Over voetbal, droogte en familie.

Je kon het gejuig hier horen. Een enorme brul...Ja, de voetbalclub heeft zich gekwalificeerd voor de Superliga.

In NL is dat denk ik de eredivisie. Nou heb ik niks met voetbal, maar het is toch wel leuk om te horen. 

Toen ik vanmorgen mijn rondje liep zette ik het stadion in de verte op de foto. Geen groot stadion, ook niet overdekt maar wel met een grote supporters-aanhang. Het schijnt een dure buisiness te zijn om in die superliga te komen én om erin te blijven. We zullen het zien.

Gefeliciteerd FC Fredericia; de superliga is niet voor kleine jongens. Succes.

Het is droog hier ter land. Al in weken geen regen en af en toe een droge wind. Voor ons is het wel heerlijk, zoveel zonnige dagen maar de boeren en tuinders kijken bezorgd naar de lucht. De groentes in de moestuinen groeien niet, het koren staat stil en de landbouw overweegt het sproeien.

Wij sproeien wel af en toe. De vijver kreeg wat extra water en het vogelbadje in de moestuin werd gevuld. Er zijn heel veel vogels in de tuin die ervan gebruik maken.

Ook even over iets heel anders. Ik had nog twee tantes van mijn moeders kant maar eind april stierf de ene. Onze tante Ria. Ze werd 94 en het leven was echt op. Tante Ria was de op een na jongste van het gezin en de zussen waren allemaal heel erg met elkaar bewogen. Ik, als oudste kleinkind heb ze allemaal van dichtbij  mogen meemaken, want ook al woon ik al heel lang in Denemarken zijn er velen hier op bezoek en op vakantie geweest. En dan wil je toch graag naar de afscheidsviering, nietwaar. Dat kon gelukkig, via een link volgde ik alles op de computer. Zo fijn dat dat mogelijk was. Waar de coronatijd al niet goed voor was.

In een tijd van (vrede) onrust.

Wij wonen in een landje met weinig inwoners en daarom is er altijd sprake gebleven van dienstplicht die in lange tijd 4 maanden was. Het was immers rustig in Europa. Nu is het verhoogd naar elf maanden. Oh 😰 we hebben nog twee kleinzonen van 15!! en ik bid maar dat die niet in een oorlog terecht komen. 

Over dienstPLICHT voor vrouwen wordt ook vergaderd en daar ben ik echt op tegen. Zij die willen kunnen nu al in militaire dienst, maar ik heb het motto dat vrouwen kinderen baren en niet doden. Oef ik moet er niet aan denken!

Al dagen lang geniet ik van de zomerse dagen. Geen kousen aan; lekker op blote voeten lopen en ik heb nu al het zomerdekbed tevoorschijn gehaald. In de tuin bloeit vanalles en vanmiddag komt Carl om te wieden samen met mij. 

Nog een foto van onze seje (= koele) zoon, die afgelopen zaterdag 58,5 kilometer terrein rende. Geweldig. Hij werd nr. 33! Je moet er maar zin in hebben. 

En de chef?! Die begint rondjes rond het huis te lopen met de rollator. Maandag worden de hechtingen verwijderd..onder narcose...want ze liggen erg diep.

Het gaat...langzaamaan...eindelijk beter!

Een kaars voor het raam.

Vanavond zet ik kaarsen voor het raam. 4.Mei dodenherdenking, maar ook de dag/avond dat de vrijheidsboodschap geproclameerd werd op de radio en de mensen de verduisteringsgordijnen van de ramen rukten. De oudere generatie, waar ik blijk bij te horen😀, doet dit nog steeds. Voor jongeren is het allemaal al zo lang geleden. Ik hoop echt dat het nooit meer zover komt. Maar hoop is alles wat er is met die oorlochtszuchtige machthebbers die er zijn.

Hoe het hier gaat?

