Make love not war.

Ik groeide op in de jaren zestig en zeventig. In de tijd van "make love-not war". Dat begon in Amerika als een protest tegen de oorlog in Vietnam. Ook toen waren er demonstraties, maar de meeste hier in Europa waren vredig. Sit-down stakingen, protestsongs, wat ludieke inslagen, we bezetten de opleidingen en uni's en zwaaiden met een banner. Meer deden-en durfden-we niet.

Als we dat nog eens terug konden krijgen!!! Vreedzaam protesteren..

(Oeps; nee zo vredig ging het er toen ook niet toe! Dat dacht je maar. Martin Luther King werd doodgeschoten; de twee Kennedy's ook. In Frankrijk werden fabrieken bezet, Duitsland bleef een verdeeld land en in Nederland vochten we voor gelijke rechten voor vrouwen).

Maar toch...please..make love, not war! Daar schiet immers niemand wat mee op.

Wij gingen naar de film : "Bob Trevino Likes It".  Een hartverwarmende, grappige en hoopvolle film over hoe de meest onverwachte vriendschap een leven voor altijd kan veranderen.

Een Amerikaanse film over goede, vriendelijke mensen en gelukkig zijn er daar veel van. Ook in Amerika! De film is namelijk gebasserd op een waar gebeurde belevenis.

Na tien minuten viel de chef in slaap....Niet vanwege de film, die in het begin een beetje lang was, maar omdat hij de hele middag had gewerkt om het badkamerkastje in de WC opnieuw op te hangen. Dat viel namelijk bijna uit de muur.

Dat was bukken, knielen, water af-en aansluiten, gereedschap halen, opstaan, zitten...Hij was moe! En vandaag heeft hij spierpijn ;-) maar het kastje hangt en alles is weer aangesloten. 

En ik? Ik had een afspraak met vijf oud-collegaas. Voor koffie met appeltaart voor de meesten, voor mij een glas wijn. Toen ik thuis kwam was alles weer opgeruimd! Fijn hè!

What did you learn in school today, dear little boy of mine..

Wij leerden vroeger op school dat 21 september het begin van de herfst is. Berekent aan de hand van de stand van de aarde t.o.v. de zon. Tegenwoordig mag 1 september ook. Het wordt al zoveel eerder donker. Niks aan. In de winkels liggen nu al Halloween spullen en ik kwam zelfs een kerstmannetje tegen. Wel erg vroeg dit jaar.

We hadden oude vrienden op de lunch gisteren en konden daarna nog heerlijk buiten op het terras de koffie drinken.Met een deense æblekage erbij. Nog even fijn na-zomeren.

Verschrikkelijk dat het zo hard achteruit gaat met Vivian. De Alzheimer zet door; ze is nu heel verward en heeft moeite met bijna alles. Wat is dat toch een ellendige ziekte.

Ikzelf heb een spier verrekt in m'n rug; au! De chef masseert mij. Komt dat zien! Ik klim op onze eetkamertafel waarop ik een tuinstoel-kussen heb gelegd en krijg een top-tien behandeling. Maar het is nog steeds pijnlijk. 

Om wat kwaliteit broodbeleg te hebben maakte de chef een rullepølse. Dat is een drie-daags project en hij is weer heerlijk.

Het is bewolkt vandaag; tot nu toe hebben we gelukkig heel veel zonnige dagen gehad. De bomen zijn nog groener dan groen. Maar daarna...: misschien kans op een Indian Summer!? 

Contrasten.

Het leven bestaat uit contrasten. Zaterdag na de trieste vrijdag hadden we een heel gezellige brunch-lunch ter ere van een 70 jarige verjaardag. Een van mijn vriendinnen vierde het in een zaal van een mooi gelegen conferentiecenter in Middelfart en we waren allebei uitgenodigd. 

Het avondeten hebben we die dag maar overgeslagen. 

Zondag hadden Casper en Emma ons uitgenodigd om Caspers verjaardag te vieren. Daar waren we weer met z'n allen en het was weer heerlijk gezellig. Emma had broodjes gebakken (elke vrouw in DK bakt broodjes:-)) en Casper had een brunsviger-kagemand gekocht bij de bakker. Mmmm, Fyn is beroemt voor zijn brunsviger-gebak en deze was om je vingers bij af te likken. 

Hij kreeg o.a. een massagebriks van zijn moeder en Per en die moest natuurlijk geprobeerd worden. Hij studeert voor chiropractor en is net aan zijn derde jaar begonnen. 

Huppekee dan maar, allemaal even gekraakt op de briks. Hij kan al heel wat moet ik zeggen. De hele studie duurt 6 jaar.

We sloegen het avondeten ook deze dag maar over.  

Ik hoorde gelukkig dat het beter gaat met mijn oudste broer die een hartinfarct kreeg. Ik schreef het al: contrasten.

Vreemd en zo triest.

