Kamer 35

Dat was het nummer van de ziekenhuiskamer waar de chef gisteren lag/zat voor hij werd gehaald voor de volgende ingreep. Hij heeft in andere kamers gelegen, 27, 29, 30, 43 en nu dan 35. Op de 9.etage, met uitzicht over de parkeerplaats of Kolding Fjord. De Fjord is mooi, maar op de parkeerplaats voor de hoofdingang van het ziekenhuis is meer te zien. Flextrafik met busjes om mensen in rolstoel te halen en brengen, de politie die regelmatig verschijnt met of zonder verdachten, ambulances en het gewone volk dat op controle komt of op bezoek. Het wordt een klein wereldje als je zolang in het ziekenhuis ligt (nou ja, hij zit).

Nu is hij weer thuis, een open opname totdat de wond eindelijk gehecht kan worden. We duimen dat het woensdag gebeurt. Nu scharrelt hij nog steeds rond met een slang aan een pompje, maar er komt bijna geen vocht meer uit. Zo te zien voor een leek als ik.

Hij houdt van kaas, dus haalde ik lekkere kaas op de markt. 

Donderdag aten we mexicaans; dat had Jeff meegebracht. Gemaakt door zijn zwager die kok is bij een groot bedrijf. Leftovers omdat de zaak dicht is met Pasen. Lekker én lekker gemakkelijk.

Ivona en ik keuvelden zittend op de bank; de heren bleven tafelen.

De achterkant van ons huis vanaf de straatkant gefotografeerd.

Vandaag is het Pasen. Een stille Pasen met z'n tweeën. Volgend weekend krijgen we een ruk-in. De chef is de 30.ste jarig en vraagt voor zijn verjaardag hulp voor huis en tuin. Dan komen ze allemaal opdraven 🙏. Na afloop gaan we bbq'en; hopelijk wordt het beter weer. 

We maken er vandaag het beste van! Vrolijk Paasfeest voor al mijn lezers.

Verwend.

een beetje pesten..

De chef heeft veel van zijn eetlust verloren door die lange tijd in het ziekenhuis. Dinsdag mocht hij naar huis, met drænslang en pomp en de boodschap om zaterdagmorgen op nuchtere maag terug te komen voor een volgende ingreep om de wond droog te krijgen. Per (spreek je hier uit als Peer) besloot om hem wat bij te spekken en maakte een heerlijke schotel van varkenshaasje met ui en roomsauce. Sandra bracht lekkere aardappeltjes mee plus ijs, fruit en chocola voor het dessert. Lief  hè. Het was gezellig eten zo samen. 

Eerder op de dag waren Carl en Sandra al gekomen om te helpen met de tuin en het gras en mos tussen de tegels.

Het was perfect weer, lekker veel zon. Zoveel zelfs dat de parasol omhoog kwam.

De buxus struiken (het waren er vier bij elkaar) zijn er na hard werken uitgehaald.  Nu het gat opvullen met schors. De buxus was ziek..kan gebeuren.

Ik vertelde Carl dat mijn oma altijd een in wijwater gedoopt buxusstekje achter het kruisbeeld had gestoken. Om blikseminslag te voorkomen. Ze had immers tot twee maal toe hun huis in vlammen zien opgaan. Als het erg onweerde dan nam ze het stekje, doopte het weer in wijwater en zegende de vier hoeken van het huis. Het is daarna nooit meer afgebrand ;-).

Ik was net bezig met een peperkoek te bakken. Voor ieder een lekker smeuïg plakje na het gedane werk...mmmm.

Cultuur canon

Wat is nu typisch Deens? Ik heb helemaal niks met cultuurkanons, maar er gaat er weer eentje komen. Wat mag er op het lijstje?

Het Bournonville Ballet?

Of de Deense vlag Dannebrog die heeeel vaak en overal wappert.

Misschien de Kolonihaver, de Volkstuinen op een flinke lap grond, waar s'zomers velen overnachten.

Of toch maar die goeie ouwe Hans Christiaan Andersen? 

Je kunt ook kiezen uit de Pølsevogn , de Deense uitgave van een friettent op wielen maar dan met hotdogs en meer.

Ik kies voor Sankthans, de midzomernacht feesten met kampvuren, omdat ik zo van de lichte nachten houd 💓

maar Fællessang, samenzingen overal, op feesten en bijeenkomsten, in de openlucht, samenzang is ook een optie.

. Oh ja, er is ook nog de Revy (Revue). Op 20 plaatsen kun je naar de revue! In de zomer.

en wat eten betreft..het Smørrebrød

of het Wienerbrød.

Daar gaat de tijd...

