Weer naar een film

Ik had weer een voorpremière in m'n vingers gekregen. Deze keer voor de film "The pinguin lessons".   Ik dacht dat het een komische film was, maar het was een film met een nadenkertje. Wij vonden hem goed. Het verhaal speelt zich af in Argentina tijdens de militaire Junta in de jaren zeventig.

In het Deens heet hij: Mig og pingvinen. Ik zag hem samen met Carl, die overigens een twaalf kreeg voor zijn mondelinge examen geschiedenis (;.)) En Philip scoort ook het ene hoge punt na het andere. Bollebozen zijn het!

De cijfers zijn hier anders dan bij jullie: 12, 10, 7, 4, 02, 00, -3. De laatste twee (00 en min 3) zijn onvoldoende.

Dit is om te zetten naar het ECTS-scala dat in vele Europese landen wordt gebruikt.

12 = A, 10 = B, 7 = C, 4 = D, 02 = E, 00 = Fx, -3 = F. 

Om naar het gymnasium te kunnen is een gemiddelde van 7 nodig. 

Van te voren aten we zelfgemaakte pizza. Witte pizza. (De bodem insmeren met crème fraîche 38 %, daarop dunne schijfjes aardappel en tot slot geraspte kaas). Vonden we alle drie lekker.

Gisteren kwam die lange Mark, Carolines lief, de deuren schilderen. Zo fijn. De twee deuren aan de voorkant werden aan beide kanten geschilderd en hij nam ook nog even de deur van de werkplaats mee.

Wij zorgden voor het eten! De chef maakte een heerlijke "Fredericia-mørbrædgryde". Een hele varkenshaas in stukken, stoven in de braadpan, lekkere saus en tot slot kleine cocktailworstjes erbij. 

Caroline en morfar keken naar de vele vogels in de tuin. 

Het werd een gezellige avond. Om half tien reden ze naar huis; eerst langs de Netto, want ze moesten nog wat boodschappen doen 😀😀

We namen koffie en broodjes mee...

Alweer een blogje??.... Ja dus ;-)

We namen koffie en broodjes mee en reden naar "æ westerhouw" = Vesterhavet hier en in NL de Noordzee. Naar het badplaatsje Vejers, want daar mag je met de auto het strand op.  (alle V's uitspreken als een W)

Op de heenweg kwamen we de auto's en caravans van de thuis-gangers tegen. Velen die een huisje hadden gehuurd of op de campings stonden en overwegend Duitsers. Op de terugweg net andersom.

Het is een enorm groot strand. Kijk maar op de foto hieronder. Ik stond zowat midden op het strand en fotografeerde en echtpaartje met kind die een tentje aan het opzetten waren.

Een frisse neus halen, heerlijk. De chef reed een klein stukje over het strand om te voelen hoe het ging. Niet zo best overigens, dus ik blijf nog een tijdje dé chauffeur.

We parkeerden de auto en liepen een klein stukje het plaatsje in. Met de rollator natuurlijk. Als ik een winkeltje binnenwipte bleef de chef gezellig zitten op de rollator om naar de mensen te kijken. (wat een meuk wordt er toch verkocht zeg in die souvenierboetiekjes)

 

Ook al hadden we broodjes meegenomen konden we de verleiding niet weerstaan om een portie gerookte vis te delen. Een vis-symfonie, noemde men het. 

😊

Gewoon weer eens een fijne dag.

En Fanfare (op z'n Frans)

Een goeie film gaan zien?! Hierzo! En fanfare. Die zagen dochter en ik maandagavond in de bioscoop. Een warme, goede, humoristische, leuke, feel-good film. Het was de Franse inzending op het festival van Cannes vorig jaar.

De chef heeft nog geen moed om in de bioscoop te zitten. Nu wacht hij op een telefoontje uit het ziekenhuis om te horen wat het universiteitsziekenhuis in Odense voor voorstel heeft. Wachten duurt lang en ze zijn achter op schema. 

De wond geneest, maar wel heeeel langzaam. Nu nog twee keer per week naar de ziekenhuiskliniek voor de verzorging.

Bij Sandra ging het slot van de wc deur kapot en als zij nu een nieuw slot ging halen dan kon far dat wel vervangen.

Kwam hij even de deur uit.

Ik verzorgde de poezen een paar dagen en had een etentje met de Alten van mijn vorige koor. Dat hebben we om de twee maanden en het is altijd zo gezellig. 

De chef mist het sociale heel erg. Er komt best wel "volk"over de vloer, maar hij wil graag zelf ergens heen kunnen.

We wachten maar af. 

Voor-en nadelen.

Wonen aan zee op een "odde" (een punt dat in zee steekt) heeft het voordeel van minder regen en redelijk veel zon.

Als ik 's morgens wakker word en naar buiten kijk dan ziet het er (zomers ;-) meestal zo uit.

Het nadeel is (want elk voordeel heeft z'n nadeel, niet waar) is dat het bijna altijd waait. De koude noordenwind, de stevige oostenwind, de vele westenwinden, maar vandaag de zuidenwind. En maar een zacht briesje. 

