Niet voor iedereen.

Nee, niet voor iedereen is geluk weggelegd. Vandaag hadden we een zogenaamde "ronde tafel vergadering" met Kouyo's vader, maatschappelijk werk, konsulent, jeugdwerk en ikke zei de gek. Kouya zelf had er ook bij moeten zijn maar kwam niet opdagen. Kouya is 16 jaar. Hij komt uit Iran, waar hij door zijn moeder beschermd, beschut en vertroeteld werd; waar zijn vader drie jaar lang in de gevangenis zat en waar zijn moeder hem thuis hield omdat hij op school gepest werd. Zijn vader vluchtte het land uit toen hij vrij kwam en Kouya, zijn moeder en oudere zusje volgden hem na een paar jaar. Zijn zus deed veel moeite om de taal te leren en het leven hier te volgen. Ze doet het heel goed, nu op het gymnasium. De vader had zich intussen omgeschoold en werkt nu in de verpleging.

Maar met Kouya en zijn moeder ging en gaat het helemaal niet goed. Kouya was nog nooit naar school geweest en moest nu ineens naar een school voor nieuwkomers. Hij kende de taal niet; hij kon het moeilijk leren; hij begreep de andere kinderen niet en werd een plaaggeest op school en thuis. Uiteindelijk besloot het familiecentrum dat het beter was om hem een jaar buitenshuis te plaatsen. Dat ging wonderbaar goed, totdat hij na een jaar begreep dat hij niet met de andere leeftijdsgenoten mee kon maar een kollosale achterstand had. Hij ging er van door en is nu weer thuis.....en dat gaat ook niet. Het familiecentrum nam kontakt op met mij om te kijken welke opleiding het beste voor Kouya zou zijn. Kouya en ik dachten dat een produktionsskole het beste zou zijn; maar Kouya kwam niet naar school. We dachten dat het beter was om leerling te worden bij een meester; Kouya verschool zich. Er werden tests afgenomen die een onduidelijk beeld gaven; kwam zijn lage scoring door zijn lage intelligentie of omdat hij de taal niet begreep? Op dit moment heeft hij een persoonlijke guide, die hem helpt weer terug in het leven te komen. Kouya's moeder is paranoide en depressief. Kouya's moeder wil geen hulp; geen behandeling; geen studie of baan; geen mensen over de vloer. Kouya's moeder vindt het zo moeilijk in dit land met alle problemen dat ze een vliegtuig naar "huis" heeft genomen. Ze wil geen contact en het is nog maar de vraag of ze ooit terugkomt. Daarom kwam Kouya ook vandaag niet opdagen. De vader kijkt ons radeloos aan....mijn hart doet pijn.

ochtendgloren 30.11.11