Over dingen en doetjes in Denemarken.

vrijdag 30 maart 2018

De paasdagen.

Ik schreef het al eerder: de Denen vieren alle feesten van te voren.
Zo ook met Pasen.
Witte Donderdag en Goede Vrijdag zijn vrije dagen en daarom zijn deze dagen uitermate geschikt voor selskabelighed.
Een woord dat moeilijk te vertalen is.
Het betekent zowel gezelligheid als sociaal samenzijn.

Zo zijn wij zaterdag uitgenodigd op een paas-lunch, Jeff en familie komen een van de Paasdagen en Sandra met de hele bubs waren gisterenavond hier.


Helemaal in het teken van Pasen hadden we een heerlijke lamsbout bereid, met toebehoor.
En citroen bavarois als dessert.

Daarna vond ik in de gangkast het oude spel
"Tegn og Gæt" - "Tekenen en raden", en wat hebben we daar een lol mee gehad.

Hoe teken je in vredesnaam "duizelig"..

Leuk om te zien wat die anderen tekenen.

Ook in rebussen wordt er getekend.

Carl speelde samen met morfar en mij...maar was ook erg geïnteresseerd in de andere tekeningen.
Carl tekent overigens uitstekend. Die tekeningen waren goed te raden.
Maar de lange-afstand-raket, die de chef tekende konden wij niet raden.

Die grote kleinkinderen; reuze gezellig!
(ook hun moeder en vader hoor!)

En ook heel fijn! Ik heb bijna al mijn geld terug op m'n rekening nadat mijn creditkaart gehackt was.
Vlug hè.
Dus zo'n kaart is inderdaad het veiligste betaalsysteem.







woensdag 28 maart 2018

Over ogenlicht, hacking en Holland

Het gaat weer wat beter met "ons moeder".
Wat extra opmerkzaamheid, veel bezoekjes, een paar keer goed eten en wat familie-tam-tam doet goed.
Ze krabbelde weer wat op, al is het geheugen niet allerbest.


Ze wil er weer bij-zijn!

Hier moesten de klokken worden verzet, wat broer en zus deden, gevolgd door twee wakkere ogen.
Er is een aanvraag weg voor het verzorgingshuis; de indicatie is gegeven, nu maar wachten tot er plaats is.
Ze is er aan toe, zegt ze zelf.


Ik was dus een paar dagen in het zuidelijke Nederland.
Donderdags ging ik mee wandelen met 
de wandelclub van mijn zus.
Er wordt flink gewandeld en een hele hoop afgekletst.
Zo hoort het toch?!!
Dat maakt het juist gezellig.


In het restaurant van de Zoo in Veldhoven 
werd de koffie gedronken.
Wat een verhalen hoort een mens in zo'n korte tijd...
We wandelden in de buurt van het vliegveld Eindhoven en de vliegtuigen scheerden herhaaldelijk over onze hoofden heen.


Zo'n paar dagen gaan snel voorbij.

's Maandags alweer naar huis.

Vanwege de mist hadden veel vliegtuigen, waaronder dat waar ik mee moest, vertraging.

Ach, in een file zitten is nog vervelender. Hier kun je tenminste iets eten en drinken. En wat lezen,

Thuisgekomen ontdekte ik dat mijn creditkaart "gehackt" was. 
Alles nagecheckt (sorry voor die plaatsen waar ik wantrouwen in had), maar dat is niet nader uit te zoeken voor een leek. Waar - en wanneer het gebeurd is ??? Misschien al een tijdje geleden. Het kan hier in Denemarken zijn, in Ierland of in Nederland...?? Mijn gegevens kunnen doorverkocht zijn....?!
Enfin, ik heb een lang formulier uitvoerig ingevuld en krijg waarschijnlijk mijn centjes terug Dat zegt mijn bankman in ieder geval. Een creditkaart schijnt nogal veilig te zijn.


