthopedische handen genomen. Na een kleine plaatselijke verdoving werd er 1100 ml vocht verwijderd.

Dat duurde een kwartiertje en niemand snapt dat ze dat in het ziekenhuis van Kolding niet konden of wilden doen. 😦

"Het is net alsof ik van binnen een enorme schaafwond heb", zei de chef. Het zal zeker nog wel even duren voordat de pijn verdwijnt, maar de hoop is er.

Vanmorgen reed ik daarom naar Sport 24 om een paar strakke tights voor hem te kopen. Die moeten er aan meewerken dat de rest van het vocht verdeeld wordt en de zwelling afneemt.

Daarna meteen door naar AT Biler om de schade te laten bezichtigen. Gelukkig hebben we een all-risk verzekering, maar ja, eigen risiko..nou, het had erger gekund.

De amaryllis bloeit (het was toch een amaryllis ;-)) e-i-n-d-e-l-i-j-k. Ik kreeg hem van mijn vriendin een paar weken voor de kerst, maar ik denk dat wij een donker huis hebben en dat dit een laatbloeiertje is.  Nu geniet ik er des te meer van.

Gisteren bakte ik koekjes om mee te nemen naar de gezellige avond met oud-collegaas die nu mijn vrienden zijn. Na 47 jaar kan ik dat rustig zeggen. Eerst waren we met z'n elven, later met tien, toen negen en vanavond waarschijnlijk maar met z'n achten omdat een vriendin ernstig ziek is. Zo gaat het helaas nu we ouder worden.

Terug naar de koekjes. Ik bakte een koekdoosje vol en vulde een glazen pot voor ons zelf. Maar ze zijn oh-zo lekker en dit is dus het resutaat....een bijna lege pot.

Maar goed dat die andere apart staan

Vandaag maakte een flinke wandeling in het zonnige maar wel koude weer. Het bos is nog kaal. Sommige mensen hebben al voorjaarsbloemen gezien; bij ons nog niks.

Veel meer is er niet te vertellen deze keer. Afgelopen week ruimden we op in het loeizware wijnrek. Dat ging de deur uit en veel wijn die te oud was geworden verdween. Vandaag kwamen dochter en schoonzoon de aanhanger lenen en reden eerst naar de stort om hem te legen. Fijn hoor, want dat wijnrek was (bijna) niet te tillen.

Thuis. Een foto van eergisteren toen het nog bewolkt was.

Maandag om zes uur 's avonds heeft de chef (ik rij) een afspraak in de "friklinik" in Grindsted. Ik hoop zo dat ze hem kunnen helpen!

Landje pikken; dat speelden wij vroeger.

 Come on Trump,. de vikings waren er eerst. 

Erik de Rode zette zijn voet in Groenland in 985).

Danmark, Grønland, the Farøe islands, de Oostzee. Het haalt de krantenkoppen bijna elke dag. Groenland heeft te weinig power qua verdediging, zegt mr.Trump. Hij wil het kopen of gewoon veroveren. De tijden van handel met landen/kolonies zijn volgens mij voorbij. In de Oostzee varen nu fregatten van Navolanden. Er zijn zoveel kabels kapot getrokken. 

't Is wat hier. Putin aan de ene kant en Trump aan de andere. En ons kleine landje daar tussenin. 5,9 miloen inwoners hier; 56.000 in Groenland en 54.000 op de Farøerene....

Hier is de chef pt. weer "terug bij af". Hij zat maandag vele uren klaar voor de operatie, die de chirurg uiteindelijk niet wilde uitvoeren vanwege...van alles en nog wat (kans op infectie, narcoseproblemer, pacemaker, één operatie is misschien niet genoeg enz.enz). Ik kreeg een zeer gefrustreerde man thuis. 

Nu heeft hij een verwijsbrief naar de kliniek waar onze schoonzoon werkt. Hopelijk met een betere uitval. Hij heeft er een hard hoofd in. Anders maar weer terug in het circuit; nieuwe afspraak 10 februari. Zucht...

Is er een dokter in de zaal?

Is er een dokter in de zaal? Nee, maar wel een schoonzoon die orthopedist is. Hij nam resoluut de chef onder de arm en reed hem naar de eerste hulp in Kolding ziekenhuis. Het vocht in zijn heup/bil (na de aanrijding drie weken geleden) beslaat 21x12 cm en dat verdwijnt niet op natuurlijke wijze. Enfin, na wachten (want er zitten altijd veel "wachtenden voor U") werd vastgelegd dat hij maandagochtend om 7 uur aanwezig moet zijn om het vocht met een ingreep af te voeren. 

