Alweer 'n jaar....

Vandaag is het alweer een jaar geleden dat de moeder van mijn schoondochter is gestorven.

Mijn schoondochter komt uit Bosnië en in Bosnië doen ze alles

 "na een jaar".

Als er een kind geboren wordt, dan wordt er geen uitbundig feest gevierd rond de geboorte, ook geen groots doop-of naamgevingsfeest zoals de Denen dat doen, maar er wordt een groot feest gehouden als het kind één jaar oud is. Dan wordt iederéén uitgenodigd op een groots buffet met alles erop en eraan, en tot slot koffie met wel vijftien verschillende soorten koek en gebak.

Dan wordt er een lok van het haar van het kind geknipt en dat wordt bewaard.

Dat mag de peettante doen.

Bij een sterfgeval wordt er na een jaar een herinnerings-samenkomst georganiseerd.

In kleine kring.

De naaste familie en de naaste vrienden.

Eerste even naar het kerkhof met bloemen en een kaars.

Daarna thuis een klein buffet, fruit en natuurlijk ook wat gebak.

Ik zag gisteren een mooie film (op tv deze keer).

Eigenlijk een humoristische film, maar wel met een serieus ondertoontje.

"About time" uit 2013.

Tim krijgt te horen dat alle mannen in zijn familie de mogelijkheid hebben om naar hun verleden terug te keren om te proberen om alles zo goed mogelijk te doen.

In het begin is de film ietwat komisch, omdat Tim natuurlijk op verschillende manieren probeert zijn geliefde te veroveren, maar de film krijgt een serieus tintje als op het einde de vader van Tim ernstig ziek wordt en Tim vreest dat ze nooit meer samen kunnen zijn.

Dan zegt de vader, dat alle mensen de mogelijkheid hebben om terug in de tijd te reizen. Je kunt altijd terugdenken aan de tijd dat je met je vader steentjes in het water gooide, aan vakanties met het hele gezin, aan feestjes en verjaardagen. Je kunt ruiken hoe de zomers waren, horen hoe de sneeuw kraakte, voelen hoe er twee armen om je heen werden geslagen. 

Je kunt dus altijd in je eigen tijd terugreizen.

Daar moest ik juist vandaag aan denken....