Dag Nederland, dag Brabant; tot de volgende keer.
In de tussentijd geniet ik even van dit rustige, stille en wijde land, waar het na twee zonnige dagen weer eens flink is gaan waaien.


maandag 19 maart 2018

Blazen..


Nog een paar pluisjes zitten er aan de paardenbloem.

Het gaat niet goed met "ons moeder".
Woensdag vlieg ik naar Nederland.



zondag 18 maart 2018

Het heet geen storm..

...maar het lijkt er verdraaid veel op.

Een ijskoude wind uit het oosten die waait met 10/km per seconde (geen idee hoeveel dat is op het Beaufort scala).
Al vier dagen en nachten aan een stuk.

De mooie steigerbrug die afgelopen zomer gemaakt is om het Østerstrand meer attractief te maken is grotendeels vernield.



Het vriest ook nog steeds, zowel 's nachts als overdag waardoor de min 2 graden aanvoelt als min 12.

Wat een kracht heeft de wind.
Hele boomstammen zijn er aangespoeld.


Er was geen kip aan het strand. (ja, wij tweeën - vijf minuten)


Oh ja; de zon schijnt.

vrijdag 16 maart 2018

Vet


Veel te veel gegeten vandaag.
Dat is de pest van een dagje werken op kantoor.
Wat zeg ik? Een dagje?
Het gaat de hele week al zo.
Dinsdag zaten we hier in een hele dikke soep-mist.
Met als gevolg dat er veel ongelukken/aanrijdingen waren, waardoor het verkeer totaal vast kwam te zitten.
De Lillebæltsbrug - de nieuwe - werd afgesloten voor het verkeer.
Dat betekende dat de delegatie uit Svendborg rechts omkeer maakte en niet naar de geplande thema-werkdag kwam.
(Ik heb daar - gelukkig - niks mee te maken).
Het resultaat was dat er een grote zak met broodjes, kaas, ham en nog meer was ingekocht.
Dat mochten de medewerkers opeten.
Woensdag was Anders jarig, mijn oude en nu weer periodieke baas.
Hij kocht chocolade-kringel voor ons allemaal.
Daar kun je geen nee tegen zeggen op een verjaardag.
Vandaag - op vrijdag - hielden mijn oude collega's hun wekelijkse vergadering. Kom even mee een broodje eten?! Ach toe, kom nou!!
En wat doe je dan? Juist!
Vanavond waren we uit eten bij vrienden van ons in Odense.
En Suzana had natuurlijk weer volop gekookt.
Soep, lamsbout, aardappelpuree, en chocolade-dadel pudding.
Poe...Ik denk dat ik morgen het eten maar oversla.
Een beetje teveel van al het goede!


dinsdag 13 maart 2018

Vergeten hoe het was..


Een scheefstaand hekje, een glibberig paadje, een totaal verwaarloosde tuin en een deurbel die niet werkte op een deur waar bijna alle verf vanaf gesleten was.
Nadat ik flink op de deur had gebonsd en de hond begon te blaffen ging er een deur open aan de zijkant van het huis.
"Je moet hier naar binnen; de voordeur kan niet open. Daar staat van alles voor".

Jas uit in de berging; laarsjes ook uit; dat is hier gebruikelijk. Ik zou willen dat ik ze had aangehouden, want de tegelvloer in de keuken was steenkoud.

Daar zat ze dan, de moeder. Flink wat overgewicht, onverzorgd haar, een vlekkerig fleece-vest.
Het tafelzeil was schoon. Er was koffie gezet. En de mok was ook schoon.

Ik was er om haar zoon in te schrijven voor een speciale opleiding voor zwak begaafde jongeren.
Hij was er dus ook, samen met zijn toegewezen familieconsulent.

Moeders was niet de slimste. Dat betekende dingen twee keer zeggen op een simpele manier.
Sigaretten werden er genoeg gerookt. En dat vervelende hondje knabbelde steeds aan m'n voeten.

Na een uurtje stond ik weer buiten...Pfft; ik moet gelucht worden!