Ik hoop dat het gaat lukken om de druk te verzachten. 

Fijn met hulp, nietwaar. Hij brengt hem ook naar Kolding maandagmorgen en dan kan ik hem hopelijk later op de dag weer ophalen.

Here

Een van mijn vriendinnen zag de film en vond hem geweldig; de chef vond het een verzoeking en ik vond hem best aardig...de film "HERE".

Een film met Tom Hanks (hij is de stem en speelt de hoofdrol) en Robin Wright. Een filmatisering naar de gelijknamige roman van Richard McGuires.

Een ontroerende film over meerdere generaties in hetzelfde huis. De geschiedenis reist via de bewoners door de tijd. De achtergrond is de huiskamer.

Het was nogal een tijd geleden dat wij in de bioscoop zaten. Fijn dat het weer kon!

Een toegift: Vandaag schijnt er een waterig zonnetje. Da's ook lang geleden.

Dag na dag na dag..

Een week, een maand, een jaar, ze zijn voorbij voordat je het in de gaten hebt. Ik had vanmiddag mijn ene vroegere oude buurvrouw (88) meegenomen naar mijn andere oude buuvrouw die in het verzorgingstehuis zit in afwachting op een vaste plaats (82 en Alheimer). Zij hadden elkaar lang niet gezien en het weerzien was echt leuk. Want ze herkenden elkaar en spraken voluit over vroeger. Ongelooflijk, zeiden beiden, dat de tijd zó snel voorbijgaat. Wat waren het een paar gezellige uurtjes. 

Gisteren reed ik de chef naar de orthopedische afdeling van het ziekenhuis. Hij heeft veel last van zijn rechter heup/bil na die aanrijding. Wachten, onderzoek, wachten, CT scan, wachten, gesprek met de orthopedist en een nieuwe afspraak over drie weken. Daar ben je een hele ochtend zoet mee. Maar het was eens een keertje een andere afdeling dan de hartafdeling.

De laatste BTW invullen en versturen.

Naar de stad omdat ik even op het gemeentehuis moest zijn en daarna keek ik binnen bij de kapper. Er was bijna niemand, dus hup naar binnen! "Het is te lang, vooral in mijn nek en bovenaan,  ja eigenlijk overal" zei ik. En de ferme kapster ging aan de gang. Nek korter "ik knip het wat in etages...ik ga het ook uitdunnen...zal ik de oren vrij knippen... poeha, wat veel haar, nog wat uitdunnen...alsjeblieft mevrouw, staat veel frisser". En daar zat ik dan, met een kort kapsel. Dat was eigenlijk helemaal mijn bedoeling niet, maar de chef vindt het leuk en ik begin er ook aan te wennen. 

De straat van je kindertijd.

In ons koor zingen we ook het lied "Barndommens gade" - de straat van je kindertijd. Het is een gedicht van Tove Ditlevsen en later op muziek gezet door o.a. Anne Linnet.

Ik ben de straat uit je kindertijd

Ik ben de wortel van je leven. 

De straat uit mijn kindertijd lag in Dordrecht. Daar woonde ik tot mijn negende. Eerst aan de Nieuwe Haven, later in de Jacob van Lennepstraat en vanaf mijn vierde in een rijtjeshuis met een touwtje uit de brievenbus. "Een lot uit de loterij" noemde mijn vader het. Er was na de oorlog een groot tekort aan woningen en dit was nieuwbouw! Mijn moeder staat in de deuropening terwijl mijn vader de motor van zijn broer bewonderde. Mijn broertje en ik op de stoep en daarnaast natuurlijk twee andere kinderen. Want kinderen waren er genoeg in die tijd. De Boomers van nu. We speelden altijd op straat: boompje wisselen, touwtje springen, hinkelen of op de step en we klommen op de hoge rekken van de speelplaats. Ogen dicht en springen maar. Niemand in de straat had een auto maar als tante Henda kwam (een vriendin van mijn ouders) mocht ik vooraan op haar scooter staan. En een wafel-ijsje koste vijf cent.

Op school zaten we met 36 meisjes in een klas. Ik sta bovenaan, tweede van links. Volgens mij is dit in de tweede klas. 

Mijn kindertijd...zooooo lang geleden.