Manlief is thuis en nu moet hij iedere dag naar de verpleegkundige kliniek in het "sundhedshus" hier in de stad. Behalve in het weekend, dan komt de thuisverpleegster hier om de wond schoon te maken, opnieuw te verbinden en het pico-pompje weer aan te sluiten. Die pico zorgt voor vacuum om het wondvocht te verwijderen. 

Het is heel competente vakkundige verzorging kan ik je wel vertellen en ze zijn allemaal ontzettend aardig. De thuisverpleegster die we gisteren en vandaag hadden kletst je de oren van het hoofd, maar dat vindt de chef wel gezellig. 

De infuzen in zijn hals zijn nog niet verwijderd. Want als hij toch weer onder het mes moet....... Dinsdag naar het ziekenhuis voor contrôle. We hopen het beste🙏, maar ik denk dat hij nog een lange weg te gaan heeft.

Even iets heel anders; mijn dochter houdt van borduren. Deze keer kreeg ik twee kussens voor op de bank. Nou ja, ik moest ze wel zelf in elkaar zetten, maar het borduren was haar werk! Lief hè!

een closeup

 Nou, vooruit dan maar: Naar aanleding van de 1.mei zongen we bij het koor hét arbeiderslied geschreven in 1923:

"Når jeg ser et rødt flag smælde"  

Når jeg ser et rødt flag smælde på en blank og vårfrisk dag, kan jeg høre det sælsomt fortælle om min verden, mit folk og min sag. Og jeg rejser mig trodsigt i vrimlen, mens det kogler af kraft i mit mod, thi det flag, der nu smældende når himlen, er jo rødt som mit brusende blod. 

(als ik een rode vlag zie wapperen op en blanke lentefrisse dag, dan hoor ik het vreemde verhaal over mijn wereld, mijn volk en mijn leven. En ik sta uitdagend in de mensenzwerm terwijl mijn bloed bruist van kracht en moed. Want die vlag die nu wappert aan de hemel, is net zo rood al mijn bruisend bloed)

Zo'n 50 jaar geleden was de eerste mei een feestdag voor heel het land. Optochten met rode vlaggen, muziek en toespraken. Na afloop feest in de volksparken. Dat is allang niet meer zo. Nu houden de "rode" partijen en vakbonden de eerste mei nog wel in stand met toepraken en gezamelijke koffie of een pilsje. Maar de "blauwe", de liberalen hebben de voorkeur voor de vijfde juni, de dag van de grondwet. Die zwaaien met de Deense vlag of helemaal geen vlag.

Het is een heel andere samenleving nu. Maar het arbeidslied staat wel nog steeds in het højskolesangbog. Er is tenslotte toch veel bereikt op het gebied van gelijkwaardigheid.

Mijn (onze) onovertroffen familie!

 De chef is woensdag jarig en als cadeau vroeg hij of de hele familie wilde helpen met huis en tuin. En wát een geweldig cadeau kreeg hij (en ik natuurlijk ook). 

Om half elf kwamen de eersten; een uurtje later weer vier en ietsje later de andere kleinkinderen. 

20  zestigliterzakken  bodembedekkende schors werden gehaald en uitgespreid. Er kwam een nieuw slot op de poort. Alle ramen werden van binnen en buiten gezeemd en alle, echt alle! stoeptegels, de inrit, het terras en de gangpaden werden gras- en mosvrij gemaakt.

Een net over de bessenstruik; Phlip en Mathilde

Ivona zeemt alle ramen (+ het houtwerk eromheen)

Sandra heeft een fantastische greep op tegels 

De poort was het werk van Jeff (dat was een echte klus)

Per hielp en schilderde de poort na afloop

Caroline schrobte alle tuinstoelen

Carl verdeelde alle schors 

In z'n eentje. Hier even uitrusten van het werk

Op het laatst ging iedereen aan de slag met de inrit, inclusief Casper en Mark.

De dames hadden allebei een taart gemaakt voor bij de koffie, Een chokolade-plaattaart en een slagroomtaart.
En wij hadden groots ingeslagen voor de BBQ.