Ik fiets naar dochters huis om kattenmoeder te spelen en ik zoek in alle mijn kasten en de schuur om keukengerei te vinden dat voor ons overbodig is geworden, maar wat kleinzoon Casper en zijn vriendin Emma misschien kunnen gebruiken. Zij kunnen vanaf zondag een leuk flatje huren en het enige wat ze niet hebben zijn keukenspullen. Casper komt vanuit zijn collegekamer, waar een gezamelijke keuken is en Emma heeft een "roomie" en moet de keuken laten zoals die is.

Een compleet bestek, tien grote borden en acht kleine, koffiekannen, keukenhanddoeken en pannelappen die mijn schoonmoeder ooit breide...alles gaat in de grote doos. Wat ze niet kunnen gebruiken kunnen ze doorgeven aan anderen. Ik heb opgeruimd! Fijn!

Geschiedenis; wat ik niet wist.

Voor de mondelinge eindexamens in de 9.klas zijn drie vakken obligatorisch voor alle leerlingen in het land, de laatste twee worden per school getrokken. Voor Philip is dat bv.maatschappijleer, voor Carl naast natuur en scheikunde is het geschiedenis. Ik vroeg hem welk onderwerp hij getrokken had en dat is: De Kanslergade overeenkomst; Kanslergadeforliget. Daar hadden wij in de Nederlansdse geschiedenis nooit over gehoord, netzomin als de Denen iets weten over bv de tachtigjarige oorlog. Nationale geschiedenis, aha. Omdat Carl nogal nerveus is aangelegd en ik een groot vraagteken leek begon hij het mij uit te leggen. Win-win situatie. 

Het Kanslergadeforlig noemt men ook wel het begin van de welvaartsstaat. Het was een brede overeenkomst gesteund door alle politieke partijen, wat nogal wat voeten in de aarde had. De noodzaak van samenwerking kwam omdat na de beurskrach in 1929 (USA) Europa voor grote problemen kwam te staan. De internationale handel kwam tot stilstand, de productie ging fors omlaag en er onstond grote werkeloosheid. Vooral de landbouw, wat destijds de grootste inkomstbron in DK was kwam in moeilijkheden omdat de graanprijs kelderde.

Het forlig, de overeenkomst kwam met een aantal hervormingen op economisch gebied, het arbeidsbeleid en de sociale voorzieningen.

Er kwam winterhulp, de rente werd lager er werd werk verschaft. Men begon hier met het bouwen van de (oude) Lillebæltsbrug, wat velen werk verschafte. 

In totaal ging het om 18 hervormingspunten. De whiskey die de vrouw van de premier schonk hielp de partijleiders door de 18 uur durende vergadering. Ze vergaderden in het huis van Stauning, in de Kanslergade, vandaar de naam.

In Duitsland werd Adolf Hitler gekozen tot Reichskansler......

Lekkere lunch.

Naar het koor, naar een concert enzo rijden we samen. Ulla, Birgit, Inge en ik. Maar Inge heeft geen auto dus wij rijden om de beurt en halen haar op. Dat Inge dat op prijs stelt uit ze door ons uit te nodigen voor een heerlijke lunch bij Gelato di Natura.

Van elf tot na tweeën dronken we koffie, aten en praatten aan een stuk door. "Wat kunnen jullie lang kletsen" zei de chef. Inderdaad, we raken nooit uitgepraat 😉.

In de krant las ik dat de zeearenden twee eieren hebben uitgebroed. Het nest zit hier in de buurt, bij Rands Fjord. Er stond een foto bij:

Het gebied is afgeschermd pt. maar de fotograaf mocht van een afstand filmen. De zeearenden broeden hier al een paar jaar maar hebben meestal slecht een jonkie. 

Dat er intussen beter op het millieu gepast wordt zie je ook aan de lammegrib (lamsgier), die enorme vogel (vleugelbreedte 2.80 meter) die er met een lammetje vandoor ging. 

En de wolven die best opdringerig worden. In een paar stadjes aan de westkust wandelden ze door de straten. Nu mogen er maatregelen worden getroffen, want er worden teveel schapen aangevallen.

Als je erover nadenkt dan wint de natuur altijd, nietwaar? Vooral als wij een handje helpen.

Dat was best lang geleden..

Gisteren gingen we zomaar ergens eten. In een restaurant in de binnenstad. Dat was best lang geleden, maar na de extra controle in het ziekenhuis gisteren ademden we allebei gerusstellend op. De wond is aan het genezen; er is geen infectie maar voor alle zekerheid moet de chef deze week nog doorgaan met de penicilline. 

De chirurg gaat, zoals ze hier zeggen "med livrem og seler", met  broekriem en bretels 😂 en staat daarbij ook nog in "en spand vand med gummistøvler på" in een emmer water met rubberlaarzen aan. 

Volgende week mogen de hechtingen er misschien uit. 

Om de vooruitgang te vieren gingen we eten bij Mauritz; simpel maar lekker. "Buiten?" vroeg de eega, maar ik ben helaas geen viking en koos voor binnen.