Wij waren vrijdag naar de begrafenis van onze zwager; en wat was dat een vreemde dag. Zo triest voor mijn schoonzus, waarmee we door de loop der jaren maar heel sporadisch contact hadden. Een telefoontje met een verjaardag, meer was het vaak niet. Mijn schoonzus woonde samen (en is zes jaar geleden) getrouwd met een Ethiopïer en ze heeft gewoon haar eigen identiteit - en leven aan de kapstok gehangen. Hun zoon is jarenlang weggeweest. Hij heeft de hele wereld doorgereist, vele jaren in India en in Brasilien gewoond en is pas de laatste jaren teruggekeerd naar zijn geboortestad. 

De laatste weken haden zij en ik wat meer telefonisch contact, want het ging snel achteruit met haar man. Hij was thuis toen hij stierf en ze heeft hem tot het laatste toe verpleegd. Dat was zwaar, zegt ze en dat geloof ik best. Toen was er de begrafenis en hier is het de gewoonte dat de kist door familie en/of vrienden de kerk wordt uitgedragen. Ik had gezegd dat wij kwamen en onze kinderen en schoondochter hadden ook toegezegd. Wat ben ik trots op mijn familie, want ook zij waren al lang geleden "ge-cut" als je het zo kunt zeggen. Maar ze kwamen en en hielpen met de kist dragen en het neerlaten in het graf.  

Daarna was er koffie in een zaal bij de kerk. Er waren alleen mensen van de Ethïopische vereniging en dat waren er veel. Die zaten allemaal aan de ene kant van de zaal. Mijn schoonzus was alleen met haar zoon. Er waren geen vrienden van haar, geen kennisen, geen buren dan wij met ons vijven. Ze heeft zo te zien haar eigen leven opgegeven voor , tja...

Droevig en heel moeilijk los te laten. Vooral de chef heeft het er zwaar mee. Of er nog contact kan komen weet ik niet, want het is zo verwaterd dat we gewoon vreemden voor elkaar zijn. Voor hem hoeft het niet. 

Vanuit de hemel.

Vandaag maar één foto en ook nog eentje die ik pikte van een ander. Een foto genomen vanuit een vliegtuig dat over de Lillebælt, onze odde (schiereiland) Fredericia links en het eiland Fyn daar tegenover. Met de twee bruggen, de oude en de nieuwe Lillebæltsbro.

 

Slepen en vernieuwen.

Streetfood festival en de jaarlijkse bier-dag. "Øllets dag", waar alle micro brouwerijen en andere amateurs hun bier laten zien en laten proeven; afgelopen zaterdag. 

We dachten ook zondag nog een graantje mee te kunnen pikken van het streetfood-festival, maar daar was de grote opruiming al aan de gang. Nou ja, bij de haven is er altijd wel wat te zien. Een gastanker kwam binnen en werd met hulp van een sleepboot naar de juiste plaats gemanoeuvreerd.

's Avonds was de "bloedmaan" te zien. Totale maanverduistering en na een dag vol zon gaf het dit resultaat. Ik kan zo'n mooie foto niet maken, dus deze is uit ons dagblad. Caroline maakte wel een mooie, maar die staat op instagram ;-).

Gisteren kon ik niet naar de gym want ik reed de chef weer eens een keertje naar het ziekenhuis in Kolding. Nu naar de afdeling (volgens google vertaal) vasculaire chirurgie. De wond is nog steeds niet dicht maar ziet er verder okay uit en er is (gelukkig) goede doorbloeding. Nu staat het ziekenhuis - eindelijk - in direct contact met de kliniek hier in de stad. Eindelijk, zeg ik, kunnen er foto's en behandelmethodes worden uitgewisseld. Het werd tijd.

Vandaag stond ik al in de wandelschoenen toen de timmermannen kwamen. De lijsten voor en achter aan de kanten van het dak, stern-planken noemen ze dat hier, worden vervangen door eterniet. Dan maar thuisblijven want de chef was naar de fysiotraining.

De achterkant is klaar en voor het huis staat de steiger. Dat is morgenochtend aan de beurt.

Fijn dat het voor de herfst gemaakt wordt.  

Onderwijl maakte ik de kas schoon, knipte de druiven en snoeide de druivenstruik. 

Van een volle bak maakte ik een liter geconcentreerd druivensap. Oh wat zijn ze heerlijk zoet dit jaar. Die hebben volop zon gehad!

Sorry, veel foto's vandaag. tis nie anders 

Tijdverspilling of toch niet.

 

Daar zit ik dan, m'n tijd te verdoen met foto's uitzoeken voor een fotoboek. Jaren geleden maakte ik er eentje van elk jaar, daarna werd het een keer in de twee jaar, drie jaar en nu is het veel langer geleden. Mijn voorgetrokken fotobewerkings-programma Picasa hield er mee op en ging over tot Google Foto's. Een okay hulpmiddel, maar wel iets lastiger om foto's over te zetten naar het fotoboek. Of ja, eerlijk is eerlijk, lastiger voor mij ;-).

Mijn eigen computer expert (chef) hielp even met wat aanwijzingen, de rest is aan mij. Ik begon gisteren en voor ik het wist waren er heel wat uurtjes voorbij. 

Enfin, het begin is gemaakt. Zolang het nog mooi weer is, blijf ik toch maar weg van dat ge-computer. De herfst is er vast lang genoeg voor.