Appels en zo meer

De appelboom bij onze dochter hangt vol met overheerlijke appels en Carl plukte vier grote zakken vol voor ons. 

Een oude soort; Isabella en ze smaken fris en zoet. Ik maakte alvast twee porties appelmoes en zette de sapkoker op. Maar de appels geven nog niet genoeg sap voor gelei; dus dat heb ik opgegeven. Ze staan nu in de werkplaats om te rijpen. 

Dit kwam ik tegen op FB. Een oude Deense hitlijst uit 1962. Toen was ik veel te jong om me hiervoor te interesseren (en ik woonde in Nederland), maar veel van deze liedjes bleven jarenlang aan de top staan. 

Wij kregen vandaag allebei een voet-behandeling van onze dochter. Ze is bezig met de pedicure- opleiding in Odense. Ze wil graag haar eigen bedrijfje gaan runnen. De parttime opleiding duurt een jaar maar dan ben je ook gediplomeerd.

De vakantie van de poes loopt af. Morgen mag ze weer naar huis. Ze heeft het anders goed naar haar zin hier.

Ik haalde vandaag twee nieuwe nachtkastjes. Eerder hadden we een plankje aan de muur, maar dat peerde ik er vannacht af toen ik langs m'n bed af gleed. Iets met te ver op de bedrand zitten, Ik nam het bedplankje mee in de glijtoer. Gelukkig niks gestoten of gebroken. Gewoon verdwaasd gekeken ;-).

Morgen een klein optreden met ons koor. IP Schmidtgården, een activiteitscenter voor senioren houdt een open dag. Wij zingen een uurtje in het café en iedereen die wil mag meezingen.

Samen eten.

Ziezo, de tuin links van het huis ziet er weer toonbaar uit. Carl kwam snoeien en ik hielp met het opruimen en wegbrengen van het groen. Er was weer een flinke berg, zeven grote zakken. Het is er nu nog goed en droog weer voor. Zie hier de zonsopgang vandaag.

Ik maakte vanochtend Franse uiensoep voor vanavond. Die mag de chef alleen opeten want ik ga weer uit eten. Dit keer met de "alten" uit mijn vorige koor. Dat doen we om de twee maanden op verschillende locaties in de stad. Vanavond wordt het Vivaldi.

Ik schreef: al weer uit eten, want afgelopen zaterdag was er een feestje met mijn alleroudste vrienden. Elin werd 70 en nodigde onze oude vriendenclub uit.

Ze had een broodtaart besteld; in feite is dit een heel groot roggebrood waarop smørrebrød belegging. Deze foto is van het www; wij hadden er een met o.a. gebakken vis en zalm. Dat ging er wel in alsof het koek was! 

We waren "maar" met z'n achten, want er zijn er een paar weggevallen en een paar verhinderd door ernstige ziekte. Zo gaat dat met het ouder worden, helaas. Wij kennen elkaar al sinds 1978!!!

Om mijn gewicht op peil te houden is de gymnastiek op maandag, de intervalwandeling vandaag, een paar uur flink werken in huis en vandaag ook in de tuin een goed tegengewicht.

Want anders....

PS: ik maakte ook vanillepudding voor de chef ;-) De stakker ;-)

Zaterdagse zaadjes.

De chef kreeg twee vrijkaartjes voor de show van "Teater Malstrøm". Een deelwijs amateur-theater met een paar profs. Hij kreeg de kaartjes omdat hij vrijwilliger is bij "Makerspace" die een paar voorwerpen voor het theater maakten.

Rock & Glam, met muziek uit de jaren 70, 80 en 90. Ze hadden helaas alleen de metalic rock en punk nummers gekozen en het was maar goed dat ik papiren zakdoekjes bij had waarvan we proppen maakten voor in onze oren.

 Na de pauze hielden wij het voor gezien ;-)

Ik zag ook nog samen met Sandra de eerste film van het seizoen van de "biografklub":

"Rejseholdet, det første mord". Rejseholdet is/was een landelijke recherche-eenheid die in 1917 werd opgericht omdat er teveel verzekeringsfraude werd gepleegd door de burgers. 

In deze film ging het er echter om een moord die verduisterd werd.

Ik ben benieuwd of er meerdere films gaan komen. Deze heeft een speciale vorm voor licht"setting" wat niet iedereen mooi vindt.

Deze week logeert Caroline en Marks poes Nala weer een weekje bij ons. Zij gaan genieten van een najaarsvakantie in Turkije.

Nala ligt graag op de trap. Vandaar kan ze alles in de gaten houden.

Make love not war.

Ik groeide op in de jaren zestig en zeventig. In de tijd van "make love-not war". Dat begon in Amerika als een protest tegen de oorlog in Vietnam. Ook toen waren er demonstraties, maar de meeste hier in Europa waren vredig. Sit-down stakingen, protestsongs, wat ludieke inslagen, we bezetten de opleidingen en uni's en zwaaiden met een banner. Meer deden-en durfden-we niet.

Als we dat nog eens terug konden krijgen!!! Vreedzaam protesteren..

(Oeps; nee zo vredig ging het er toen ook niet toe! Dat dacht je maar. Martin Luther King werd doodgeschoten; de twee Kennedy's ook. In Frankrijk werden fabrieken bezet, Duitsland bleef een verdeeld land en in Nederland vochten we voor gelijke rechten voor vrouwen).

Maar toch...please..make love, not war! Daar schiet immers niemand wat mee op.

Wij gingen naar de film : "Bob Trevino Likes It".  Een hartverwarmende, grappige en hoopvolle film over hoe de meest onverwachte vriendschap een leven voor altijd kan veranderen.