Ik was het vergeten; ik had het weggestopt.
Dit gedeelte van mijn (vroegere) werk.


zondag 11 maart 2018

Fotorondje door de geschiedenis van de verpleging in Denemarken

Een bezoekje aan het Danske Sygeplejehistorisk Museum in Kolding.

De ronde van de doktoren, vergezeld van de hoofdverpleegster, de verpleegster en de ziekenverzorgster.
Achter de deur wachten de zieken.
Een arm-en beenbreuk en een jongetje met complicaties vanwege een middenoorontsteking.
Een isolatiekamer voor een zwaar zieke patiënt.
Boven het bed hangt het bordje met de diagnose. 

De verpleegsters moesten in het ziekenhuis wonen. Hier een kamer van een van hen. Ze moesten ongehuwd blijven, een wet die pas in 1937 werd opgeheven.
De operatiekamer. 
Bloeddrukmeting apparaat.
In de jaren vijftig werden de eerste school/gezondheids-verpleegsters opgeleid.
Alle kinderen werden een keer per jaar gemeten en gewogen en indien nodig ingeënt.
Er heerste onder andere tuberculose en polio.
Deze verpleegsters kregen functies. Hier werden lessen gegeven in het verzorgen van een kind.
Ook de dwangbuis ontbreekt niet.
Ook elektrochok werd toegepast.
Maar over het algemeen werden de patiënten goed verzorgd
(in elk geval degenen die het konden betalen)
Hier het bureautje waar de patiëntjournalen werden geschreven.
Er was een hele ruimte waar verteld en uitgebeeld werd hoe het met de behuizing en de (ontbrekende) hygiëne stond in de negentiende en ten deels ook de twintigste eeuw.
Over welk ongedierte ziektes verspreidde en het ontbreken van riolering en het vervuilde bronwater.
En natuurlijk een hulde aan Florence Nightingale.

zaterdag 10 maart 2018

Zaterdag


Gewoon zaterdag.
Ik liep een rondje.
Geen voorjaar hier, maar een stevige en koude wind.
Er ligt nog ijs op de vijver en vanmiddag kwam er weer een sneeuwbui.

"Eigen schuld, dikke bult", zul je denken; "dan moet je maar geen Scandinavisch land kiezen om te wonen".

Maar áls het voorjaar wordt, dan is het ook een enorm intensief voorjaar. Dan bloeit alles tegelijk!
De tulpen en de blauwe druifjes. De appelboom en de narcissen.


Nu zag ik alleen maar een paar wilgenkatjes langs m'n route.

Ik brei maar weer een stukje. 
Een mens moet wat omhanden hebben.
Een "tussenin" trui. Zo eentje die je zowel koele zomeravonden als frisse winters kunt dragen.


Vanavond heb ik weer een stukje Deense cultuur bijgespijkerd.
We gingen naar de film : Så længe jeg lever" die over het leven en de carrière van John Mogensen gaat.
Hij stierf in 1977 en destijds was ik nog niet ingetuned op die Deense volkszangers.
Een zeer muzikale mand, die zijn sceneangst en hoge ambities wegdronk en uiteindelijk op 48 jarige leeftijd daaraan ten onder ging.
Het lied "Så længe jeg lever" was het eerste dat ik hoorde toen ik indertijd naar hier kwam, dus het is een beetje Onze Song.
Tja, mooi vind ik het niet, maar het zijn de herinneringen die tellen, nietwaar.




donderdag 8 maart 2018

Gezellig!

Gezellig is zo'n woord dat je zowel in positieve als in negatieve 
zin kunt gebruiken.


Heel gezellig was de Musicalavond, waar
 Caroline en ik naar toe waren.
(Heerlijk om dat met je kleindochter te kunnen doen; smak!)

In het Tøjhus.

De leerlingen van de Musical-Academie hebben publiek nodig om echt te oefenen. 
Om te zien en te horen hoe hun performance aanslaat.
Dat doen ze zo'n drie keer per jaar.
Met een concert.

