Op reis.

Zo, ik ben terug van weggeweest.
Nog wat duf in lijf en leden vanwege de jetlag, maar gelukkig niet zo erg als op de heenweg.
Wij reisden naar New Zealand en dat is precies aan de andere kant van de wereld. Een tijdsverschil van 12 uur. Een reistijd van meer dan 30 uur.

Op het vliegveld van Brisbane in Australië ging mijn mobiel kapot. De sim kaart weigerde. Mijn zus stelde voor om een dagboek bij te houden en voilá... Ik schrijf nu iedere dag een stukje hier.

16.10.2018:
We vertrokken uit Frederica om 8.40. Ulla, een van mijn vriendinnen bracht ons weg naar Billund Airport, een klein uurtje hier vandaan. We konden onze bagage inchecken - voor de hele reis - zelfs met de 4 overstappen. We vlogen met Singapore Airlines waar ze de mooiste en vriendelijkste stewardessen hebben. Die dragen mooie lange jurken (design Paul Balmain). Ook al vlogen wij economie-klasse was er op de service en het comfort niets aan te merken. Plaats genoeg voor de benen, zelfs die lange van de chef. Alle stoelen hebben een klein scherm voor zich en we kunnen kiezen uit meer dan 800 films, tv, muziek, radio of de vliegreis volgen. Je wordt verwend met eten, snacks en drinken. Mijn dokter zei dat veel drinken goed was. Dan moet je vaak naar de wc en dan sta je op en loopt wat. De reis van Kopenhagen naar Singapore duurt immers 12 uur. Gelukkig was ons aansluitende vliegtuig van Singapore naar Brisbaine in het zelfde terminaal, want er zat niet veel wachttijd tussen deze twee vluchten. Deze keer vlogen we 8 uur. De bediening was iets minder en het vliegtuig was van een iets oudere datum. Singapore Airport is enorm groot en ruim. Alle vloeren zijn bedekt met vloerbedekking. Jørgen zorgde ervoor dat we onze boardingpassen naar Christchurch kregen want we konden in Billund nog niet bij die vlucht inchecken. Dat lag te ver vooruit in de tijd! In Brisbaine gaf mijn telefoon op. Geen sim-kaart contact. Ach, ik kon mijn gedownloade boek nog lezen en dacht dat we die telefoon wel in NZ konden onderzoeken. De laatste vlucht was van Brisbaine naar Christchurch, drie en een half uur. We moesten én in Australië én in New Zealand door de security. Beide landen zijn erg bang dat we (voor dieren) besmettelijke ziektes meebrengen. Onze rugzakken werden van onder tot boven onderzocht, net als wij zelf. Ook werden we besnuffeld door narko-honden. Mensch, wát waren we moe na deze lange reis. Al die tijdzones zorgen ervoor dat je totaal de kluts kwijt raakt. Je lichaam volgt gewoon niet mee. Als voorbeeld, om 11 uur 's avonds (Europa-tijd) kregen we ons ontbijt geserveerd. Het was toen al lang dag in Australië. Tijdens de laatste vlucht schoof de tijd nog verder op en was het de 18.oktober. We landden om 1 uur 's nachts in Christchurch. Gelukkig hadden we een hotel gereserveerd. Dat lag op een steenworp van het vliegveld en zo sukkelden wij met onze koffers door de warme voorjaarsnacht. Denk je dan dat je kunt slapen als je eindelijk naar bed kunt? Vergeet het maar. We probeerden nog of we mijn telefoon weer aan het werk kregen, maar niks hielp. Ach, we hadden de mobiel van de chef nog en daar moesten we het dan maar mee doen. Een paar uurtjes slaap zat er nog in en een ontbijt in het hotel.
Daar was het een gekwetter vanjewelste (gezellig geklets hoor). Wat bleek, een netwerk van vrouwelijke "farmers" hielden hun jaarlijkse bijeenkomst in dit congreshotel. Dat vertelde een van de deelneemsters mij. De mensen in New Zealand zijn erg open en knopen graag een praatje aan.

Singapore Airport

Afgang fra Fredericia den 16.10 kl. 8.40 hvor Ulla hentede os.
Det tager en lille time at køre til Billund, hvor vi fik checket vores bagage ind, så den kunne komme helt til Christchurch - uagted 4 flyskift. Vi fløj med Singapore Airlines, hvor de har de yndigste og venligste stewardesser i smukke lange kjoler (designet af Paul Balmain). Selv om vi fløj økonomiklasse var flysæderne behagelige og der var god benplads. På stolen foran er der placeret en skærm som giver adgang til mere en 800 film, musik, tv og fly-information, så man kan se hvor man flyver hen og over. Man får ret god mad, små mellemsnacks og ofte noget at drikke. Min læge sagde at man skulle drikke meget vand for så skulle man ofte på toilet og så kom man op ad stå og gå. Så sandt, som sagt så gjort. Turen fra København til Singapore tager immervæk 12 timer. Heldigvis var afgangen til vores næste fly fra Singapore til Brisbaine i samme terminal, for der var ikke meget tid til at daske lidt rundt. Denne flugt tog 8 timer og servicen var lidt mere "tilfældig" hvis man kan sige det om service. Flyet var af lidt ældre dato og maden nogenlunde det samme som vi fik på vores første fly. Singapore Aiport er enorm stor og rummelig og der ligger gulvtæppe i hele bygningen. Jørgen fik ordnet vores boardingpas til Christchurch, for det kunne ikke lade sig gøre i Billund da checkin ikke var åbent på det tidspunkt. I Brisbaine stod min telefon af. Den kom med meddelelse at der ikke var noget simkort. Nå ja, i flyet bruger jeg kun mobilen til at læse min bog, så det problem måtte vi senere tage os af. Det sidste fly var fra Brisbaine Australien til Christchurch. Vi kom igennem sikkerhedstjek i Australien og New Zealand. Begge lande er meget opmærksomme på at der ikke slipper "noget smitsomt" ind i deres lande. Smitsomt for dyr, vel at forstå. Det vil være katastrofalt. Så både rygsækkene og vi selv blev tjekket grundigt og scanned. I NZ blev vi også snust igenem af en narkohund. 
Mensch, hvor var vi mørbanket efter en rejse af næsten 30 timer. Al disse tidszoner gør en skør i knolden, forvirret og uendelig træt. Tiden flytter sig hele tiden og ens krop kan ikke følge med. Vi fik f.eks morgenmad kl.23 (Dansk tid). Da var det nemlig begyndt at blive lyst der hvor vi befandt os. På den sidste flyvetur blev tiden skubbet til næste døgn. Vi landede i Christchurch kl. 1 om natten. Den 18. oktober. Vi havde reserveret et hotel den første nat og hotellet lå en stenkast fra lufthavnen. Vi trillede med vores kufferter gennem en lun forårsnat. Tror du så man kan sove? Forget it! Vi prøvede om vi kunne få min telefon til at virke, men intet hjælp. Nå, så måtte vi "nøjes" med én telefon i ferie; det overlever vi nok. Hen under morgenstunden fik jeg da sovet et par timer. Hen og få morgenmad. Sikken en hønsegård - hygelig snak og mange "ahs og ohs". Det viste sig at være er netværk af kvindelige farmere der holdt deres årlige seminar på hotellet. Det fortalte en af deltagerne mig. NZ'ers er meget åbne og spontane mennesker og altid klar til en snak.