Wat was  het heerlijk weer en wat hebben ze met z'n allen veel werk verzet.
En bovenal; wat was het ook reuze gezellig!

"Af hjertet tak", zou koningin Margrethe zeggen, Bedankt uit het diepste van mijn hart.

Vrijheid

Bij het koor zingen we liederen over de vrijheid. Heel toepasselijk in deze tijd nietwaar. Er staan er best veel in het Højskolesangbog. Van nummer 191 tot nummer 226.  De meeste in het Deens, maar ook Zweedse en Engelse songtexten. 

"Man binder os på mund og hånd" - ze binden onze mond en handen - en revuetekst uit 1940 (Kai Normann Andersen). "Sång til Friheten": Zweeds, Lied voor de Vrijheid (Silvio Rodriguez 1980), "Frit Land" - Vrij Land (Carl Emil Petersen 2015) of "Frihedens Lysdøgn"

Vrijheids lichte dag (Julie Maria/Nikolaj Busk 2019). 

"Ach, het zegt U hoogst waarschijnlijk niets", om het met Wim Sonneveldt te zeggen, maar heel toepasselijk in deze toch onrustige dagen. We leren nieuwe liederen en we zingen oudjes. Wat een zegen is dat zingen toch ;-)

Manlief is thuis; nog steeds niet uitgeschreven ook al hebben ze de spons gisteren van binnen vervangen. Hij zit nog steeds met een slang aan het pompje. Maandag weer terug; ik blijf hopen. Het duurt toch wel erg lang vind ik. Maar hij doet wat hij kan om niet helemaal "in verval" te raken. Vandaag bakte hij bv pannekoeken en maakte de bbq schoon. 

Ik sleepte eten en drinken naar huis. Voor zondag, voor het werkende volk, voor de liefste familie die er is, voor de bbq en meer.

Dochter en schoondochter zorgen voor taart. En het weer heeft beloofd om zich van de beste kant te laten zien. 

En toen zaten we lekker een paar uurtjes in de zon. Zalig!

Kamer 35

Dat was het nummer van de ziekenhuiskamer waar de chef gisteren lag/zat voor hij werd gehaald voor de volgende ingreep. Hij heeft in andere kamers gelegen, 27, 29, 30, 43 en nu dan 35. Op de 9.etage, met uitzicht over de parkeerplaats of Kolding Fjord. De Fjord is mooi, maar op de parkeerplaats voor de hoofdingang van het ziekenhuis is meer te zien. Flextrafik met busjes om mensen in rolstoel te halen en brengen, de politie die regelmatig verschijnt met of zonder verdachten, ambulances en het gewone volk dat op controle komt of op bezoek. Het wordt een klein wereldje als je zolang in het ziekenhuis ligt (nou ja, hij zit).

Nu is hij weer thuis, een open opname totdat de wond eindelijk gehecht kan worden. We duimen dat het woensdag gebeurt. Nu scharrelt hij nog steeds rond met een slang aan een pompje, maar er komt bijna geen vocht meer uit. Zo te zien voor een leek als ik.

Hij houdt van kaas, dus haalde ik lekkere kaas op de markt. 

Donderdag aten we mexicaans; dat had Jeff meegebracht. Gemaakt door zijn zwager die kok is bij een groot bedrijf. Leftovers omdat de zaak dicht is met Pasen. Lekker én lekker gemakkelijk.

Ivona en ik keuvelden zittend op de bank; de heren bleven tafelen.

De achterkant van ons huis vanaf de straatkant gefotografeerd.

Vandaag is het Pasen. Een stille Pasen met z'n tweeën. Volgend weekend krijgen we een ruk-in. De chef is de 30.ste jarig en vraagt voor zijn verjaardag hulp voor huis en tuin. Dan komen ze allemaal opdraven 🙏. Na afloop gaan we bbq'en; hopelijk wordt het beter weer. 

We maken er vandaag het beste van! Vrolijk Paasfeest voor al mijn lezers.