Gisterenavond waren er vijf solisten die ieder vier songs ten gehore brachten. (dat kun je geen liedjes noemen, wel?)
En man! Wat zijn ze weer geweldig!
We hebben genoten!

Toen het concert afgelopen was begon het weer te sneeuwen.


Zo zag het er vanmorgen uit.

Gezellig?!! 








woensdag 7 maart 2018

En het kind heet...

Ik zat daar in die saaie ziekenhuisgang. 
(De laatste controle voor m'n voet). 
Even mail tjecken; even een sms' beantwoorden en dan 
bladeren in een tijdschrift.
Nice to know?

Hoe heten de kinderen die de laatste paar maanden geboren zijn?:

Elvira; Sebastian; Milas; Nohr; Oskar; Liv; Frederik; Celeste; Konrad; Malthe; Ellie; Ida; Victor; Marius en Liam.


(en, nee, ik heb niks met Elly en Rikkert, maar het begin van het liedje vind ik wel leuk; daar waar het kind moet worden "aangegeven" bij de burgerlijke stand).


dinsdag 6 maart 2018

Op de drempel van de lente


Tja...


Dan nog maar een "feel-good" boek.
(deze serie heb ik achterstevoren gelezen; dit is deel één)

zondag 4 maart 2018

Koekje bij de koffie?

Eén koekje?
Da's niks voor de Denen.
Op de koffie komen betekent altijd: koffie met "gebak".
Of theebroodjes..met (boter, jam) 
Of allebei!

Ik had dochterlief en familie al een paar weken niet gezien en vroeg dus of het uitkwam dat we op de koffie kwamen.
Ik zou kage meebrengen.

Gezellig!

Even later: "Marita en Jørgen komen ook".

Leuk!


Marita had theebroodjes gebakken
Ik had had snittestang gekocht.
 En 4 makronsnitter.
Ook nog twee boomstammetjes.

Alles ging op.

De bakkers zijn op zondag open, want dan wordt er verkocht!


en gekocht..


en gesmuld!

zaterdag 3 maart 2018

Nog even in de min.


Terwijl de temperaturen ten zuiden van ons oplopen, blijven wij hier minus graden houden.
Volgende week net boven het vriespunt overdag (hopelijk),            's nachts nog steeds stevige vorst.
Dat geeft wel mooie foto's.
Deze heb ik geleend van een fotograferend kennisje.

Zie hier: het Østerstrand, waar we 's zomers zwemmen.


vrijdag 2 maart 2018

Zo'n boek..


Zo'n boek dat heerlijk wegleest.

Geschreven door de Deense Anna Grue, die bekend is geworden door haar krimi's.
Dit is geen krimi, maar een boek dat speelt in het einde van de jaren '50.

Over de half-Italiaanse Vittoria die naar Denemarken vlucht.

Wat een herkenningspunten voor mij!
Ook al kwam ik vijftien jaar later  hier naar toe.

Het gemis van verse groenten en weinig kruiden. Groentewinkels kende dit land al helemaal niet. Altijd en eeuwig aardappels met een opgebakken saus. 

De opgedirkte kinderverjaardagen; altijd vergezeld van theebroodjes en chocolademelk. En netjes zitten aan tafel met je feestmuts op.

De beschrijving van de huiskamer en keuken; ik zie het zo voor me.

Dat was die tijd. De tijd van de petticoats, watergolf, huisvrouwen, meubels erven en/of zelf maken van oude schrot. Zeil op de vloer dat geboend moest worden en halfautomatische wasmachines (eerst door de wringer en dan in de centrifuge). Langspeelplaten en naaimachines; pijptabak, sigaretten, cocktails en longdrinks.

Heden ten dagen zijn we, en eten we, net zo internationaal als andere Europese landen. Of we rijker zijn?
Waarschijnlijk wel qua moneten (die heetten guldens destijds).

Tja, ik ben nu eenmaal opgegroeid in die tijd...