Een Amerikaanse film over goede, vriendelijke mensen en gelukkig zijn er daar veel van. Ook in Amerika! De film is namelijk gebasserd op een waar gebeurde belevenis.

Na tien minuten viel de chef in slaap....Niet vanwege de film, die in het begin een beetje lang was, maar omdat hij de hele middag had gewerkt om het badkamerkastje in de WC opnieuw op te hangen. Dat viel namelijk bijna uit de muur.

Dat was bukken, knielen, water af-en aansluiten, gereedschap halen, opstaan, zitten...Hij was moe! En vandaag heeft hij spierpijn ;-) maar het kastje hangt en alles is weer aangesloten. 

En ik? Ik had een afspraak met vijf oud-collegaas. Voor koffie met appeltaart voor de meesten, voor mij een glas wijn. Toen ik thuis kwam was alles weer opgeruimd! Fijn hè!

What did you learn in school today, dear little boy of mine..

Wij leerden vroeger op school dat 21 september het begin van de herfst is. Berekent aan de hand van de stand van de aarde t.o.v. de zon. Tegenwoordig mag 1 september ook. Het wordt al zoveel eerder donker. Niks aan. In de winkels liggen nu al Halloween spullen en ik kwam zelfs een kerstmannetje tegen. Wel erg vroeg dit jaar.

We hadden oude vrienden op de lunch gisteren en konden daarna nog heerlijk buiten op het terras de koffie drinken.Met een deense æblekage erbij. Nog even fijn na-zomeren.

Verschrikkelijk dat het zo hard achteruit gaat met Vivian. De Alzheimer zet door; ze is nu heel verward en heeft moeite met bijna alles. Wat is dat toch een ellendige ziekte.

Ikzelf heb een spier verrekt in m'n rug; au! De chef masseert mij. Komt dat zien! Ik klim op onze eetkamertafel waarop ik een tuinstoel-kussen heb gelegd en krijg een top-tien behandeling. Maar het is nog steeds pijnlijk. 

Om wat kwaliteit broodbeleg te hebben maakte de chef een rullepølse. Dat is een drie-daags project en hij is weer heerlijk.

Het is bewolkt vandaag; tot nu toe hebben we gelukkig heel veel zonnige dagen gehad. De bomen zijn nog groener dan groen. Maar daarna...: misschien kans op een Indian Summer!? 

Contrasten.

Het leven bestaat uit contrasten. Zaterdag na de trieste vrijdag hadden we een heel gezellige brunch-lunch ter ere van een 70 jarige verjaardag. Een van mijn vriendinnen vierde het in een zaal van een mooi gelegen conferentiecenter in Middelfart en we waren allebei uitgenodigd. 

Het avondeten hebben we die dag maar overgeslagen. 

Zondag hadden Casper en Emma ons uitgenodigd om Caspers verjaardag te vieren. Daar waren we weer met z'n allen en het was weer heerlijk gezellig. Emma had broodjes gebakken (elke vrouw in DK bakt broodjes:-)) en Casper had een brunsviger-kagemand gekocht bij de bakker. Mmmm, Fyn is beroemt voor zijn brunsviger-gebak en deze was om je vingers bij af te likken. 

Hij kreeg o.a. een massagebriks van zijn moeder en Per en die moest natuurlijk geprobeerd worden. Hij studeert voor chiropractor en is net aan zijn derde jaar begonnen. 

Huppekee dan maar, allemaal even gekraakt op de briks. Hij kan al heel wat moet ik zeggen. De hele studie duurt 6 jaar.

We sloegen het avondeten ook deze dag maar over.  

Ik hoorde gelukkig dat het beter gaat met mijn oudste broer die een hartinfarct kreeg. Ik schreef het al: contrasten.

Vreemd en zo triest.

Wij waren vrijdag naar de begrafenis van onze zwager; en wat was dat een vreemde dag. Zo triest voor mijn schoonzus, waarmee we door de loop der jaren maar heel sporadisch contact hadden. Een telefoontje met een verjaardag, meer was het vaak niet. Mijn schoonzus woonde samen (en is zes jaar geleden) getrouwd met een Ethiopïer en ze heeft gewoon haar eigen identiteit - en leven aan de kapstok gehangen. Hun zoon is jarenlang weggeweest. Hij heeft de hele wereld doorgereist, vele jaren in India en in Brasilien gewoond en is pas de laatste jaren teruggekeerd naar zijn geboortestad. 

De laatste weken haden zij en ik wat meer telefonisch contact, want het ging snel achteruit met haar man. Hij was thuis toen hij stierf en ze heeft hem tot het laatste toe verpleegd. Dat was zwaar, zegt ze en dat geloof ik best. Toen was er de begrafenis en hier is het de gewoonte dat de kist door familie en/of vrienden de kerk wordt uitgedragen. Ik had gezegd dat wij kwamen en onze kinderen en schoondochter hadden ook toegezegd. Wat ben ik trots op mijn familie, want ook zij waren al lang geleden "ge-cut" als je het zo kunt zeggen. Maar ze kwamen en en hielpen met de kist dragen en het neerlaten in het graf.  

Daarna was er koffie in een zaal bij de kerk. Er waren alleen mensen van de Ethïopische vereniging en dat waren er veel. Die zaten allemaal aan de ene kant van de zaal. Mijn schoonzus was alleen met haar zoon. Er waren geen vrienden van haar, geen kennisen, geen buren dan wij met ons vijven. Ze heeft zo te zien haar eigen leven opgegeven voor , tja...

Droevig en heel moeilijk los te laten. Vooral de chef heeft het er zwaar mee. Of er nog contact kan komen weet ik niet, want het is zo verwaterd dat we gewoon vreemden voor elkaar zijn. Voor hem hoeft het niet.