Nog nooit eerder gebeurd.

Nee, deze woorden zijn niet allemaal van mij, maar ik las het in het dagblad "Information".

For tænk, at vi med vilje ofrer vores job, frihed og økonomi for at redde vores ældre. Det er nyt, og det er fantastisk

Bedenkt dat wij uit eigen wil onze jobs, vrijheid en economie opofferen om de ouderen te redden. Dat is nieuw en dat is fantastisch.

»Det utrolige ved coronakrisen er, at vi lukker økonomien ned for at redde millioner af mennesker, som stort set er økonomisk uproduktive. Dem, virusset rammer, er jo i forvejen de mest udgiftstunge borgere, og nu gør vi millioner af unge arbejdsløse, lukker skoler og universiteter for at redde dem,« siger Adam Tooze.

Het ongelooflijke van de coronacrisis is dat we de economie op een laag pitje zetten om miljoenen mensen te redden die grotendeels economisch "niet-productief" zijn.

Het virus treft juist degenen die het meest kostenintensief zijn en nu sturen we een miljoen jongere mensen de werkeloosheid in, sluiten scholen en universiteiten om de zwakken te redden, zegt Allan Tooze (Brits/Duitse economie-historiker)

At vi er villige til at ofre så meget for at redde de ældre, viser, at det gamle slogan – It’s the economy, stupid – er forkert. Det her handler ikke om økonomien, slet ikke. Det handler om livet. Og det synes jeg ikke, vi har set før. Folk taler om det her som en krig, men set fra samfundets perspektiv er det det modsatte: Vi vil ikke ofre de her mennesker. Vi vil faktisk gøre alt for ikke at ofre dem.«

Dat we bereid zijn om zoveel offers te brengen om de ouderen te redden toont dat de oude leuze -  It’s the economy, stupid - verkeerd is. Dit gaat niet om de economie, helemaal niet. Dit gaat om het leven. En dat hebben we geloof ik niet eerder gezien. De mensen praten alsof het een oorlog is, maar vanuit een samenlevingsperspectief is het het tegenovergestelde. Wij willen deze mensen niet opofferen. We doen eigenlijk alles om hen niet ten offer te laten vallen.

Allan Tooze is pt. aangesteld op de Britisch Columbia universiteit en woont in New York.

»Det triste ved et samfund som det amerikanske,« siger han og ser ud ad vinduet, hvor solen skinner, og folk går omkring.

»Det triste er, at se på den kollektive afvisning af at bringe det offer, som kan redde de ældre. De folk, jeg ser på gaden lige nu, vil ikke stoppe deres liv for det. De vil ikke blive hjemme, men siger grundlæggende: I don’t give a shit.«

– Er det derfor, du er hjemme i dit køkken klokken tre om eftermiddagen …?

»Ja. Det er jo det, vi kan gøre. Bliv derhjemme.«

Het trieste in een samenleving als de Amerikaanse , zegt hij, terwijl hij uit het raam kijkt waar buiten de zon schijnt en de mensen rond lopen.

Het trieste is de collectieve afwijzing om dit offer, dat de ouderen kan redden, te brengen. De mensen die je nu op straat ziet willen hun leven daarvoor niet op pauze zetten. Zij willen niet thuis blijven, maar zeggen feitelijk: I don’t give a shit.«

- Is het daarom dat U op nu om drie uur 's middags thuis bent?

Ja. Dat is het wat we kunnen doen. THUISBLIJVEN.