 De eega is nog steeds in het ziekenhuis en de geplande  operatie van gisteren ging niet door. De chef kon niet onder narcose worden gebracht; hij heeft geen goede aders meer om een infuus te leggen. De anæstisist durfde het niet aan; daar gaan ze morgen eerst over confereren. 🙏 "Incomptent!" foetert de chef!

Tja, meer is er pt niet over te zeggen. De chirurg zei dat het nog een hele poos kan duren  voordat de wond droog genoeg is om te hechten. Maar hopelijk mag hij in de loop van de week overstappen naar ambulante behandeling... De pomp zelf legen en een verpleegster die hier thuis komt???! Ik hoop het echt.

Ik slijt mijn dagen tussen wandelen en ziekenhuis. 

Vandaag had ik broodjes van de bakker gehaald en met koffie van thuis erbij was het best gezellig.

Het gaat niet altijd zoals de pastoor preekt.

 Letterlijk vertaald uit het Deens, waar men zegt: "Det går ikke altid som præsten prædiker". Tja, dat doet het dus ook niet. 

Dinsdag moest de chef naar contrôle in het ziekenhuis, woensdag werd hij weer geopereerd en  nu zit hij alweer met een vacuüm-pomp in het ziekenhuis. Misschien moet hij er weer een paar weken blijven maar hopelijk mag hij met pomp en al over een paar dagen naar huis waar de thuiszorg kan komen voor het verzorgen van de patiënt. Een flinke tegenvaller voor hem...en voor mij. Even slikken en daar gaan we weer.

Dit schilderij hing in de behandelkamer. 

Voordat hij weer in het ziekenhuis belandde reed hij mee naar de garage om nieuwe banden onder de auto te laten zetten. Rijdt toch fijner dan met winterbanden (vooral omdat het weer zo lenteachtig is).

Manlief werd gisteren pas laat in de middag geopereerd en omdat ik een afspraak had met Caroline reden onze dochter met kleinzoon rond etenstijd naar Kolding voor een bezoekje. Eerst langs Mc Donalds want vaders had om een hamburger gevraagd. Ze bleven gezellig mee eten in het ziekenhuis. Dat mag gelukkig allemaal. 

Caroline en ik gingen naar "onze" musical avond, waar 4 leerlingen van het eindjaar optraden. Een proef-avond om te zien en horen welke songs ze in hun bachelor project kunnen gebruiken. Het is echt een leuke traditie geworden van kleindochter en mij.

Kinderversjes

Ik was zes jaar toen ik met mijn moeder mee mocht naar de bruiloft van mijn oom en tante. Wij hadden een grote familie en ik was al een paar keer bruidsmeisje geweest. Deze keer niet, maaar...ik moest een versje opzeggen. Dat was gebruikelijk in die tijd. Tijdens het diner werd werd ik pontificaal op een stoel midden in de zaal gezet en zei mijn ingeleerde versje op. Dat versje had op school geleerd, van zuster Michel van de kleuterschool. Thuis hielp mijn moeder met het herhalen van de tekst, zodat die erin geheid zat. Het zal wel diepe indruk op me hebben gemaakt, want ik weet het nog precies!

Een versje opzeggen was destijds heel gewoon. Met moeder-en vaderdag, bruiloften of een andere feestelijke gelegenheid. De tekst was geschreven (of getypt) in de binnenkant en op de voorkant was een afbeelding die je mocht kleuren. Tja, zo leer je wel als kind je verlegenheid te overwinnen.

Overigens is het een heel goede manier om taal te leren. Kinderen houden van rijmpjes en versjes. Jullie kennen ze waarschijnlijk ook nog steeds. Jan Huygen in de ton, Twee emmertjes water halen, Zakdoekje leggen, Zeg moeder waar is Jan enz enz.

Enne, zo leerde ik vele jaren later ook de Deense taal. Ik las kinderversjes met mijn dochterje. Ik leerde als een kind en begon bij het begin. Met Pixi boekjes.

Dat was het weekend.

Mooi weer; wandelweer. Met muziek in m'n oren.

De chef zit nog volop in het "ziekencircuit". De wond geneest langzaam maar er is nog steeds veel wondvocht. Ik ben een trouwe klant bij de apotheek om wond-verband te kopen.

De griep heeft hem ook nog steeds in de greep. Hij wordt er depressief van. 

Ik hing paaseieren aan wat takken. Om alles op te vrolijken.

Ondertussen heb ik ook maar weer eens kleding gesorteerd. Dikke wintertruien eruit en een andere plek gegeven. Kleding die niet werd gedragen, truien van de chef die te krap zaten, dat ging in de zak voor het Rode Kruis.  

De meidoorn (of is het hagendoorn) heet hier hvidtjørn en bloeit overal waar ik kijk...

....en begint zelfs al bloesem te verliezen.

En in het laantje bloeit de Japanse kers volop.